Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Η Διαδρομή.

Ιβάν.
Οδηγούσα όσο πιο αργά γινόταν.
Κάτι μου έλεγε πως αυτό δεν θα κατέληγε καλά.
Ειδικά αν έκρινα από την στάση της Αντελίν.
Είχε μαζέψει το σώμα της πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου και μου έριχνε κλεφτές ματιές νομίζοντας πως δεν την καταλαβαίνω.
"Ιβάν?"
Μ'άρεσε όταν άκουγα το όνομά μου να βγαίνει από τα χείλη της ακόμα κι αν αυτό συνέβαινε πάντα με επιφυλακτικότητα.
"Τι?", απάντησα αυταρχικά.
"Θα μου πεις τι ιδιότητες έχει η μαγεία του κορακιου?"
"Εννοείς της οικογένειας σου?"
"Μην την λες έτσι. Ωστόσο ναι"
Την μελέτησα με την ματιά μου.
Και αν ήθελε να μάθει για να τις στρέψει εναντίον μου?
Μπα, ποτέ δεν θα μπορούσε και να ήθελε.
"Λέγεται πώς μπορούν να αναστήσουν νεκρούς ή να μιλήσουν με πνεύματα"
Πριν καν τελειώσω την φράση μου ένιωσα το δέρμα της Αντελίν να ανατριχιάζει.
"Έτσι λέγεται δηλαδή. Είναι πολύ μυστήρια πλάσματα. Έχουμε να δούμε κάποιον από αυτούς χρόνια, στέλνουν τα φιλαράκια τους τους λύκους ή τις γοργόνες να μας παραδώσουν μηνύματα"
Κοίταξα την Αντελίν, μου έκανε νόημα να συνεχίσω.
"Ο βασιλιάς και η βασίλισσα έχουν 8 κόρες και 4 γιους"
"Οου..", κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω σουφρώνοντας ταυτόχρονα τα χείλη της.
"Αυτά", είπα και ακολούθησε ένας αναστεναγμός από μέρος της.
"Σειρά μου να σε ρωτήσω"
"Παίζουμε κάποιο παιχνίδι ερωτήσεων και δεν το ξέρω?", με κοίταξε με το ένα φρύδι ανασηκωμένο.
"Εσύ έσπασες τα τζάμια?"
Το στήθος της συσπαστηκε.
Ξεροκατάπιε.
"Έτσι νομίζω"
"Πώς το έκανες?"
"Σειρά μου ν-"
"Τρεις ερωτήσεις ο καθένας!",είπα χωρίς κανένα συναίσθημα στην φωνή μου.
Ξεφυσηξε αγανακτισμένη.
Φάνηκε να το σκέφτηκε αρκετά δευτερόλεπτα πριν απαντήσει.
"Με εμμ..Την φωνή μου?"
"Δεν είσαι και πολύ πειστική Αντελίν"
"Αυτό έχω να πω όμως"
Είχε αρχίσει να μου την δίνει πάλι στα νεύρα.
Ίσως άμα της τα έσπαγα λίγο και γω.
"Αντέλ..σε αυτό πρέπει να μου απαντήσεις σοβαρά"
Ισιωσε την μέση της προετοιμάζοντας τον εαυτό της ίσως για κάποια ερώτηση παγίδα.
"Αντελίν, με ποθείς?"
"Ορίστε?!", αναφώνησε. "Όχι βέβαια"
"Είσαι σίγουρη?"
"Απολύτως!"
"Τότε γιατί η ανθρώπινη σάρκα σου έχει κοκκινίσει?", με αυτή την ερώτησή μου η Αντελίν κατέβασε τον καθρέπτη του αυτοκινήτου και επεξεργάστηκε το πρόσωπό της.
"Απλά με τάραξε το πόσο ηλίθια ήταν η ερώτησή σου!"
"Ωωω, με συγχωρείς"
Το χρώμα στα μάγουλά της δεν είχε ακόμα ξεθωριάσει.
Ήταν αξιοπερίεργο πως το χρώμα της άλλαζε ανάλογα με τα συναισθήματά της. Αναρωτήθηκα πως θα ήμουν ως άνθρωπος..με κόκκινα μάγουλα.
"Σειρά μου τώρα", τίναξε το μαλλί της απλώνοντας μια μυρωδιά πλουμέριας.
Απ όλα τα λουλούδια, γιατί η μυρωδιά της να συγκρινοταν με αυτό?
"Λοιπόν..", με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
"Τι φιλάς μες στα άλλα δωμάτιά σου?"
"sex toys. Ξέρεις, μαστίγια, χειροπέδες κ-"
"Ιβάν γαμωτο απάντα σοβαρά και σταμάτα να το παίζεις Christian Grey"
Πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Ένα από τα δωμάτια είναι εργαστήρι φωτογραφιών, το άλλο έχει μουσικά όργανα"
"Καλλιτεχνική φλέβα λοιπόν", σχολίασα δύσπιστη.
"Τι νόμιζες? Ότι φυλάω πτώματα εκεί μέσα?"
"Ικανό σε έχω".
Σουφρωσα τα χείλη μου συμφωνώντας.
Στην συνέχεια της χάρισα ένα απολογητικό χαμόγελο, κάρφωσε λίγο τα μάτια της στα δικά μου, σήκωσε τα φρυδια της και στράφηκε μπροστά.
"Δεύτερη ερώτηση. Μόνος σου αποφάσισες να ξυπνήσεις τον δαίμονα μέσα σου?"
Για κάποιο λόγο το νεκρωμένο μου κορμί συσπάστηκε ελαφρώς από ανατριχίλα.
"Εμ, παλιότερα δεν μεταμορφωνονταν πριν τα 30 τους. Γι αυτό ο πατέρας μου δεν φαίνεται τόσο νέος όσο εγώ ή τα αδέρφια μου. Απλά εμείς αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε πιο νωρίς γιατί ο βασιλιάς μας χρειαζόταν για τις μάχες του"
"Μάλιστα. Πόσο κόσμο έχεις σκοτώσει για την 'τιμή' του βασιλείου σου?", έκανε την ερώτηση της με αξιοπερίεργη αυτοπεποίθηση. Σαν να γνώριζε παραπάνω.
"Ίσως εκατοντάδες χιλιάδες..εκατομμυριους"
Ξεροκατάπιε.
"Δεν νιώθεις τύψεις για κάποια θύματά σου?"
"Οι βρικόλακες δεν νιώθουν, Αντελίν".