Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Βουτιά στον υπόκοσμο.

Αυτή η περιοχή του Λος Άντζελες δεν είχε και την καλύτερη φήμη. Στα υπόγεια μπαράκια γίνονταν όργια και συχνά ήταν σημεία διακίνησης ναρκωτικών. Μια φορά η Ριάνα με είχε κουβαλήσει εδώ με το πρώην αγόρι της. Μου άρεσε αλλά όταν το έμαθε η μητέρα μου έκανα να βγω εβδομάδες από το σπίτι. Τώρα όμως την κουβαλούσα μαζί μου.
Σταματήσαμε μπροστά από μια κόκκινη πόρτα-τα πρόσωπά μας βάφτηκαν με το μπλε χρώμα της neon πινακίδας.
'Underworld'. Εύστοχο όνομα.
"Σίγουρα είναι αυτό, έτσι?",κοίταξα τον Κέιντεν.
"Ναι,οι πηγές μου είναι ακριβείς".
Σε αυτό το σημείο εγώ και η Ριάνα θα μπαίναμε πρώτες να ξεμυαλίσουμε τους πορτιέρηδες ώστε να μας αφήσουν να περάσουμε όλοι μαζί. Η Ριάνα θα χρησιμοποιούσε το φυσικό της ταλέντο,όσο για μένα ίσως λίγη ακόμα μαγεία να μην με αποτελείωνε-δεν ήμουν ο τύπος κοριτσιού που ειδικεύεται στο ξεμυάλισμα αγοριών.
"Είσαι σίγουρη πως μπορείς?",ο Ιβάν με κοιτούσε ανήσυχα.
Ξεκούμπωσα την ζακέτα μου και την έδεσα γύρω από την μέση μου. Το βλέμμα του Ιβάν και του Κέιντεν έπεσαν πάνω στο στήθος μου. Έβγαλα το μαύρο κραγιόν και το μοιράστηκα με την Ριάνα.
Μου έκλεισε το μάτι και άνοιξε την πόρτα. Η δυνατή μουσική και η μυρωδιά του τσιγάρου μας περιέλουσε. Δύο άντρες στέκονταν δεξιά και αριστερά.
"Πιάνω τον δεξιά",η Ριάνα ξεχύθηκε πάνω του.
Του ψιθύρισε μερικά λόγια που έκανε τον κάβαλό του να φουσκώσει.
Ω,ρε μάνα μου.
Πλησίασα τον άλλον άντρα. Τουλάχιστον 1,90,κοντοκουρεμένος και εξαιρετικά μυώδης.
Όπως συνήθως έμπλεξα την ενέργειά μου με την δική του αλλά μάλλον δεν θα κατάφερνα πολλά έτσι. Η μαγεία μου ήταν αδύναμη.
Του μετέφερα μερικές πρόστυχες σκέψεις και γλυκόλογα. "Θα μας αφήσεις να περάσουμε,έτσι?",πετάρισα τις βλεφαρίδες μου.
"Έχεις περίεργη ενέργεια",μουρμούρισε αυτός.
"Δεν σ'αρέσω?". Τι λέω γαμώτο?. Η Ριάνα με κοίταξε από την άλλη άκρη,κούνησε το κεφάλι της παρακινώντας με. Ώθησα όση μπλε ενέργεια μπορούσα.
"Είσαι πολύ όμορφη,περάστε". Η πόρτα άνοιξε και οι υπόλοιποι από εμάς μπήκαν μέσα. Ο Ιβάν με άρπαξε βιαστικά και περάσαμε από την δεύτερη πόρτα βαθιά στον διάδρομο.
Ο καπνός τώρα έπνιγε και η μουσική τράνταζε το πάτωμα. Τα μεθυσμένα κορμιά τρίβονταν μεταξύ τους σε ένα παραλήρημα. Έσπρωχνα το ένα σώμα μετά το άλλο και ενώ δεν είχαμε φτάσει ούτε μέχρι την μέση του κλαμπ τα λαίμαργα χέρια τους με είχαν χουφτώσει κάμποσες φορές. Ο Ιβάν ήρθε και κόλλησε από πίσω μου,πιθανότατα για να με προστατεύσει από το χαλβάδιασμα.
