Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Ματωμένο δάσος.

Το πρωί οι υπηρέτριες ήρθαν να μου υπενθυμίσουν να κατέβω αφού φορέσω κάτι ευπρεπες.
Ο,τι ρούχα και να φορούσα δεν θα είχε νόημα. Το κουρασμένο πρόσωπό μου με τους μαύρους κύκλους έκλεβε την παράσταση. Το μαλλί μου είχε φουντώσει από την υγρασία.
Φόρεσα ένα μπλε πουλόβερ με το γνωστό ανοιχτό ντεκολτέ, ρούχο της Ιλόνα, και ένα τζιν.
Πήρα τον δρόμο μου για τον κάτω όροφο μέσω της μαρμαρένιας σκάλας.

Ιβάν.
Πάνω στην ώρα η μικρή θρασύτατη κατέβηκε τις σκάλες.
Μόλις είδε όλο τον κόσμο μαζεμένο στην είσοδο γουρλωσε τα μάτια της και τα χλωμά μάγουλα της πήραν χρώμα.
Με την εμφάνιση της ο χώρος μύρισε κατά περίεργο τρόπο πλουμέρια.
Δεν είχα προσέξει ότι είχε αυτή την μυρωδιά, κάθε άνθρωπος είχε διαφορετική.
Οι βρικόλακες γύρισαν και την κοίταξαν.
Αυτή κούνησε το κεφάλι της νευρικά και κοκαλωσε στη θέση της.
"Από εδώ", της έδειξα την πόρτα της αίθουσας συνεδρίων. Της έδωσα το χέρι μου όμως αυτή το αγνόησε επιδεικτικά.
Την άρπαξα από το μπράτσο και την έφερα κοντά μου.
" Να συμπεριφερθεις σωστά. Θα κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με σημαντικά άτομα του βασιλείου μας"
Γύρισε τα μάτια της με αποδοκιμασία.
Την εσφιξα περισσότερο.
"Σοβαρολογώ!", είπα μέσα από τα δόντια μου.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μας κοιτάζει και σίγουρα κάποιοι άκουγαν την συνομιλία μας.
"Θα είμαι κυρία, όπως πάντα άλλωστε", με κοιταξε με πονηρό βλέμμα.
Προειδοποίηση ήταν αυτό?

