Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Στα έγκατά τους.

Ένας αφόρητος, οξύς πόνος  στο μπούτι μου με ξύπνησε από έναν πυρετώδη ύπνο.
Άνοιξα τα μάτια για να με τυφλώσει το δυνατό φως.
Από όσα μπορούσα να δω μέσα από τη θολή όρασή μου, βρισκόμουν σε μια άσπρη αίθουσα με μεταλικά αντικείμενα γύρω μου. Στην αρχή ο χώρος φαινόταν  άδειος αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ αφού φιγούρες με μπλε και άσπρες ενδυμασίες ξεχύθηκαν παντού.
"Χρειάζεται ορό. Ίσως και χειρουργείο"
"Ή απλά της το βγάζεις έτσι!", ένα μυώδης αντρικό χέρι έβγαλε με φόρα το μαχαίρι που είχε τρυπώσει βαθιά στην σάρκα μου.
Ούρλιαξα από τον πόνο.
" Που...που είμαι?", το κεφάλι μου έψαχνε σημείο να σταθεί, οι κρύες σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν πάνω στο πυρωμένο κορμί μου.
"Κάτσε πίσω!", ένα παγωμένο χέρι ντυμένο στα μπλε με έριξε ξαπλωτή πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια.
Δεν έμεινα για πολύ κάτω, σηκώθηκα και άφησα τον εμετό που κράταγα τόση ώρα, να φύγει ποτάμι από το στόμα μου.
" Φέρτε την αναισθητική ένεση πριν της σπάσω το λαιμό και την στραγγίξω!", πρόσταξε μια αυστηρή γυναικεία φωνή.
Κάποιος της έφερε μια βελόνα η οποία καρφώθηκε στο μπράτσο μου, βγάζοντάς με από αυτή την παραζάλη.

Δεν ξέρω πόσες μέρες είχα περάσει ξυπνώντας και ξανά πέφτοντας σε βαρύ ύπνο, πάντως όταν ξύπνησα μια και καλή ένιωσα όλο το κορμί μου μουδιασμένο.
Βρισκόμουν σε μια αίθουσα με μεταλικά τραπεζάκια, σαν και αυτά που είχαν στα νεκροτομεία οι ταινίες. Μάλιστα ήμουν ξαπλωμένη σε ένα.
Γύρω μου υπήρχαν μικρότερα τραπεζάκια με ιατρικά σύνεργα.
Κοίταξα το σώμα μου.
Φόραγα ένα άσπρο βαμβακερό φόρεμα και είχα σωληνακια ορού στο ένα μου χέρι.
'Πρέπει να είμαι σε νοσοκομείο', την υπόθεση μου διέψευσε ένα μεγάλο γυάλινο τζαμί που έπιανε ολόκληρο το έναν τοίχο και είχε θεά πολλές σειρές δέντρων.
Κανένα νοσοκομείο στο Λος Άντζελες δεν ήταν χτισμένο κοντά σε δάσος.
'Αυτό σημαίνει ότι είμαι νεκρή?',  λιμνούλες σχηματίστηκαν στα μάτια μου.
Έκανα μια προσπάθεια να σηκωθώ όμως ο πόνος στο σώμα μου και κυρίως στο αριστερό μου πόδι με έκανε να διπλωθώ στα δύο. Κάτι που επίσης μου υπενθύμισε τι είχε διαδραματιστεί για να βρίσκομαι τώρα εδώ.
Έκανα άλλη μια αργή προσπάθεια να σηκωθώ, επιτυχώς.
Σύρθηκα πονεμένα έως το παράθυρο περνώντας μαζί μου τον όρο.
Το κτήριο ήταν χτισμένο κάπου ψηλά αφού το δάσος απλωνόταν από κάτω μου.
Οι τοίχοι ήταν από πέτρα, υπήρχαν και αλλά τέτοια παράθυρα πάνω τους.
Όπως υπήρχε και ένα μεγάλο πράσινο πανί που απεικόνιζε μια νυχτερίδα να κατασπαράζει ένα σμαράγδι.
'Ωω, σκατά. Ωω, σκατά και απόσκατα!', σκέφτηκα.
Αφήνωντας πίσω όρο, πόνους και δειλίες έτρεξα κουτσενωντας ως την πόρτα.
Κλειδωμένη.
'Το φελέκι μου!'
