Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Κατά μήκος του λόφου.

Η ατμόσφαιρα όταν ξύπνησα έμοιαζε τόσο αποπνικτική που έπρεπε να πάρω πόσες βαθιές ανάσες για να γυρίσει η αναπνοή μου στον κανονικό της ρυθμό.
Κοίταξα αυτόματα το χέρι μου,γεμάτη τρόμο και ανησυχία.
Δεν είχε τίποτα.
Γύρισα να δω που βρισκόταν ο Ιβάν και ο φόβος μου διπλασιάστηκε όταν τον είδα να στέκεται ανήσυχος και με γουρλωμένα μάτια στις σκιές.
"Τι κάνεις?",τον ρώτησα ξαφνιασμένη.
"Είσαι καλά? Είδες εφιάλτη.."
"Ναι..καλά είμαι. Εσύ?"
"Ναι. Καλύτερα να πέσεις πάλι για ύπνο",είπε και ήρθε να ξαπλώσει πλάι μου.
Προσπάθησα να αγνοήσω το βαρύ συναίσθημα που μου άφησε το όνειρο και ακολούθησα την συμβουλή του Ιβάν.

Τις επόμενες δύο βραδιές με στοίχειωνε ο ίδιος ανατριχιαστικός εφιάλτης.
Σε ένα ήπιο πρωινό ξύπνημα βρήκα τον Ιβάν ξαπλωμένο δίπλα μου να διαβάζει ένα βιβλίο.
Ήταν τόσο απορροφημένος σε αυτό και πρώτη φορά έβλεπα τα πράσινα μάτια του να εκπέμπουν τόση ζωντάνια και ενδιαφέρον.
Με είδε που τον παρατηρούσα  και το έκλεισε αμέσως.
"Καλημέρα",είπε με ψυχρό τόνο.
"Καλημέρα",απάντησα εξίσου ψυχρά.
"Αν πεινάς αγόρασα κάτι κρουασάν από το σούπερ μάρκετ του χιονοδρομικού"
Αυτό δεν είναι εξορία,αυτό είναι διακοπές.
"Ευχαριστώ",είπα αλλά δεν κουνήθηκα.
Τον παρατήρησα για λίγο ακόμα.
Με κοίταξε περίεργα ανήσυχος αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι'αυτό οπότε το αγνόησα.
Σηκώθηκα τελικά,απρόθυμα, να φάω κάτι αφού η κοιλιά μου το ζητούσε.
Όταν τελείωσα φόρεσα ένα μπουφάν και παπούτσια.
"Ιβάν,βγαίνω για λίγο έξω",πλησίασα την πόρτα και αυτός πετάχτηκε πάνω.
Ήθελα απλώς να βγω για να πάρω καθαρό αέρα.
"Δεν πάω πουθενά.."
Με κοίταξε αυστηρά.
"Θα σε επιβλέπω"
"Μάλιστα",είπα βαριεστημένα και βγήκα έξω.
Περπάτησα στο χιόνι έως τον βράχο που καθίσαμε χθες με τον Ιβάν.
Προχώρησα λίγο πιο μπροστά και κοίταξα κάτω από τον λόφο.
Μια οικογένεια με τέσσερις ενήλικες,έναν νεαρό και δύο μικρά παιδιά έκαναν πατινάζ στην λίμνη.
Φυσιολογικοί άνθρωποι που απολαμβάνουν την άγνοιά τους σχετικά με τους βρικόλακες.
Τους παρατηρούσα με ένα συναίσθημα ζήλειας να με καταπνίγει.
Ένα από τα παιδιά,το κορίτσι, με είχε δει και τώρα με χαιρετούσε.
Χαμογέλασα στραβά και την χαιρέτισα πίσω.
Καλύτερα να φύγω πριν κινήσω περισσότερο την προσοχή και έχουμε άλλα.
Έκανα ένα βήμα να γυρίσω όταν ένιωσα το χιόνι κάτω από τα πόδια μου να υποχωρεί,παίρνοντας με μαζί του.
Σε λίγο κυλούσα σαν βαρέλι κατά μήκος του λόφου.
Αγκομαχούσα να σταματήσω και να γατζωθώ από κάπου, όμως δεν τα κατάφερα.Έτσι, συνέχισα να κυλάω χτυπώντας πάνω σε πέτρες που υπήρχαν εδώ κι εκεί.
Πάνω που ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω,δύο χέρια με έπιασαν, σταματώντας την απότομη πτώση μου.
Περίμενα να αντικρίσω τον Ιβάν για άλλη μία φορά ωστόσο ξαφνιάστηκα όταν βρέθηκα απέναντι σε δύο ζωντανά, καταγάλανα μάτια.
"Θεέ μου,τι πτώση. Είσαι καλά?"
"Ζαλίζομαι",είπα ενώ προσπαθούσα να σταθεροποιήσω το κεφάλι μου.
Το αγόρι με βοήθησε και έπιασε τα μάγουλα μου, στρέφοντας με ακριβώς απέναντι του.
Όταν η ματιά μου ξεθώριασε,κοίταξα καλύτερα το αγόρι.
Είχε καστανό,κοντοκουρεμένο μαλλί και τετραγωνισμένες γωνίες προσώπου. Τον έκανα περίπου στην ηλικία μου και ήταν αυτός στο παγοδρόμιο με την οικογένειά του, τον αναγνώρισα από το μπλε μπουφάν του.
"Κάμερον",έτεινε το χέρι του.
Το αγνόησα και πάσχισα να σηκωθώ.
Όταν τα κατάφερα,μουρμούρισα το όνομά μου.
"Βιάζεσαι?"
"Λίγο. Πώς θα ανέβω πάλι πάνω?",δεν έβλεπα άλλον δρόμο παρά μόνο το δάσος πιο δίπλα.
"Υπάρχει ένας δρόμος όμως πρέπει να περάσεις μέσα από το χιονοδρομικό και γύρω από το δάσος.
Την γάμησα.
Άρχισα να πανικοβάλλομαι και ο Κάμερον φάνηκε να το καταλαβαίνει.
"Σε περιμένουν?"
"Ναι. Χάρηκα για την γνωριμία Κάμερον!"
Έκανα να φύγω όμως αυτός με άρπαξε από το χέρι.
"Θα πας μέσα από το δάσος?",ρώτησε ανήσυχα.
"Ναι"
"Δεν νομίζεις πως είναι επικίνδυνα?"
"Μπα,θα τα καταφέρω",είπα και ελευθερώθηκα από την, αδύναμη αν την συγκρινα με τους βρικόλακες, λαβή του.
"Θα έρθω μαζί σου",μου ανακοίνωσε αποφασιστικά.
"Η οικογένεια σου?",έδειξα προς την λίμνη,λίγα μόλις μέτρα μακριά.
"Δεν θα δώσουν σημασία",είπε κάπως πικρά και ξεκίνησε πρώτος για το δάσος.
Τώρα δέσαμε.

