Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Ταραχή.

Αναπήδησα βγαίνοντας έξω μαζί τους.
Το προτιμούσα από το να βρουν τον Θίοντορ.
"Βρε βρε. Τί έχουμε εδώ?",ο άντρας με εγδυσε με τα ρουμπινένια μάτια του.
Ήταν ασιατικής καταγωγής ωστόσο δεν έμοιαζε να έχει καμία σχέση με τους λύκους του δάσους.
"Αντελίν!", ο Ιβάν φώναξε το όνομά μου ξεπνοα.
Ο ασιάτης με πλησίασε απειλητικά και με έπιασε από το πηγούνι. Έφερε το πρόσωπό του κοντά μου κι αφού με επεξεργάστηκε αρκετά,μύρισε τον αέρα γύρω μου.
Έμοιαζε με ντε ζα βου.
"Αυτή είναι παιδιά!",χαμογέλασε αποκαλύπτοντας δύο κυνόδοντες πιο χοντρούς από τους συνηθισμένους που έβλεπα κάθε τόσο. "Αποτελειώστε τον πρίγκιπα!",διέταξε τους φίλους του.
"Αγαπητή μου πριγκίπισσα, εσύ θα έρθεις μαζί μου", είπε προσφέροντας το χέρι του, γεμάτο ουλές, σε 'μένα. Έκανα ένα βήμα πίσω.
Αυτός γύρισε αποδοκιμαστικα τα μάτια του κι με άρπαξε από την μέση.
Άρχισα να ουρλιάζω σαν μανιακη με αποτέλεσμα αστυνομικοί να εμφανιστούν από την γωνία.
Τι στο καλό παιζόταν εδώ?
"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα,κύριοι?".
Αυτός που με κρατούσε, με άφησε κάτω και γύρισε προς τους τέσσερις αστυνομικούς. Στην θέα του,γουρλωσαν τα μάτια τους.
"Ρούμπιν",είπε ο ένας.
"Αυτοπροσώπως"
"Πάλι προβλήματα δημιουργείς? Το ξέρεις πώς έχει βγει ένταλμα για τον θάνατό σου?"
Ο Ρούμπιν γέλασε ειρωνικά.
"Και ποιος τέθηκε υπεύθυνος? Εσύ,Νικ?".
Ξαφνικά κι άλλοι άντρες με μαύρα ρούχα εμφανίστηκαν δίπλα στον Ρούμπιν.
Αναγνώρισα τον έναν.
"Τζόναθαν, τι γυρεύεις εδώ?",ο Ιβάν ήταν όσο έκπληκτος ήμουν κι εγώ.
Οι βρικόλακες που τον κρατούσαν, του έδωσαν μια στην κοιλιά.
Προσπάθησε να παραμείνει ήρεμος.
Ο Τζόναθαν ήταν επισήμως προδότης.
Έκανα ένα βήμα πίσω όταν ο Ρούμπιν με έπιασε από το μπράτσο.
Ο Νικ έβγαλε δύο σπαθιά που επεκτεινόταν και στην συνέχεια ακολούθησαν και οι υπόλοιποι αστυνομικοί.
"Γιατί σκότωσες εκείνα τα δύο κορίτσια, Ρούμπιν?"
"Σας είπα πως δεν είχα καμία δουλειά με τις θνητες!", έσφιξε περισσότερο το μπράτσο μου κάνοντας με να βγάλω ένα βογγητο πόνου.
"Όπως και να 'χει..είσαι νεκρός!",ο Νικ έτρεξε προς εμάς όμως πριν χτυπήσει τον Ρούμπιν, οι βρικόλακες μπήκαν στην μέση.
Μια μικρή μάχη είχε ξεκινήσει.

Τα πρώτα αίματα είχαν ήδη λούσει τα πλακάκια του νοσοκομείου.
Μέσα στην βαβούρα, η φιγούρα του Ιβάν είχε εξαφανιστεί.
Κοίταξα τον βρικόλακα που με κρατούσε ακόμα.
