Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Σύναψη συμμαχίας.

Το λευκό της φόρεμα ήταν φαγωμένο και λερωμένο,το δέρμα της επουλωνόταν ακόμα όταν σηκώθηκε από τον τάφο.
"Αντελίν? Τί στο καλό?"
"Ριάνα!",έτρεξα στην αγκαλιά της,με περνούσε ένα κεφάλι.
"Πες μου ότι δεν έγινε αυτό που νομίζω"
"Εξαρτάται τι νομίζεις". Αποτραβήχτηκα και περίμενα την απάντηση της.
"Πώς το καλό..εγώ ήμουν νεκρή..Εσύ με ανέστησες? Πες μου ότι αυτό είναι εφιάλτης"
"Όχι,είναι αλήθεια"
"Πώς?",έδειχνε πολύ μπερδεμένη έτσι όπως με εξέταζε.
"Εχω πολλά να σου πω..ελπίζω να μην μου θυμώσεις"
"Νιώθω παγωμένη,τι μου συμβαίνει?",έτριψε με τα χέρια τα μπράτσα της λες και αυτό θα βοηθούσε. Δεν έφταιγε η κρύα ατμόσφαιρα γι'αυτό, το κορμί της ήταν κρύο. Είχε μεταλλαχθεί σε βρικόλακα.
"Πριν αρχίσω να σου εξηγώ,φόρεσε αυτά",έβγαλα μερικά ρούχα από τον σάκο μου. Δεν της έφερα παντελόνι διότι ήξερα πως δεν θα της κάνει,οι αναλογίες της ήταν πιο λεπτεπίλεπτες από τις δικές μου και με περνούσε αρκετά εκατοστά ύψους. Έπιασε και φόρεσε το φόρεμα και την ζακέτα.
Καθίσαμε σε ένα παγκάκι κοντά στο περίφραγμα του νεκροταφείου.
Προσπάθησα να της φέρω τα πράγματα όσο πιο αργά και διπλωματικά μπορούσα ωστόσο το πήρε κάπως βαριά. Τουλάχιστον όμως δεν είχε απαρνηθεί την αλήθεια.
"Δηλαδή με μετέτρεψες σε ένα πλάσμα όπως αυτά που με δολοφόνησαν? Και κοίτα,δεν λέω ότι το κενό στο οποίο ήταν παγιδευμένη η ψυχή μου όλο αυτόν τον καιρό ήταν καλύτερο αλλά..θα χρειαστεί να πίνω αίμα?",η φωνή της είχε φτάσει σε πολύ υψηλά ντεσιμπέλ.
"Χαμήλωσε την ένταση της φωνής σου,δεν θέλω να μας ακούσει κανείς. Και ίσως..εννοώ..νιώθεις καμιά δίψα για το αίμα μου?"
"Ίου όχι!"
"Καλά είμαστε ακόμα"
"Ναι,ακόμα! Ωχ Θεέ μου,πρέπει να δω τον Έλιοτ. Πώς αντέδρασε στον θάνατο μου?"
"Ήταν συντετριμμένος αλλά δεν είναι καλή ιδέα να τον επισκεφθούμε"
"Τί, γιατί όχι?"
"Έχω κάνει κάποιους εχθρούς και δεν θέλω να μπλέξει παραπάνω ο Έλιοτ"
"Τι εννοείς εχθρούς?"
"Θα μπω άλλη φορά σε λεπτομέρειες,λέω να την κάνουμε τώρα"
"Και να πάμε πού? Αντελίν εσύ με έφερες σε αυτή την κατάσταση το λιγότερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να με πας να δω την μαμά μου και τον αδερφό μου!". Δεν είχα προλάβει να της εξηγήσω όλα όσα είχαν διαδραματιστεί τους τελευταίους μήνες,ήταν τόσα πολλά που θα μου έπαιρναν ολόκληρη μέρα.
Η συμπεριφορά της πάντως δεν μου θύμιζε την συνηθισμένη κολλητή μου.
"Ριάνα,αν εσύ δεν το έσκαγες εκείνη την νύχτα πραγματικά τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί".
Η μούρη της κατσούφιασε και για λίγο βγήκε στην επιφάνεια η παλιά καταθλιπτική Ριάνα. Τίναξε τα βρώμικα ξανθά μαλλιά της πίσω από τον ώμο της.
Βρέθηκα αντιμέτωπη με δύο επιλογές.
Πρώτη:Να πάμε για μια γρήγορη και παρακινδυνευμένη επίσκεψη στον Έλιοτ.
Δεύτερη:Να γυρίσουμε μαζί στο παλάτι όπου θα μας κρατούσαν ασφαλείς. Όμως όσο το σκεφτόμουν έβρισκα όλο κι ένα μικροπροβληματάκι σε αυτή την επιλογή. Με κυριότερο το πως θα γυρνούσα πίσω με την Ριάνα. Μόνη μου μπορούσα να μεταφερθώ με μαγεία,αυτή όμως? Δεν το είχα σκεφτεί πριν έρθω εδώ.
