Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Απόδραση

Δεν γνώριζα τι ώρα ήταν, δεν με ένοιαζε. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το πως θα ξανά έσμιγα με την μητέρα μου και τους φίλους μου.
Μέχρι που η πόρτα χτύπησε.
"Όχι!", φώναξα.
Ο Κέιντεν μπήκε μέσα.
"Είπα όχι!", τον κοίταξα νευριασμένη.
"Λυπάμαι όμως είναι σοβαρό"
Η σκέψη μου πήγε στην μητέρα μου.
"Όχι, όχι δεν ήρθα να σου πω πως είναι νεκρή, δεν είναι"
Πήρα μια ανάσα ανακούφισης.
"Τότε?", ρώτησα ανυπόμονα.
Λες να με άφηναν να φύγω? Μια μικρή σπίθα ελπίδας άναψε μέσα μου.
" Θα χρειαστεί να λείψουμε για λίγες μέρες"
Η σπίθα μεγάλωσε.
"Δεν θα είσαι εντελώς μόνη σου. Εκτός από τις υπηρέτριες και τους φρουρούς, θα κάτσει μαζί σου και ο Κλαρκ"
Πάει η σπίθα.
"Ορίστε?!", αναφώνησα.
"Επέμενε.."
Μα, ναι.
Ο μαλάκας.
"Θα εμένα εγώ όμως με χρειάζονται"
"Που?"
Ήρθε και έκατσε στο τέλος του κρεβατιού, μαζεύτηκα λίγο περισσότερο.
"Οι άλλες βασιλικές οικογένειες είναι στα πρόθυρα να κυρήξουν πόλεμο με εμάς, λόγω του πατέρα μου. Μην ρωτήσεις το γιατί, σε βλέπω είσαι έτοιμη. Γιαυτό είχαμε επισκέψεις χθες-", τα λιοντάρια, σκέφτηκα. "- Είχαμε φτιάξει μαγικά προστατευτικά τείχη γύρω από το κάστρο, όμως για κάποιο λόγο αυτά υποχώρησαν και τώρα κάποιοι προσπαθούν να εισβάλουν"
"Μου λες ότι είμαι κλεισμένη σε ένα κάστρο το οποίο δέχεται επίθεση και σε λίγο θα μείνω μόνη μου με το πιο μαλακισμένο από τα μαλακισμένα τέρατα εδώ μέσα?"
Ο Κέιντεν σουφρωσε τα ροδαλά χείλη του.
"Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο και ναι, αυτό σου λέω πάνω κάτω"
"Υπέροχα", χαμογέλασα ειρωνικά.
" Να είσαι καλό κορίτσι, μην τον εκνευρίσεις"
Αναστέναξα.
"Αντελίν, μην είσαι χαζή. Δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει"
"Για πες μου", τον παρότρυνα.
" Εκτός από το ότι μπορεί να σπάσει τον λαιμό σου χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μπορεί να σε βάλει σε παραλήρημα όσο εύκολο μου είναι εμένα να διαβάσω σκόρπιες σκέψεις"
"Τι εννοείς?"
"Οι δαίμονες που είχες δει στην οδό Μπαρκ ήταν δουλειά του Κλαρκ. Σε έκανε να δεις ο,τι ήθελε για να σε παρασύρει εκεί που ήθελε. Αυτό είναι ένα από τα προσωπικά χαρίσματά του. Χάρισμα της νυχτερίδας, να εισχωρεί μες στο μυαλό σου, να αλλοιώνει το υποσυνείδητο"
Είχα μείνει άφωνη.
"Τώρα καταλαβαίνεις. Πρόσεχε", ο Κέιντεν με αποχαιρέτησε με ένα στραβό χαμόγελο.
Δεν ήξερα τι έπρεπε να σκεφτώ.
Ότι ήταν μια ευκαιρία να το σκάσω ή ότι ο Κλαρκ θα με σκότωνε έτσι και αντιλαμβανόταν την παραμικρή κίνηση από εμένα? Αφότου με έβαζε να δω ένα ζωντανό εφιάλτη, βέβαια.
Αφού το σκέφτηκα καλά κατέληξα στο ότι θα ήταν καλύτερα να πεθάνω προσπαθώντας να κυλήσω έξω από την κόλαση παρά να καώ μέσα σε αυτή.