Αποφάσισα να κάτσω δίπλα της.
"Οι εντοιμοτατοι κύριοι και κύριες να καθίσουν στις θέσεις τους", είπε ο πατέρας μου καθώς καθόταν στο τέλος του μακριού τραπεζιού.
Κοίταξα την Αντελίν δίπλα μου να του ρίχνει μια  ματιά γεμάτη μίσος.
"Γνωρίζετε φυσικά τον έναν λόγο που βρίσκεστε εδώ. Αυτή εδώ είναι η κοπέλα"
Η Αντέλ κοίταξε γύρω της επιφυλακτικά και όταν κατάλαβε ότι μιλούσε για αυτή, κοκκινησε πιο πολύ.
Εκείνη την στιγμή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χαριτωμένη.
"Κύριε Ρόμπερσον, μπορείτε να αρχίσετε εσείς"
Ο Ρόμπερσον χάιδεψε το άσπρο μούσι του και απευθύνθηκε στην Αντελίν:
"Θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικά με την μητέρα σου, δεσποινίς μου. Τι σας έχει πει για το μωβ βασίλειο?"
Αυτή συνωφρηώθηκε.
"Τίποτα. Θα έπρεπε να μου είχε αναφέρει κάτι?", ρώτησε.
"Αγαπητέ Ρόμπερσον, αν θέλετε να μαθεται αυτό που νομίζω, σας το έχουμε ήδη εξηγήσει. Προχωρήστε παρακάτω", είπε ο πατέρας μου.
Το πρόσωπο της Αντέλ γέμισε απορία.
Ο Ρόμπερσον μίλησε μέσω σκέψης σε όλους μας για να μην τον ακούσει η μικρή: 'Εχω κάθε  λόγο να μη πιστεύω την θεωρία σας για τη μπάσταρδη πριγκίπισσα κόμα
μητέρα της, Εξοχότατε. Ριξτε της μόνο μια ματιά'
Ο κάθε βρικόλακας στο τραπέζι γύρισε να την κοιτάξει πως σκότωνε μια μύγα με έναν φάκελο.
Έφερα το χέρι μου στο πρόσωπό μου.
'Τραγική! Δεν έχει τίποτα πριγκιπικό πάνω της!', φώναξε ο υπεύθυνος του συμβουλίου, Μιγκλερ, πατέρας της Ιλόνα.
"Δεσποινίς μου, στο Λος Άντζελες γεννηθηκατε?"
"Μάλιστα"
"Η μητέρα σας?"
"Και η μητέρα μου. Την γνωρίζεται?"
Όλοι κοίταξαν τον πατέρα μου.
Φυσικά ήξεραν ότι κάποτε είχε μπλέξει με την φαινομενικά θνητή, έφηβη Βάιολετ.
"Ναι, δυστυχώς. Οι γονείς της μητέρας σου, δηλαδή η γιαγιά και ο παππούς σου, τους έχεις γνωρίσει?"
Η Αντελίν δίστασε για λίγο.
Την σκούντηξα.
"Εμ, όχι. Δεν έχουν καλές σχέσεις με την μητέρα μου"
"Αυτό σου έχει πει, ε?", ο βασιλιάς χαμογέλασε αυτάρεσκα.
"Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι ρόλο βαραω?", ίσιωσε το μικροσκοπικό κορμί της.
"Εγώ πιστεύω πως θα έπρεπε!", μια γνωστή γυναικεία φωνή ακούστηκε από την είσοδο.
"Βερόνικα, αργοπορημένη όπως πάντα", σχολίασα.
Η πενήνταχρονη γυναίκα με τα μακριά, κάστανα κυματιστά μαλλιά της και το χιπικο ντύσιμο έκατσε στην θέση της απέναντί μου.
Η οικογένεια της, ήταν όλοι μάγοι και μάγισσες που μας υπηρετούν εδώ και χρόνια. Αυτή είχε δημιουργήσει τους μαγικούς τείχους.
"Αγαπητέ Κάρολ, συγνώμη για το άσχετο όμως θα ήθελα να σε ενημερωσω πως το μαγικό της λίμνης έσπασε όπως ακριβώς και το τείχος"
Όλοι αναδεύτηκαν νευρικοί στις καρέκλες.
Κάτω από την λίμνη υπήρχε ένα υποβρύχιο πέρασμα που περνούσε από ολόκληρη την Αμερική.
"Και τι περιμένεις τότε, Βερόνικα? Να εισβάλλουν οι γοργόνες?", φώναξε αναστατωμένος ο  πατέρας.
"Κάρολ, βασιλιά μου. Αφήστε με πρώτα να ξανάχτισω το προστατευτικό τειχος και μετά αφού ξεκουραστώ θα περιποιηθώ και την λίμνη. Πως λύθηκε το ξόρκι παρεμπιπτόντως?"
Και τότε μου ήρθε.
"Η Αντελίν!", αναφώνησα.
"Έλα μου?", γύρισε και με κοίταξε σαν να ήμουν ζαβό.
Όπως και όλοι οι άλλοι.
Όμως τώρα που  είχα την προσοχή τους ήταν καιρός να μιλήσω.
"Η Αντελίν έπεσε πριν λίγες μέρες στην λίμνη"
"Ισχύει. Τι με αυτό όμως?", ρώτησε ο Κλαρκ.
"Σας  είχα ξαναπει ότι κάτι τρέχει μαζί της! Κάτι που έκανε το ξόρκι να σπάσει"
Γνώριζα πως η θεωρία μου ακουγόταν τρελή όμως ήμουν σίγουρος για αυτή. Δεν ήξερα γιατί. Απλώς ήμουν.
'Ιβάν, με ρεζιλεύεις!', φώναξε ο πατέρας μες στο κεφάλι μου.
"Νομίζω πως Συμφωνώ με τον αδερφό μου", πετάχτηκε ο Κλάρκ.
"Εξήγησε σε μας τότε", τον παρότρυνε ο Μίγκλερ.
"Όταν προσπάθησα να μπω στο μυαλό της αυτή αντιστάθηκε. Επιτυχώς", τα λόγια του μας ξάφνιασαν όλους.
Ειδικότερα την Αντελίν, δίπλα μου.
Με κοίταξε ανήσυχα.
Κατάλαβε ότι κάποιοι προσπαθούσαν να μπουν στο κεφάλι της αυτή τη στιγμή.
"Ηρεμηστε", τους πρόσταξα.
"Θεέ μου, τι είσαι?", την ρώτησε ο Τζόσουα.
Μπορούσα να μυρίσω τον φόβο κι τον πανικό της στην ατμόσφαιρα.
"Η κοπέλα είναι απόγονος του μωβ βασιλείου, περιμένατε κάτι λιγότερο?", πετάχτηκε η Βερόνικα.
"Βερόνικα!", φώναξε ο πατέρας μου.
"Τι είπε αυτή?", αναφώνησε η Αντελίν.
"Έλα τώρα Κάρολ, τι επωφελησαν τα ψέματα σου μέχρι τώρα?", η Βερόνικα έδειχνε ανενόχλητη.
"Αντελίν μπορείς να φύγεις τώρα", της ψιθύρισα και αυτή βγήκε έξω με γρήγορες δρασκελιές.