Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Θέρμη.

Ιβάν.
Κοιτούσα την Αντελίν όσο κοιμόταν.
Στο πρόσωπό της δεν υπήρχε ίχνος γαλήνης. Τα όνειρά της πρέπει να την βασάνιζαν για άλλη μια φορά.
Και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να αγνοήσω τις έντονες,διασκορπες σκέψεις της στο χώρο,γύρω μου.
Συνεχώς το ίδιο ανερμήνευτο όνειρο.
"Αντελίν",την ταρακούνησα ελαφρά από τον ώμο.
Το χέρι μου άγγιξε ελάχιστα το δέρμα στην περιοχή του λαιμού της. Η θέρμη της πέρασε από τα δάχτυλά μου,στο υπόλοιπο κορμί μου.
Άνοιξε τα μάτια της,φοβισμένη.
"Όλα καλά",την καθησυχασα και έκατσα πάλι δίπλα της.
Ξάπλωσε ανάσκελα,κοιτάζοντας το ταβάνι με ένα βαριεστημένο βλέμμα.
Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της.
Η εικόνα της με έκανε να πνίξω ένα γέλιο.
"Τι?",είπε επιθετικά.
"Αν θες σήμερα μπορούμε να πάμε να φάμε βραδινό στο εστιατόριο του χιονοδρομικού"
"Α,ωραία. Θα είναι και ο Κάμερον,μάλλον".
Ήταν η σειρά μου να την κοιτάξω επιθετικά.
Κάμερον.
Τα θνητά αγόρια δεν πιάνουν μία μπροστά στο είδος μου. Ξενέρωτα είναι,σκέφτηκα.
"Επειδή είναι πιο ευγενικά από εσάς δεν σημαίνει πως είναι ξενέρωτα",είπε η Αντελίν.
"Πώς σου ήρθε αυτό?"
"Αλήθεια είναι",δικαιολογήθηκε.
Απάντησε στην σκέψη μου?
Αποφάσισα να θωρακίσω τις σκέψεις μου και απομακρύνθηκα από κοντά της,παραξενεμένος.
Για την επόμενη ώρα η Αντελίν έπλυνε στο χέρι τα ρούχα της.
Βγήκε από το μπάνιο και άπλωσε μερικά να στεγνώσουν,πάνω από το τζάκι.
"Πλύνε και τα δικά μου αν δεν βαριέσαι",της χαμογέλασα από την πολυθρόνα που καθόμουν.
"Δεν είμαι δούλα σου"
"Αλλά δεν έχω τι άλλο να κάνω..",συμπλήρωσε και κατευθύνθηκε προς την στοίβα δίπλα από την δική μου μεριά του κρεβατιού.
Έσυρα λίγο πιο πίσω την πολυθρόνα μου για να μπορέσω να την καμαρώνω μέσα από την ανοιχτή πόρτα του μπάνιου.
"Αξιοπερίεργο που το σπίτι είναι εξοπλισμένο με μαλακτικό και τα λοιπά",παράτησε σηκώνοντας τα μανίκια της.
Έβαλε κάποια μαύρα ρούχα μου στον νεροχύτη με το νερό και πρόσθεσε τα απαραίτητα.
Έπιασε ένα μαύρο μποξεράκι μου,Κάλβιν Κλάιν.
"Ίου",μουρμούρισε.
Διασκέδαζα με την όλη κατάσταση.
Την παρατηρούσα έτσι όπως οι ώμοι της πήγαιναν πάνω κάτω,κάνοντας τις μικρές μπούκλες της να χοροπηδάνε.
Τα μάτια μου κατέβηκαν προς τις έντονες καμπύλες της.
Ξαφνικά,γύρισε και με κοίταξε με ματιά που πετούσε σπίθες.
Της έκλεισα το μάτι και μου  έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.

Σε λίγη ώρα τα είχε τελειώσει και αφού έφαγε ένα τοστ, ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι να κοιτάζει το ταβάνι.
"Ιβάν. Τι ημερομηνία έχουμε?"
"31 Δεκεμβρίου του 2016"
"Τι? Αύριο έχουμε πρωτοχρονιά?!", σηκώθηκε αποκαρδιωμένη και ξαφνιασμένη.
"Ναι"
"Πότε πέρασαν τα Χριστούγεννα?",ρώτησε με πίκρα.
Έμοιαζε με παιδί που μόλις είχε μάθει πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.
Ήμουν σίγουρος πως ήταν έτοιμη να κλάψει.
Ξαφνιάστηκα.
"Τί έπαθες?"
"Συνήθως τα περνούσα διαφορετικά τα Χριστούγεννα..",έπεσε πίσω στα μαξιλάρια.
"Πώς?"
"Με την μαμά μου,τον Έλιοτ,την Ριάνα και την μητέρα τους"
Ένιωσα λίγη ένοχη.
"Ίσως τα επόμενα να είναι καλύτερα..",ένιωσα αμήχανα,δεν ήξερα τι να πω για να την παρηγορήσω. Η αύρα της είχε σκοτεινιάσει. Αναστέναξα και την άφησα στην πίκρα της μέχρι που άρχισε να βραδιάζει.
"Ντύσου,Αντέλ.Πάμε για βραδινό".
Σωθήκαμε και οι δύο με ένα σάλτο.