Προσπάθησα να ξεφύγω χωνοντας του μια γενναία κλωτσιά στα αχαμνά.
Ο Ρούμπιν έπεσε κάτω ενώ ένας αστυνομικός έτρεξε κοντά του.
Άδραξα την ευκαιρία τρέχοντας και εγώ μακριά από όλο αυτό.
Όταν έστριψα στην γωνία του διαδρόμου ένα χέρι με άρπαξε.
Ήμουν έτοιμη να του χώσω μια αγκωνιά στην μύτη όμως αναγνώρισα δυο καστανά μάτια.
"Έλιοτ?"
"Αντέλ!", με αγκάλιασε.
"Γιατί είσαι εδώ?"
"Εγώ φώναξα τους αστυνομικούς. Τους μίλησα για κάτι υπόπτους άντρες κι ήρθαν αμέσως",είπε ενθουσιασμένος.
Αυτό έλεγε πολλά.
Πολλές βρώμικες δουλειές έπαιζαν
κάτω από την μύτη των ανθρώπων αλλά και των γαλαζοαίματων δαιμόνων.
"Πάμε να φύγουμε",πήγα να τον σύρω από το μανίκι όταν πέρασε μπροστά μας μια στρατιά αστυνομικών. Μας εξέτασαν με αυταρχικές ματιές ωστόσο προχώρησαν ανενόχλητοι και..ετοιμοπόλεμοι.
Περπατούσαμε γρήγορα μέσα στον ερημικό διάδρομο όσο τα αγκομαχητά πλησίαζαν.
"Πιο γρήγορα!",φώναξα στον Έλιοτ.
Οι μισοί αστυνομικοί πρέπει να είχαν ήδη σκοτωθεί και έφτανε η σειρά μας.
"Αντελίν..",ένα γρύλισμα σκέπασε τη φωνή του Έλιοτ.
Πριν προλάβω να γυρίσω το κεφάλι μου, ένα μεγάλο, μαύρο, μαλλιαρό σώμα κόλλησε το δικό μου πανω στο κρύο μαρμάρινο πάτωμα.
Η μακριά του μουσούδα κρεμόταν μπροστά στο πρόσωπό μου.
Τα ρουμπινένια μάτια του κοιτούσαν με θυμό.
"Δεν πας πουθενά", το γρύλισμα του στα αυτιά μου έφτασε ως λέξεις.
Ενώ εγώ καθόμουν παγωμένη από φόβο στην θέση μου, ο φίλος μου έβγαζε ένα μαχαίρι το οποίο κάρφωσε στον σβέρκο του λυκάνθρωπου.
Έδωσα μια κλωτσιά στο τετράποδο ξεφεύγοντας από κάτω του.
"Έλιοτ, το μαχαίρι!", διέταξα με φωνή που έτρεμε.
Έπιασα την λεπίδα στον αέρα.
Θα χρησίμευε πιο πολύ στα δικά μου χέρια εφόσον σαν ημιβρικόλακας ήμουν πιο δυνατή.
Ο Έλιοτ  κοιτούσε σαν να αμφέβαλλε έτσι όπως τα πόδια μου έτρεμαν.
Ο λύκος είχε σηκωθεί.
'Μικρή ατρόμητη', επαναλάμβανα συνεχώς μες στο μυαλό μου.
Όταν αυτός ορμηξε έκανα έναν ελιγμό αποφεύγοντας τον, ταυτόχρονα σκίζοντας την μουσούδα του.
Σίγουρα θα μου έλειπε κάποιο άκρο μετά από αυτή την μάχη.
Ο λύκος πλησίασε ξανά, έξτρα οργισμένος.
Μάζεψα όση δύναμη είχα και τον κλώτσησα.
Σωριάστηκε κάτω.
"Τρέχα!", φώναξα στον Έλιοτ και άρχισε πάλι το κυνηγητό.
"Πού τα έμαθες εσύ αυτά, Αντέλ?"
"Με βρικόλακες συζούσα!"
Πήραμε την επόμενη στροφή.
