Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Μπλε Ερχομός.

Οι μέρες περνούσαν σχετικά ομαλά. Ο Αλέριο μου έμαθε τα βασικά και ομολογώ πως ήμουν αρκετά καλή. Αποφάσισε πως μπορούσαμε πλέον να εμβαθύνουμε με την μαύρη μαγεία των κορακιών. Μου έδωσε μερικά βιβλία να μελετήσω και αποστήθισα κάθε ξόρκι. Γραμμένα όλα στα λατινικά, δίπλα μου είχε την μετάφραση τους καθώς η γνώση μου γι'αυτή την γλώσσα ήταν ελάχιστη και.. σκουριασμένη.
Γυρνώντας τις σελίδες είχα προσέξει πως σε κάποια κείμενα δεν υπήρχε μετάφραση. Όταν τον ρώτησα γιατί, απάντησε πως δεν θα μου χρειαστούν,πράγμα που μου φάνηκε ύποπτο. Οι εικόνες που συνόδευαν τα γράμματα απεικόνιζαν τρομακτικές φιγούρες να βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα από το χώμα. Έμοιαζαν με ζόμπι ανάμεσα σε ταφόπλακες νεκροταφείου.
Όπως και να 'χε, η μητέρα μου δεν ήταν οπαδός τέτοιων γνώσεων. Πίστευε πως δεν είναι το καλύτερο για μένα να χρησιμοποιώ μαύρες δυνάμεις πριν καν γίνω βρικόλακας. Και αυτό ήταν άλλο ένα θέμα. Είχα βρεθεί για μια στιγμή να φλερτάρω με την ιδέα της μετάλλαξης αλλά η μητέρα μου ήταν κάθετη στην γνώμη της γι' αυτό. "Είσαι ήδη αρκετά ισχυρή. Δεν χρειάζεται να μεταλλαχθείς σε ρουφήχτρα,να βγάλεις φτερά ή δεν ξέρω και γω τι", υποστήριξε.

Εκείνη την μέρα ο Αλμπέρικ, αξιωματικός του μωβ στρατού, είχε προσφερθεί να με μάθει πως να πολεμάω με ξίφος.
"Δεν νομίζεις πως πρέπει να της μάθουμε και μερικούς τρόπους μιας και αύριο θα καταφθάσουν μπλε ευγενείς?"
"Μιλάει η Λορένα για τρόπους". Απάντησα γελώντας ειρωνικά.
Δεν ανταπάντησε, αρκέστηκε σε ένα δολοφονικό βλέμμα.
Τις τελευταίες μέρες κρατούσε χαμηλό προφίλ..περίπου.
Είτε η Σίλβα και ο Μπρένους την είχαν επιπλήξει είτε είχα κερδίσει μόνη μου τον σεβασμό. Οι υπόλοιποι ήδη είχαν σταματήσει να με αγνοούν και κάπου κάπου μου απηύθυναν τον λόγο εκτός μαθήματος.
Μετά τις επιδείξεις με τα μαγικά 'κόλπα' τα οποία περιλάμβαναν: προφητεία. Σύμφωνα με τα ξαδέρφια μου σίγουρα είχα μερικά προφητικά όνειρα πριν μάθω να τα χειρίζομαι. Μετακίνηση του σώματός μου στο μέρος που ήθελα. Αυτό δεν ήταν όσο κουλ ακουγόταν εφόσον κάθε φορά χρειάζονταν μερικά λεπτά (ειδικά για μακρινές μετακινήσεις), πριν εξαφανιστεί το σώμα τελείως.
Προχθές, ο Αλέριο και οι δίδυμοι που ειδικεύονταν σε αυτό, με πήγαν σε ένα κοντινό νεκροταφείο για να μου μάθουν πως να επικοινωνώ με τους νεκρούς. Άλλο ένα έμφυτο χάρισμα για τα κοράκια, το οποίο εγώ έπρεπε να δουλέψω. Όταν το έκανα ήμουν αρκετά καλή  όσο μακάβριο κι αν το έβρισκα.
Ήθελα πολύ να επικοινωνήσω με την Ριάνα ή τον Ιβάν αλλά τα ξαδέρφια μου με έβαλαν να μιλήσω με μια γυναίκα που το πνεύμα της είχε φυλακιστεί και περιπλανιόταν στην γη.
"Εξαιρετικά γρήγορη και δυνατή επικοινωνία. Ήμασταν βρικόλακες όταν το είχαμε πρωτομάθει αυτό και ακόμα κι έτσι εσένα σου φάνηκε πιο εύκολο απ'ότι είχε φανεί σε εμάς ", σχολίασε ένας από τους δίδυμους- δεν τους ξεχώριζα ακόμη.
"Ευχαριστώ..", τραύλισα ελαφρώς τρομαγμένη με το θέαμα.
Η γυναίκα φώναζε συνεχώς να την βοηθήσω. Η ψυχή της βασανιζόταν, απόδειξη πως είχε διαπράξει εγκλήματα όσο ζούσε.
Η ραχοκοκαλιά μου ανατρίχιασε στην θύμησή της.
Θα μάθαινα επίσης πως να σκοτώνω με ένα άγγιγμα, το είχα διαβάσει στο μάθημα μιας κουλτούρας που δεν θυμάμαι, αλλά η μητέρα μου είχε ενστάσεις πάνω σε αυτό. Ήταν έτσι κι αλλιώς μια δύναμη που τα κοράκια είχαν ορκιστεί να έχουν υπό περιορισμό οπότε στην τελική το παραλείψαμε.
Αν ήμουν βρικόλακας θα μάθαινα πως να αλλάζω μορφή σε κοράκι αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ήμουν και δεν θα γινόμουν ακόμα.