Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Στην εξορία.

Ιβάν.
Το επόμενο πρωί ο πατέρας μου κάλεσε όλους τους συμβούλους του για συνέλευση.
Εγώ περίμενα να έρθει η Αντελίν ώστε να φύγουμε, όπως διέταξε ο βασιλιάς, όταν η Ιλόνα έφτασε μαζί με τον πατέρα της στην αυλή μας.
Αυτός προχώρησε χωρίς να μου ρίξει ματια ενώ αντιθέτως η κόρη του με κοίταξε υποτιμητικά.
"Ιλόνα!", έτρεξα κοντά της.
Δεν φάνηκε πρόθυμη για φιλιά ή για κάποιο δείγμα πάθους όπως συνήθως,έτσι κράτησα απόσταση.
"Πώς πέρασες στις διακοπές σου?"
"Ιβάν, δεν θέλω καμία σχέση με έναν άσημο",μπήκε αμέσως στο ψητό.
Έπρεπε να περιμένω κάτι τέτοιο από μέρους της.
"Αξιοπερίεργο που το λες αυτό,εσύ. Με πόσους κατώτερους έχεις πάει"
Πετάρισε τα μάτια της προσβεβλημενη όσο εγώ έπαιρνα ένα αυταρεσκο χαμόγελο.
Μου έριξε μια απαξιωτική ματιά και ύστερα περπάτησε σαν μοντέλο μέχρι την είσοδο του παλατιού όπου τύχαινε εκείνη την στιγμη να βγαίνει η Αντελίν.
Η Ιλόνα την σκούντηξε στον ώμο και η Αντελίν κοκκίνησε από νεύρα. Φαινόταν τόσο μικρή δίπλα στην ψηλόλιγνη κοκκινομάλλα.
"Σκρόφα",σχημάτισε με τα χείλη της ενώ κοιτούσε εμένα.
Σε αυτό συμφωνούμε,σκέφτηκα.

Αντελίν.
"Τουλάχιστον θα μπορούσαν να μας είχαν κανονίσει ένα ιδιωτικό τζετ για να φτάσουμε πιο γρήγορα εκεί πάνω", αναστέναξε ο Ιβάν ενώ χτυπούσε τα χέρια του πάνω στο τιμόνι του τζιπ.
Κακομαθημένος.
Έκανα ένα κύκλο τα μάτια μου και έμεινα να αγναντεύω το χιονισμένο τοπίο.
Ένιωθα ακόμα τύψεις για όλο αυτό.
"Θα είσαι εξόριστος και άσημος για πάντα?"
Ανασήκωσε τους ώμους του και δυνάμωσε την μουσική, κλασσική ροκ είχε επιλέξει σήμερα.
Ήθελα να 'ξερα πως θα την έβγαζα για τόσες μέρες, στον ίδιο χώρο με αυτόν.

Ο χρόνος πέρασε βασανιστικά αργά μέχρι να φτάσουμε στην χιονισμένη κοιλάδα.
Η ξύλινη καλύβα που την περιτριγυριζαν πεύκα μας περίμενε πάνω σε έναν λευκό λόφο.
Ο Ιβάν έβγαλε τα κλειδιά και άνοιξε την πόρτα και στη συνέχεια τα φώτα.
Μπροστά μου φανερώθηκε το εσωτερικό του σπιτιού. Η όψη του ήταν ζεστή,τα έπιπλα ήταν ξύλινα και παλιομοδιτικα.
Η θερμοκρασία του όμως ήταν πολύ χαμηλή,ανατρίχιασα.
Αφήσαμε τις βαλίτσες και προχωρήσαμε στο εσωτερικό.
Εξερεύνησα λίγο τον χώρο όσο ο Ιβάν άναβε φωτιά στο τζάκι,μάλλον κατάλαβε πως το κρύο ήταν αισθητό σε μένα.
"Υπάρχει μόνο ένα κρεβάτι!", είπα συγχυσμένη.
"Και?"
Τον κοίταξα σαν να ήταν τρελός.
"Δεν θα είναι κι η πρώτη φορά που κοιμάμαι δίπλα σου", από τον τόνο και την γλώσσα του σώματος του φανέρωνε πως ούτε αυτός ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με την ιδέα.
Απλά ήθελε να με εκνευρίσει.
"Καλώς τότε", είπα και ανασήκωσα τους ώμους μου.
Ο Ιβάν έκατσε σε μια πολυθρόνα μπροστά από το τζάκι και την μοντέρνα τεχνολογίας τηλεόραση.
Έβαλε τα αθλητικά.
Εξαίσια.
Σκεφτόμουν να χωθώ κάτω από τα παπλώματα του κρεβατιού όμως η θέα από την σχισμή της κουρτίνας μου τράβηξε την προσοχή.
Πλησίασα προς το παράθυρο και κοίταξα απέξω.
Μπορούσα να διακρίνω μια παγωμένη λίμνη στα τρακόσια  μέτρα, όπου άνθρωποι έκαναν πατινάζ.