Άνθρωποι μας κοιτούσαν παραξενεμένοι.
"Αντελίν, είναι πίσω μας!"
Κάτι είχα καταλάβει από τα ουρλιαχτά μιας νοσοκόμας.
Κοίταξα και με τρόμο διαπίστωσα πως ο ένας λύκος είχε παρέα δύο ακόμα αιμοβόρους φίλους του.
Είχαμε φτάσει στις σκάλες, τα πράγματα γίνονταν πιο δύσκολα.
"Πήδα!", κόψαμε δρόμο πάνω απ' την κουπαστή.
"Δεν αντέχω άλλο!", παραπονέθηκε λαχανιασμένος και σταμάτησε να πάρει ανάσα.
Η αγωνία με είχε κατακλύσει,τα ουρλιαχτά πλησίαζαν,πρέπει να θέριζαν ανθρώπους στο πέρασμα τους ώσπου σταμάτησαν ξαφνικά.
Ο Έλιοτ κι εγώ κοιταχτήκαμε.
Κανένα βήμα δεν ακουγόταν πλέον.
Περπάτησα μερικά βήματα προς τον πάνω όροφο.
"Τιπο-", η πρόταση μου διακόπηκε αφού ένα χέρι προσγειώθηκε μπροστά μου.
Ένα ματωμένο χέρι, κατευθείαν κομμένο από κάποιον αθώο.
Ήταν αντρικό και στολισμένο με τατουάζ.
Η καρδιά μου βούλιαξε σε ανησυχία και θλίψη.
Αποκλείεται.
Όχι ο Ιβάν.
Στεκόμουν με τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος χωρίς να καταλάβω πως οι λύκοι είχαν εμφανιστεί μπροστά μου.
Οι μουσούδες τους ήταν γεμάτες αίμα, απόδειξη μακελειού.
Τα τετράποδα μεταμορφώθηκαν σε δίποδα δίχως να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια.
"Σου προτείνω να σταματήσει εδώ αυτό το κυνηγητό και να παραδοθείς. Εκτός αν θες να υπάρξουν επιπλέον  θύματα", είπε χαλαρά ο Ρούμπιν.
Βρέθηκα να αναλογίζομαι την πρότασή του.
Ένιωθα να βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Ο Έλιοτ στεκόταν λίγα σκαλιά πιο κάτω και κοιτούσε ανήσυχος. Εύνευσε αρνητικά με το κεφάλι του.
Έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα.
Πώς μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις άγνωστες δυνάμεις μου?
Συγκεντρωθηκα βιαστικά μαζεύοντας  ενέργεια. Έβγαλα το μαχαίρι από την τσέπη μου και σε κλάσματα δευτερολέπτου το είχα εκτοξεύσει πάνω τους.
Η λεπίδα έσκισε  τον λαιμό του Ρούμπιν και κατακρεούργησε των φίλων του.
"Έλιοτ, πάμε!", δεν έκατσα να δω παραπάνω αυτό που δημιούργησα. Τι κι αν έπιασε, δεν θα ήμουν περήφανη για δολοφονία.

Τρέξαμε ως στον δεύτερο όροφο.
"Μπες στο ασανσέρ! Μόλις φτάσεις κάτω, θα τρέξεις έξω από το κτήριο και θα εξαφανιστείς. Για πάντα!",είπα βιαστικά.
Ο Έλιοτ με κοίταξε σοκαρισμένος.
"Τι? Και εσύ?"
"Εγώ θα καθυστερήσω το κτήνος"
"Ύστερα?"
"Όλα θα πάνε καλά μόνο αν φύγεις και δεν έχω κάποιον στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ενώ παλεύω", είπα προτού το σπρώξω στο ασανσέρ.
"Αντέλ, δεν πρόκειται να σε αφήσω!"
"Μην ξαναψάξεις για μένα μέχρι να έρθω εγώ η ίδια σε 'σένα. Σύμφωνοι?", κοίταξα μέσα στα μάτια του.
