Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Μωβ οικογένεια.

Είχε περάσει ένας μήνας από τότε που αποχαιρέτησα το πράσινο βασίλειο,την Αμερική.
Η τωρινή μου κατοικία ήταν το μωβ βασίλειο,στο Μεξικό. Δεν είχα κάνει ακόμα τον κόπο να γνωρίσω τους 'συγγενείς' μου. Ήθελα χρόνο. Χρόνο να αποδεχτώ πως ο άντρας που αγάπησα, κοιμήθηκα μαζί ήταν ο αδερφός μου και κατέληξε νεκρός.
Αδερφός από τον ίδιο άρρωστο πατέρα.
Η μητέρα μου και τα κοράκια νόμιζαν πως απλώς ήθελα να συνηθίσω στο καινούριο περιβάλλον γι'αυτό με είχαν αφήσει στην ησυχία μου.
Δεν γνώριζαν αλλά μάλλον η μαμά μου είχε αρχίσει να υποψιάζεται όσο περνούσε ο καιρός.
"Αγάπη μου ποτέ θα βγεις από το καβούκι σου? Η γιαγιά και ο παππούς σου θέλουν να σε γνωρίσουν,δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Και να πω την αλήθεια όσο πιο γρήγορα κάνεις στην άκρη την θλίψη σου τόσο πιο γρήγορα θα φύγουμε από εδώ. Δεν μ'αρέσει αυτό το μέρος. Γιατί άλλωστε να έφευγα από δω? Τα ξαδέρφια σου είναι τα πιο ανατριχιαστικά όντα!",την είχε πιάσει η πολυλογία της.
Ήξερε πως δεν θα φεύγαμε από δω μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα,οι καταστάσεις να λυθούν και να με εκπαιδεύσουν έτσι ώστε να μπορώ να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
"Και πόσες φορές θα σε ρωτήσω γιατί είσαι έτσι? Αποκλείεται να φταίει μόνο το μέρος". Υπολόγισε λίγο τα επόμενα λόγια της.
"Ο Αλμπέρικ και η Κλαρίσια σε είδαν να φιλάς τον πρίγκιπα Ιβάν. Τον νεκρό πρίγκιπα δηλαδή. Θέλω εξηγήσεις",ξεφυσησε σαν να σχεδίαζε να τα πει εδώ και καιρό.
"Εφόσον κρατούσες ένα τέτοιο μυστικό από μένα επί τόσα χρόνια,μην περιμένεις τίποτα παραπάνω εκ μέρους μου"
"Ήσασταν μαζί,έτσι δεν είναι? Τι κάνατε?",άρχισε να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα μόνη της.
Αρνήθηκα να απαντήσω και περπάτησα ως το μπαλκόνι.
"Αντελίν,θα μπορούσε να είναι προπάππος σου!Επίσης ήταν ετεροθαλής αδελφός σου!"
"Είπε αυτή που έκανε παιδί με έναν που θα μπορούσε να είναι κάτι πιο αρχαίο από προπάππος της. Και δεν το ήξερα επειδή δεν μου είπες ποτέ τίποτα"
"Ήμουν και εγώ ανίδεη τότε.
Και ήταν για το καλό σου.."
"Ναι,είδα πόσο καλό μου έφερε"
Γύρισα και αντίκρισα το πληγωμένο βλέμμα της μητέρας μου.
Είχε επιτέλους βγάλει τους φακούς επαφής που φορούσε όλο αυτόν τον καιρό. Τα μωβ μάτια της με κοιτούσαν θλιμμένα.
"Μπορείς να αποσυρθείς τώρα, μητέρα"
"Θα σε περιμένω κάτω. Θα σε περιμένουν, μάλλον. Τέλος η υπομονή".
Αναστέναξα.
Η αλήθεια όμως ήταν πως όντως έπρεπε επιτέλους να τους πλησιάσω και να μάθω από αυτούς όσα μπορούσα.  Όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για όσους υπέφεραν,πέθαναν από τα χέρια των πράσινων και πιο συγκεκριμένα: Του Κάρολ και του Κλαρκ.
Σκόπευα να τους αφανίσω αλλά πρώτα να κερδίσω την εύνοια των μωβ.