Περπατούσα γρήγορα και αυτός με ακολουθούσε καταποδάς.
"Με ποιους έχεις έρθει εδώ?"
Δίστασα λίγο μέχρι να απαντήσω.
"Με φίλους.."
"Ποσό χρόνων είσαι?"
"Δεκαεπτά σε λίγο καιρό. Εσύ?",ρώτησα χωρίς να καίγομαι πραγματικά να μάθω.
"Εγώ δεκαεπτά. Από που είσαι?",με μερικές μεγάλες δρασκελιες έφτασε δίπλα μου.
"Λος Άντζελες"
Για λίγο έπεσε σιωπή και συγκεντρώθηκα στο δρόμο μπροστά μου.
Δεν ακουγόταν τίποτα άλλο πέρα από τα βήματα μας και τις ανάσες μας.
Τον επεξεργάστηκα.
Ήταν χαριτωμένος αλλά δεν είχε την γοητεία του Ιβάν.
Τα μάτια του αντανακλούσαν μια αόριστη θλίψη.
Με είδε που τον κοιτούσα και χαμογέλασε.
Ανεβήκαμε μια απότομη ανηφόρα ωστόσο ο Κάμερον δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα.
Έπρεπε να φύγει πριν πλησιάσουμε πιο κοντά στην καλύβα και μας δει ο Ιβάν.
Οι ακτίνες του αδύναμου ήλιου περνούσαν τώρα με μεγαλύτερη ευκολία μέσα από τα κλαδιά των δέντρων που αραίωναν.
"Πώς θα γυρίσεις πίσω?",σταμάτησα λίγο πριν το τέλος του δάσους.
"Λέω να κυλήσω και εγώ από τον λόφο. Φάνηκε διασκεδαστικό",είπε με απόλυτα σοβαρή έκφραση.
Τον κοίταξα με απορία.
"Αστειεύομαι. Σοβαρά τώρα,μάλλον μέσα από το δάσος ή από τον δρόμο,γύρω γυρ-"
"Αντελίν!"
Η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο της μόλις άκουσα την φωνή του Ιβάν.
"Χλώμιασες",παρατήρησε ο Κάμερον.
"Πρέπει να φύγεις τώρα. Γρήγ-"
"Αντελίν!",ο Ιβάν είχε εμφανισθεί μπροστά μας,φανερά ενοχλημένος.
"Που στο καλό ήσουν? Και ποιος στο καλό είναι αυτός?",έστρεψε τον δείκτη του προς το θνητό αγόρι και σήκωσε καχύποπτα το φρύδι του.
"Κάμερον",έδωσε το χέρι του,όμως ο Ιβάν δεν έκανε καμία κίνηση.
Κοιτάχτηκαν για λίγο πριν ο Κάμερον εξηγήσει το 'ατυχές γεγονός'.
Ο βρικόλακας με κοίταξε με τέτοιο βλέμμα που φανέρωνε πως πλέον περίμενε κάθε ηλιθιότητα από μέρους μου.
"Οκέυ,μικρέ. Ευχαριστούμε για την βοήθεια,κάνε την τώρα"
"Εμ,εντάξει. Χάρηκα για την γνωριμία,Αντελίν",χαμογέλασε πλατιά και συνέχισε."Θα είμαι και αύριο εδώ,άμα θέλεις να κατέβεις πάλι τον λόφο"
"Θα το χω στο νου μου",χαμογέλασα αμυδρά.
Όταν ο Κάμερον έφυγε και γύρισα στον Ιβάν,αυτός είχε  σηκωμένο το φρύδι του κοιτάζοντας με ερευνητικά.
"Τί?", σήκωσα και εγώ το φρύδι μου.
"Κάμερον..γκέι όνομα",είπε και κατευθύνθηκε προς την καλύβα.
"Τσακίσου!",φώναξε όταν κατάλαβε πως δεν τον ακολουθούσα.

Άργησα πάλι να ανεβάσω γιατί μου τελείωσε πάλι η έμπνευση😞
Τέλος πάντων,το παρτ αυτό δεν έχει τόσες εξελίξεις όμως υπόσχομαι θα έχει το επόμενο😉