"Σύμφωνοι",επανέλαβε σαν ρομπότ.

Οι πόρτες έκλεισαν αφήνοντας με πίσω.
Οι μουντοι τοίχοι έκαναν την ατμόσφαιρα πιο βαριά.
Δεν υπήρχε κανείς γύρω.
Μάλλον το κτήριο εκκενώθηκε.
"Είσαι επικίνδυνη μικρή μου. Καλά μου είπαν πως είσαι το κάτι άλλο. Νιώθω την ενέργεια σου σε κάθε άτομο του σώματος μου"
Γύρισα προς τον Ρούμπιν.
Έτριβε τον ερεθισμένο λαιμό του.
"Για ποιον δουλεύεις?",ρώτησα θαρραλέα.
"Για τον εαυτό μου. Για κάτι πιο σκοτεινό από τα βασίλεια που γνωρίζεις εσύ. Για τους αδικημένους,τους άσημους. Θα ήταν μεγάλη τιμή να με βοηθήσεις να ρίξουμε τις αυτοκρατορίες".
Το λόγια του με ξαφνιασαν.
Αυτό δεν ακουγόταν τόσο άσχημο. Σίγουρα πάντως δεν ήταν ο μόνος σκοπός του.
"Παρακάτω?"
"Οι αδικημένοι θα κυβερνήσουν"
"Τώρα μιλάς. Και εγώ τι κερδίζω από αυτό?"
"Θα σταματήσεις να είσαι εσύ το έπαθλο του ανερχόμενου πολέμου",με κοίταξε πονηρά.
"Και πάλι πιόνι θα είμαι"
"Όχι,όχι. Εσύ θα είσαι ο συμπαίκτης μου. Τι λες?"
"Μμμ..",προσποιήθηκα πως αναλογιζόμουν.
Ας ήλπιζα πως ο Έλιοτ είχε προλάβει να φύγει.
"Βασικά, προτιμώ την ατομική δουλειά"
Μείναμε να κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα.
"Αυτό ήταν!", με άρπαξε απότομα από το μαλλί έτσι που δεν πρόλαβα να αντιδράσω άμεσα.
Προσπάθησα να τον αντιμετωπίσω χτυπώντας όπου βρω όμως με είχε ακινητοποιήσει.
Μέσα στον πανικό μου δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποια δύναμή μου.
"Κάτσε ήσυχη αλλιώς θα σε πονέσω!", έκανε προσπάθεια να με σύρει ως το ασανσέρ όμως εγώ τρανταζόμουν σαν ψάρι έξω απ' το νερό.
Με έσπρωξε με απίστευτη φορά και δύναμη στο κεφάλι κάνοντας να πεσω κάτω βίαια.
Ένιωσα λες και μου έκοψαν την μέση.
Πήρα με δυσκολία κάποιες ανάσες.
"Δεν αφήνεις άλλη επιλογή"
Σήκωσε το πόδι του να με κλωτσησει, πιθανότατα για να λιποθυμησω ώστε να με απαγάγει.
Έκλεισα τα μάτια μου, δεν μπορούσα να παλέψω άλλο.
Ετοιμάστηκα για το χτύπημα που δεν ήρθε ποτέ.
Αντιθέτως, ένας ανατριχιαστικος ήχος και η μακάβρια θέα του κεφαλιού του Ρούμπιν να ξεκολλάει από το σώμα του, γεμίζοντας αίμα τον τόπο, με καλωσόρισε.

Ελπίζω να σας άρεσε και να μην σας μπέρδεψε πολύ.
Λογικά θα πάθατε κάποιο σοκ.
Τα πράγματα αγριεύουν.
fun fact:Η Πριγκίπισσα της φαντασίωσης άρχισε όταν μου πρότεινε μια φίλη μου να γράψουμε μαζί μια ιστορία. Μου είπε να βρω θέμα και να την ξεκινήσω εγώ. Έτσι έγινε, όμως αυτή δεν μπορούσε να συνεχίσει οπότε την ανέλαβα μόνη μου.