Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Επικίνδυνη Χάρη.

Αντελίν.
Από την μια πλευρά ένιωθα ένοχη για αυτό που έκανα.
Από την άλλη πίστευα ότι ήταν η πιο σωστή πράξη που είχα κάνει ποτέ.
Τους άξιζε.
Όμως πάλι θα έπρεπε να περιμένω και το σκοτάδι είχε αρχίσει να απλώνεται επικίνδυνα μέσα μου.
Πόσο θα ήθελα να γυρίσω στον κανονικό κόσμο.
Θυμάμαι που παλιά νόμιζα ότι ήμουν φτιαγμένη για το υπερφυσικό, ίσως ήταν που δεν είχα γνωρίσει τους Σανγκουίνουμ.
Ο Κλαρκ δεν είχε κάνει την εμφάνισή του στο παλάτι, φοβόμουν για τον Θίοντορ κι τον Έλιοτ αν και τα κοράκια μου υποσχέθηκαν ότι θα τους προσέχουν καλά από εδώ και πέρα.

Σήμερα έψαχνα να βρω τον Ιβάν, είχα μια χάρη να του ζητήσω.
Περπάτησα με σιγουριά ως το δωμάτιό του. Χτύπησα την πόρτα.
Σιωπή.
Την ξαναχτυπησα.
Τίποτα.
Κοίταξα γύρω μου τους ξύλινους σκουροχρωμους τοίχους.
Κατευθύνθηκα επιφυλακτικά ως την πόρτα δίπλα από το δωμάτιό του.
Επιχείρησα να γυρίσω το χερούλι όμως ήταν κλειδωμένη.
Ελεγξα απέναντι μου άλλη μια πόρτα και μετά κι άλλη ώσπου κατάφερα να ανοίξω μια από αυτές.
Ένας στριγγλός ήχος ακούστηκε και στην συνέχεια μου αποκαλύφθηκε ένα δωμάτιο μεγάλων διαστάσεων. Την έκτασή του κάλυπταν καμβάδες, μπογιές και άλλα παρόμοια υλικά.
Έκλεισα την πόρτα και προχώρησα πιο μέσα.
Οι περισσότεροι πίνακες απεικόνιζαν γυμνές γυναίκες.
Μου θύμισε τον Τζακ από τον Τιτανικό και τις Γαλλίδες του.
Χαμογέλασα στραβά.
Το μάτι μου έπεσε σε έναν πίνακα με πολλά χρώματα, τον οποίον πλησίασα.
Τον μελέτησα προσεκτικά.
Κάτι μου θύμιζε,κοίταξα την αντανάκλαση μου στο παράθυρο μπροστά μου.
Ανασήκωσα το φρύδι μου, προβληματισμενη.
"Γλυκιά μου Αντελ, πάλι προκαλείς την τύχη σου?"
Στραφηκα στον Ιβάν που στεκόταν δίπλα μου.
Πάλι είχε καταφέρει να με ξαφνιάσει.
Πήρα μια ανάσα.
"Εσύ τα ζωγραφισες όλα αυτά?"
"Ναι. Και τώρα ας αποσύρθουμε από αυτό το δωμάτιο"
"Αυτές είναι κοπέλες που έχεις σκοτώσει?"
Ο Ιβάν φάνηκε να ξαφνιαζεται δυσάρεστα με την ερώτηση μου.
"Όχι. Είναι κοπέλες με τις οποίες έχω κοιμηθεί. Ξες, σεξ", χαμογέλασε πονηρά.
"Μάλιστα", σούφρωσα ειρωνικά τα χείλια μου και σκαναρα για άλλη μια φορά το χώρο.
"Μην κοιτάς έτσι Αντελίν. Κάποτε θα είσαι και εσύ μια από αυτές τις κοπέλες"
"Ορίστε?!", γύρισα απότομα προς αυτόν.
Το χαμόγελό του επεκτάθηκε περισσότερο.
Γύρισα τα μάτια μου με αποδοκιμασία και βγήκα έξω στον διάδρομο.
"Τι θες τέλος πάντων?", έκλεισε την πόρτα και με ακολούθησε.
"Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη"
Παύση.
Έγνεψε με το βλέμμα του ώστε να συνεχίσω.
"Θα μπορούσες να με πας να δω τον Θίοντορ και τον Έλιοτ?"
Ο Ιβάν συνωφρυώθηκε.
"Απάντα"
"Θα μπορούσα,σίγουρα. Αλλά δεν πρόκειται"
"Γιατί?"
"Γιατί έχεις πάρει πολύ αέρα και προξενείς πόσα προβλήματα!", κατευθύνθηκε φουριοζος στην κρεβατοκάμαρά του.
"Περίμενε!", φώναξα.
Είχε ήδη φτάσει να γυρίζει το χερούλι όταν ξαναφώναξα:
"Άμα μου κάνεις την χάρη, θα σου αποκαλύψω το μυστικό μου!"
Το ψηλό κορμί του κοκάλωσε.
Μεσολάβησε μια βασανιστική σιωπή όπου δεν μπορούσα παρά να κρατώ την αναπνοή μου.
"Σύμφωνοι. Αύριο το απόγευμα να είσαι έτοιμη", είπε βραχνά κι εξαφανίστηκε στο δωμάτιό του.
Δεν ήξερα πως θα την έβγαζα πέρα και με αυτό.
Κυρίως επειδή δεν κρατούσα το μυστικό που εκείνος ήθελε να μάθει.
Ήταν και για μένα ένα βαθιά ριζωμένο μυστήριο.
Τι είμαι και τι ιδιαίτερο έχω?