"Τί πάλι?". Είχε καταλάβει πως κάτι με προβλημάτιζε.
Το βιβλίο με τα ξόρκια έγραφε πως θα ερχόταν πίσω με τις δυνάμεις του βασιλείου από το οποίο προέρχεται ο ασκητής. Εγώ δεν προερχόμουν μόνο από ένα αλλά δεδομένου ότι χρησιμοποίησα την μωβ μαγεία πάνω της,με αυτή θα είχε έρθει πίσω στην ζωή.
Ας ήλπιζα μόνο πως η μεταφορά μας θα δούλευε.
"Ριάνα,σου υπόσχομαι πως θα δούμε άλλη φορά τον Έλιοτ,όταν θα έχω κάποιο καλύτερο σχέδιο",πήγε να φέρει αντίρρηση μα την σταμάτησα,"είμαι σίγουρη πως καμία από τις δύο δεν θέλει να βάλει σε κίνδυνο τον εαυτό της ή τον Έλιοτ και την μαμά σου". Δεν ήξερα τι μας περίμενε πια στους δρόμους του Λος Άντζελες ούτε ανυπομονούσα για το ποια θα είναι η αντίδραση του Έλιοτ,δεν ήθελα να μάθω. Άλλωστε,καιρός ήταν να πάρω κι γω μια σωστή απόφαση. Η Ριάνα υποχώρησε και αφού με βοήθησε να φέρουμε τον τάφο της στην αρχική του κατάσταση,κρυφτήκαμε κάτω από ένα δέντρο εκεί κοντά.
"Πιάσε το χέρι μου και διάβασε αυτές τις λέξεις ταυτόχρονα με μένα".
Έριξε μια ματιά στην σελίδα.
"Ποτέ δεν ήμουν καλή στα λατινικά. Πώς προφέρεται αυτό, resurrectionem?"
"Ναι,με το τρία".
Όσο λέγαμε το ξόρκι ευχόμουν ταυτόχρονα να πιάσει γιατί δεν θα ήθελα να αντιμετωπίσω την εναλλακτική λύση.
Η αίσθηση ηδονής επέστρεψε και σε λίγο βρέθηκα να παραπατάω σε διαφορετικό περιβάλλον,τούμπησα πάνω σε ένα δέντρο. Είχα γυρίσει επιτυχώς στο δάσος και το παλάτι έφεγγε από μακριά.
Αναζήτησα γύρω την Ριάνα μα δεν την έβρισκα.
Ω,σκατά.
Είχε μείνει πίσω,μόνη της? Πώς θα το χειριζόταν αυτό? Ήταν αδύνατον για μένα να γυρίσω πίσω να την βρω,ένιωθα τόσο εξουθενωμένη και το σκοτάδι μέσα μου μου προκαλούσε αναγούλα.
"Εδώ είμαι". Κοίταξα το έδαφος.
"Προσγειώθηκα άτσαλα",εξήγησε ενώ σηκωνόταν.
Βηματίσαμε ως την αυλή,το παλάτι δέσποζε αγέρωχο και σκοτεινό. Σχεδόν δεν ξεχώριζε τα βράδια λόγω της μαύρης πέτρας από την οποία ήταν φτιαγμένο. Τώρα όμως το σκοτάδι είχε αρχίσει να σπάει, το ξεκίνημα ενός πρωινού αναμενόταν.
Η Ριάνα έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης όσο κοιτούσε με λατρεία το κτήριο. Της έπιασα το χέρι,περισσότερο για να πάρω δύναμη για αυτά που με επιφύλασσαν.
"Λέω να μπούμε από το μπαλκόνι μου. Από 'κει το έσκασα. Θα χρειαστεί να σκαρφαλώσουμε αρκετά ψηλά σε ένα δέντρο"
"Κανένα πρόβλημα,νιώθω γεμάτη ενέργεια αν και είμαι περίπου.. νεκρή",απάντησε η Ριάνα. Το θέμα ήμουν εγώ που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου λόγω της κούρασης. Ωστόσο δεν ήμουν έτοιμη να μπω από την πόρτα και να αντιμετωπίσω τώρα το κήρυγμα για την δραπέτευση μου και την ανάσταση της φίλης μου.
"Ρίρι θα σε πείραζε να κουβαλήσεις εσύ την τσάντα για μένα?"
"Φέρε",την άρπαξε και άρχισε να σκαρφαλώνει το δέντρο με μεγάλη ευκολία. Την κοιτούσα που χανόταν ανάμεσα στις φυλλωσιές μέχρι που άκουσα τα βήματά της στο μπαλκόνι.
Ήταν σειρά μου να ανέβω και ήμουν σε άθλια κατάσταση,μόνο που δεν έτρεμαν τα άκρα μου-απόδειξη πως τέτοια χρήση μαύρης μαγείας δεν είναι κάτι απλό.Έπιασα το μπράτσο του δέντρου και ύστερα έδωσα φόρα με τα πόδια μου να ανέβω ένα επίπεδο-τα κατάφερα. Στα επόμενα κλαριά όμως δεν υπολόγισα σωστά τις κινήσεις μου και κατέληξα με έναν γδούπο στο χώμα. Έπνιξα ένα αναφώνημα πόνου για να μην τραβήξω την προσοχή κάποιου φρουρού. Ένα γελάκι ακούστηκε κοντά μου,με κοψοχόλιασε.