"Η πόρτα που οδηγεί στο υπόγειο είναι κάπου στο τέλος αριστερά μέσα σε έναν διάδρομο",ο Κέιντεν φώναξε μες στο αυτί μου.
Μετά από λίγο βρήκαμε τον διάδρομο πίσω από μια μαύρη κουρτίνα. Σιγουρευτήκαμε πως δεν μας κοιτούσε κανένας-όλοι ήταν απασχολημένοι χορεύοντας.
Τρέχαμε κατά μήκος των μαύρων τοίχων- ο καθένας με τα μάτια του δεκατέσσερα.
Κατεβήκαμε μερικά σκαλιά και η πόρτα εμφανίστηκε μπροστά μας.
Ξεροκατάπια. Αυτό ήταν,εδώ ήμασταν.
Έριξα μια ματιά στην ομάδα μου. Με κοιτούσαν αποφασισμένοι μα οι ελπίδες τους κρέμονταν από εμένα και τις επόμενες κινήσεις μου.
"Να χτυπήσω ή θα μπούμε έτσι?",ρώτησα διστακτικά.
Ο Ιβάν στριφογύρισε τα μάτια του και άνοιξε την πόρτα με μια κλωτσιά.
"Έτσι".
Κοίταξα μέσα. Δεκάδες γουρλωμένα μάτια είχαν εστιάσει σε μένα.
"Μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα Ιβάν..".
Τρεις άντρες κατευθύνονταν κατά πάνω μας και πριν προλάβω να τους εξηγήσω πως ερχόμασταν ειρηνικά είχαν ήδη ορμήξει.
Ένα βαρύ σώμα με καθήλωσε στο πάτωμα και μια γροθιά πήγε να με βρει όταν η μητέρα μου άρπαξε τον άντρα από πάνω μου και τον εκτόξευσε μακριά.
"Ουάου",αναφώνησα έκπληκτη για την αντεπίθεση της μαμάς μου. Με έναν ελιγμό ξέφυγα από ένα δεξί κροσέ και χάρισα πίσω ένα δικό μου. Δεν τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του αλλά τουλάχιστον τον καθυστέρησε δίνοντας περιθώριο στον Ιβάν να τον εξοντώσει.
Περισσότεροι βρικόλακες έπεσαν πάνω μας. Δεν με έπαιρνε να επιτειθομαι,η δύναμή μου είχε εξασθενήσει οπότε απλώς απέφευγα τα χτυπήματα και άφηνα την δύσκολη δουλειά για τους φίλους μου.
"Αντελίν κάνε κάτι,υπερτερούν σε αριθμό και δύναμη",η Ριάνα έφτασε δίπλα μου και με προστάτευσε από έναν εξαγριωμένο βρικόλακα.
Μα τι κι αν φώναζα πως ήρθαμε ειρηνικά,τι κι αν έλεγα πως είμαι η Αντελίν Γούντς-τα αγκομαχητά και η αδρεναλίνη σκέπαζαν κάθε προσπάθειά μου. Το μόνο που κατάφερε να σταματήσει την μαζική επίθεση ήταν μια οικεία εκνευριστική φωνή.
Η φιγούρα του Τζινχάι έκανε την εμφάνισή της από τον σκοτεινό διάδρομο πίσω μας. Έμεινα με ανοικτό το στόμα,το ίδιο και αυτός.
"Τζινχάι τι γίνεται εδώ? Τους γνωρίζεις?",άντρες και γυναίκες με σοβαρά,κουρασμένα βλέμματα μας είχαν περικυκλώσει.
"Παιδιά,αυτή είναι η περιβόητη Αντελίν Γούντς!",με έδειξε με το χέρι του. Κάποιοι απλά γούρλωσαν τα μάτια τους,άλλοι με επεξεργάστηκαν καχύποπτα ενώ μερικοί υποκλίθηκαν μπροστά μου.