Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Ανταλλαγή ψυχών.

Όλες οι προσπάθειες μου να αλλάξω την γνώμη της Σίλβας,ήταν μάταιες. Ούτε με το καλό,ούτε με το κακό με άκουγε. Η μητέρα μου είχε ξεσηκώσει ολόκληρο το παλάτι όμως στην τελική τα παράτησε καθώς η μητέρα της μας απείλησε πως αν φύγουμε η ζωή μας θα γίνει μια κόλαση.
Όχι ότι εδώ μέσα δεν ήταν.
Η Λορένα αφότου έμαθε πως ενδέχεται να πάρω εγώ τον θρόνο άρχισε πάλι τις επιθέσεις εναντίον μου. Από λεκτικές έγιναν σωματικές,σήμερα μάλιστα κατέληξε να πιάνεται στα χέρια με την Ριάνα που είχε πάρει το μέρος μου.
"Το καλό με αυτό το βαμπιρικό σώμα είναι ότι γίνεται αμέσως καλά αλλιώς αν μου έμενε σημάδι πάνω στο φρύδι από αυτή την σκύλα..!"
"Δεν έπρεπε να μπεις στην μέση, άμα θέλω την κάνω καλά"
"Και γιατί δεν θέλεις?",έβαλε τα χέρια της στην μέση και με κοίταξε θυμωμένη.
"Κρατάω τις δυνάμεις μου για άλλα",άφησα το υπονοούμενο να γλιστρήσει ανάμεσά μας.
Η Ριάνα ετοιμάστηκε να απαντήσει αλλά την σταμάτησε το χτύπημα στην πόρτα.
"Περάστε".
Ο Αλμπέρικ έκανε την εμφάνισή του στο δωμάτιό μου. Το καθήκον έλαμπε όπως πάντα στα μάτια του.
"Υψηλοτάτη,η βασίλισσα Σίλβα με διέταξε να σας ενημερώσω πως θέλει να ταξιδέψετε κάπου, σήμερα κιόλας"
"Πού?"
"Στο παλάτι των νυχτερίδων,για μια διαπραγμάτευση".
Η ματιά μου διασταυρώθηκε με αυτή της Ριάνας. Πλέον γνώριζε όλα όσα είχαν γίνει όσο αυτή απουσίαζε και τώρα τα μάτια της είχαν γουρλώσει.
"Τί στο καλό μου λες? Κατευθείαν στο στόμα του λύκου?"
"Δεν μας περιμένουν,δεν θα έχουν τον χρόνο να αντιδράσουν κατάλληλα".
Τον πλησίασα αργά και σταθερά ελπίζοντας πως θα δείξω έστω και λίγο απειλητική.
"Τι σχεδιάζει η Σίλβα?",στένεψα τα μάτια μου.
"Σίγουρα κάτι έξυπνο. Να είσαι έτοιμη στις επτά".
"Αυτό είναι σκέτη αυτοκτονία!",φώναξα πριν κλείσει την πόρτα πίσω του με βρόντο.
"Αντελίν. Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι?",η Ρίρι δεν έχασε ευκαιρία.
Σήκωσα το φρύδι μου αναμένοντας να απαντήσει αν και ήμουν σίγουρη πως η φευγαλέα σκέψη που είχα ήταν ίδια με την δική της.
"Εκεί που θα πάμε είναι θαμμένος ο Ιβάν,σωστά?",με κοίταξε με το γνωστό πονηρό βλέμμα αλά Ριάνα.
Έγνεψα ναι αλλά η φωνούλα μες στο κεφάλι μου φώναζε όχι.
Αν τον έφερνα τώρα πίσω πως θα μπορούσα ποτέ να τον ξεπεράσω? Ήταν αδερφός μου παρόλα αυτά δεν ένιωθα τύψεις που κοιμηθήκαμε μαζί κι ας είχα την συνείδηση του πόσο λάθος ήταν αυτό.
Μα αν το έκανα,ίσως μπορούσαμε να σχεδιάσουμε μαζί μια εκδίκηση προς τους πράσινους ηγέτες.
Αρκεί να το έπαιρνα απόφαση.
Αρκεί να έφτιαχνα ένα σχέδιο.
"Δεν θα τα καταφέρω. Το κύριο πρόσωπο σε αυτό το παιχνίδι είμαι εγώ και θα πρέπει να βρίσκομαι παρούσα κοντά τους. Δεν θα έχω την ευκαιρία να απομακρυνθώ"
"Αντέλ γιατί υποτιμάς τόσο τον εαυτό σου? Είσαι πανίσχυρη και σε άποψη μαγικών δυνάμεων και σε άποψη εξουσίας. Άλλωστε,έχεις εμένα",μου έκλεισε το μάτι.
"Θα σε αφήσουν να έρθεις?"
"Αν το απαιτήσεις".