"Τι στο καλό κάνεις, πριγκίπισσα?". Κοίταξα πάνω για να βρω τον Τζινχάι να με παρακολουθεί με τα χέρια του διπλωμενά μπροστά στο στήθος του.
Ετοιμαζόμουν να του πω να μην τον νοιάζει τι κάνω ή οτιδήποτε τέτοιο όταν η Ριάνα φώναξε από το μπαλκόνι για να μάθει αν είμαι καλά. Ο Τζινχάι με κοίταξε με απορία.
Ωχ,όχι.
"Τι ήταν αυτό?"
"Η καμαριέρα μου,θα με άκουσε και..ναι".
Τα μάτια του έσταζαν δυσπιστία και άρχισε να σκαρφαλώνει το δέντρο.
Προσπάθησα να τον πιάσω και να τον σταματήσω όμως ήταν μάταιο. Ανέβηκα και εγώ πίσω του. Ο Τζινχάι έμεινε να κοιτάζει την Ριάνα που έδειχνε το ίδιο ξαφνιασμένη.
"Αυτή εδώ σίγουρα δεν είναι καμαριέρα. Τι έχεις να πεις Αντελίν?".
Ξεροκατάπια και μάζεψα μερικές λέξεις αλλά δεν είχαν το θάρρος να αφήσουν τα χείλια μου.
Μπράβο Αντελίν,καλά τα πηγαίνεις πάλι.
"Αφού δεν έχεις την καλοσύνη να μας συστήσεις εσύ, ας μου συστηθεί η φίλη σου"
"Είμαι η Ριάνα",τραύλισε αυτή.
"Και από που μας έρχεσαι?"
Από τον τάφο.
"Λος Άντζελες"
"Πώς και γιατί βρίσκεσαι εδώ?"
"Να συστηθούμε είπες, εσύ μου κάνεις ανάκριση",στρίγγλισε αμήχανα η Ριάνα ενώ μου έριχνε ένα βλέμμα που φώναζε σώσε με.
"Αντελίν θα μιλήσεις καθόλου ή να ξεσηκώσω όλο το παλάτι?"
"Ποιο είναι το πρόβλημα σου? Απλά φύγε,θα το μάθουν έτσι κι αλλιώς αύριο"
"Τί ακριβώς θα μάθουν?",απαίτησε ο Τζινχάι.
Πήρα μια ανάσα-δεν τον έβλεπα διατεθειμένο να φύγει οπότε ας του έλεγα μπας και με αφήσει ήσυχη.
"Ε,λοιπόν η Ριάνα Γιόχαϊν δολοφονήθηκε πριν κάτι μήνες σε ένα δρομάκι του Λος Άντζελες. Ήμουν μάρτυρας του θανάτου της που προκλήθηκε από τους πρίγκιπες του σμαραγδένιου βασιλείου. Είναι η κολλητή μου"
"Τι θες να πεις Αντελίν?".
Από τον τρόπο που με κοιτούσε φανέρωνε πως ήξερε τι υπονοούσα.
"Μεταφέρθηκα σήμερα ως το νεκροταφείο και την έφερα πίσω στην ζωή".
Αν οι βρικόλακες είχαν καρδιά που χτυπάει,σίγουρα τώρα ο Τζινχάι θα είχε πάθει καρδιακό.
Τα μάτια του ήταν έτοιμα να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους και το στόμα του έχασκε ορθάνοιχτο.
"Σε έμαθαν πως να ανασταίνεις νεκρούς? Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο,τι σκέφτονταν?"
"Δεν με έμαθαν,εγώ βρήκα τις σελίδες με τα ξόρκια και το έκανα",ομολόγησα με κάποιο καμάρι.
"Πήρες τέτοια απόφαση μόνη σου? Αυτή η χρήση μαγείας είναι πολύπλοκη και χρειάζεται ψαγμένη τεχνική και δεξιοτεχνία"
"Και εγώ τα κατάφερα".
Ο Τζινχάι έτριψε με τα δάχτυλα του το πάνω μέρος της μύτης του.
"Πρέπει να ενημερώσω τους μωβ,δεν ξέρω τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό πάνω σου,ίσως θα μπορούσε να σου στερήσει όλες σου τις δυνάμεις",είπε και εξαφανίστηκε από το μπαλκόνι.
"Κάποια θα έχει προβλήματα",η Ριάνα κούνησε προειδοποιητικά το δάχτυλό της. Την προσπέρασα για το κρεβάτι μου.
Είχα ανάγκη όση ξεκούραση μπορούσα να έχω μέχρι να μαθευτεί το καινούργιο μου κατόρθωμα.