Άρπαξα ένα χειρουργικό μαχαιρίδιο και με αυτό παραβίασα την κλειδαριά.
Την άνοιξα αργά.
Σκάναρα τους άδειους διαδρόμους που απλώνονταν ατελείωτοι μπροστά μου.
Με το χειρουργικό μαχαιράκι σφιγμένο στο χέρι μου περπάτησα επιφυλακτικά πάνω στην πράσινη μοκέτα δίπλα σε πανοπλίες, στημένες στον τοίχο.
Φαίνεται πως δεν υπήρχε ψυχή σε αυτούς τους διαδρόμους αλλά ένιωθα για άλλη μια φορά βλέμματα καρφωμένα πάνω μου.
"Που νομίζεις ότι πας?"
Έπνιξα ένα ουρλιαχτό όταν η πανοπλία δίπλα μου πήρε σάρκα και οστά, μπλοκάροντάς μου τον δρόμο.
"Γυρίσε πίσω στο ιατρείο", με πρόσταξε.
Μπήκα στον πειρασμό να του καρφώσω το χειρουργικό μαχαιράκι στο πρόσωπό, μέσα από την τρύπα που άφηνε το κράνος, όμως ο άντρας ήταν πολύ ψηλός και φοβόμουν πως δεν θα τον έφτανα.
"Κάνε στην άκρη!", προσπάθησα να τον προσπεράσω όταν ένας δεύτερος φρουρός μπήκε στη μέση.
" Έχουμε εντολές, δεσποινίς"
"Να τις χέσω!"
Οι άντρες κοιτάχτηκαν.
Η επόμενη κίνηση τους ήταν να με αρπάξουν από τα χέρια και να με σύρουν πάλι πίσω.
Από τη προσπάθεια μου να ξεφύγω γκρέμισα ένα ολόκληρο τραπεζάκι με βάζα.
"Τι γίνεται εδώ?", ο Κλάρκ βγήκε από τη γωνία του διαδρόμου.
"Ξύπνησε, Υψηλότατε"
"Και δεν μπορείτε να κάνετε καλά ένα κορίτσι σαν και αυτό?", με κοίταξε υποτιμητικά.
Υψηλότατε?
" Πηγαίνετε πάλι στις θέσεις σας, θα το κανονίσω εγώ!", οι 'πανοπλίες' με άφησαν και ήταν σειρά του Κλαρκ να με πιάσει σφιχτά από το μπράτσο και να με σύρει στην αντίθετη κατεύθυνση από του ιατρείου.
"Που είμαι?"
"Σε ένα μέρος που άμα δεν συμπεριφέρεσαι σωστά, έχει συνέπειες!"
Έκανα να ελευθερωθώ από τα δεσμά του και αυτός με κράτησε ακόμα πιο σφιχτά.
"Με πονάς, σκουπίδι!", με έσπρωξε με γδούπο πάνω στον τοίχο, στριμώχνοντας με το σώμα του
"Εδώ πέρα γλυκιά μου, το σκουπίδι είσαι εσύ.Γι'αυτό θα σου πρότεινα να το βουλώσεις και να κάτσεις ήσυχη", με συμβούλεψε κοντά στο πρόσωπο μου.
"Και άμα δεν τα κάνω αυτά?"
"Άμα δεν τα κάνεις αυτά θα σου κάνω εντατικά μαθήματα, στην κρεβατοκάμαρα μου"
Γούρλωσα τα μάτια μου.
Ορίστε?
"Της μάνας σου το μπουγαδοκόφινο!", του κάρφωσα το χειρουργικό μαχαιράκι που κατάφερα να κρατήσω πάνω μου όλη αυτή την ώρα, στο μάτι του.
Ενώ ούρλιαζε και με καταριόταν εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Σε λίγο όμως είχα βρεθεί φαρδιά πλατιά στο πάτωμα με αυτόν από πάνω μου.
Το καλό του μάτι ήταν ολόκληρο μαύρο ενώ αυτό που του είχα καρφώσει το μαχαίρι είχε κόκκινο περίγραμμα.
Το αίμα του έσταζε πάνω στο πρόσωπό μου.
" Φύγε από πάνω μου!", ούρλιαξα καθώς τον χτύπαγα όπου έβρισκα.
"Κλάρκ, δώσε τόπο στην οργή", κάποιος στεκόταν τώρα δίπλα μας.