Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Εξορία.

Κόκκινες κουκκίδες γέμισαν το κορμί μου.
Ένιωσα τον εμετό να ανεβαίνει στον λαιμό μου, προσπάθησα να τον διώξω.
Έψαξα με τα μάτια μου τον χώρο για να βρω ποιος κατάφερε να ξεκολλήσει με τέτοια ευκολία ένα κεφάλι από το σώμα του.
Μια φιγούρα βγήκε από τις σκιές.
Μια γνωστή φιγούρα. Περπατούσε αργά και έδειχνε επικίνδυνα εξοργισμένος.
Πρόσεξα πως δεν του έλειπε κανένα χέρι.
Δεν έδειχνε καν ταλαιπωρημένος.
"Ιβάν? Νόμιζα πως είχες πεθάνει! Είδα το ακρωτηριασμένο χέρι σου!"
"Τι? Δεν ήμουν εγώ. Και δεν με νοιάζουν οι φαντασιοπληξίες σου. Πες μου τώρα αυτό που μου χρωστάς".
Πάγωσα.
Ίσως έφταιγε το ποσό ψυχρός και κενός έμοιαζε.
Ή ίσως έφταιγε το ότι δεν ήξερα τι να πω.
Είχα σκαρφιστεί τόσα σενάρια όμως εκείνη την στιγμή όλα είχαν σβηστεί από την μνήμη μου.
Ένα γέλιο ξέφυγε από τα χείλη του Ιβάν.
Όταν με κοίταξε, τα μάτια του είχαν βαφτεί ολοκληρωτικά μαύρα.
Σήκωσε τα χέρια του ψηλά σαν να παραδινοταν.
"Μα φυσικά,Αντέλ! Είμαι ένας ηλίθιος!"
"Ιβάν,εγώ.."
"Μην μιλάς!", ακολούθησε μια παύση.
"Σε εμπιστευθηκα. Καταβαθος το ήξερα ότι θα με προδώσεις. Όμως εγώ σε εμπιστεύθηκα!", ούρλιαζε κάθε του λέξη.
Ήρθε και με άρπαξε από το πάτωμα.
Ή κίνηση του ήταν τόσο απότομη που τα κόκαλα μου  πόνεσαν ειδικά μετά την προηγούμενη σύγκρουση μου με τα μαρμάρινα πλακάκια.
"Πονάω", είπα μέσα απ'τα δόντια μου.
Ο Ιβάν γύρισε και μου έδωσε μια δυνατή σφαλιάρα που με άφησε ζαλισμένη.
Έφτυσα αίμα από το στόμα ωστόσο δεν διαμαρτυρήθηκα για να μην επιδεινωσω την κατάσταση με αυτόν.
Πάλευα να κρατήσω σταθερό το βήμα μου.
Συνειδητοποίησα πως οδεύαμε κατευθείαν προς την έξοδο.
"Θα μας δουν",είπα ανήσυχη.
"Τώρα το έχουν μάθει όλοι. Δαίμονες και θνητοί".
Μόλις βγήκαμε έξω μας καλωσόρισαν τα χαρακτηριστικά κόκκινα και μπλε φώτα των αυτοκινήτων της αστυνομίας με την συνοδεία  μαύρων λιμουζίνων.
Οι αστυνομικοί μαζί με κάποιους άντρες με κουστούμια μας κοιτούσαν με δολοφονικό βλέμμα.
Οι νυχτερίδες περίμεναν αγανακτισμενες στην άλλη γωνία.
Παρατήρησα πως ο Ιβάν είχε μαζευτεί μπροστά στην θέα της απογοητευμενης οικογένειάς του. Διέκρινα την ντροπή στα μάτια του κι ένιωσα ενοχή.
Όταν φτάσαμε στον Κέιντεν, τον Τζόσουα και κάτι άλλους μεγαλωμενους άντρες, που μου ήταν γνωστοί από την συνέλευση και την τελετή, ο Ιβάν ύψωσε το ανάστημά του.
Άνοιξε την πόρτα και με έβαλε μέσα κρατώντας με από το μαλλί.
Ο Κέιντεν έκλεισε και κλείδωσε.
Έμεινα μόνη μέσα στο σκοτεινό αυτοκίνητο να σκέφτομαι πόσο άσχημα θα το πλήρωνα αυτό.