The Story of Us (Cinderella's Panty)

Chapter 26: Electricity

Chapter 26: Electricity

Midterm week came and I was barely surviving each day. Kahit pa sabihing nag-aaral ako ng mabuti, one exam after another was still exhausting. Almost excruciating, even. Ang pakiramdam ko ay ang dami ng laman ng cerebrum ko at anumang oras ay pwede na itong sumabog. Idagdag pa na kulang na kulang ako sa tulog because I had to stay up late studying.

I was not cramming at all pero dahil scholar ako ay kailangan kong siguraduhin na mataas ang makukuha kong score sa lahat ng subjects. The good thing was pinayagan ako na mag-leave ng one week sa coffeeshop kaya nakapag-focus ako sa pagre-review.

----

"Okay class, time's up. Pass you papers now," I heard my professor announced.

My classmates groaned while I, on the otherhand breathe a sigh of relief.

Sa huling pagkakataon ay pinasadahan ko ng tingin ang test paper ko. May dalawang blanko akong hindi nasagutan pero nasisigurado ako na mataas ang makukuha kong marka. Ipinasa ko sa na nakaupo sa harap ko ang test papar ko and then I sagged on my chair.

Hallelujah! Hallelujah!

At last! Hell week was finally over. Ito na ang last na exam ko kaya sa wakas ay makakapagpahinga na ako. Makakatulog na ako ng matagal at mahimbing. Sigurado ako na hindi na ako makakaranas ng mga bangungot kung saan hinahabol ako ng mga higanteng libro at sumisigaw ng... Mag-aral ka! Mag-aral ka!

Oh, how I miss my bed. Gusto ko na sana na umuwi agad bero bago iyo ay may kailangan muna akong gawin. Mula sa tabi ko ay kinuha ko ang isang paper bag na naglalaman mga damit na ipinahiram sa akin ni Nile. Isasauli ko kanya ang mga iyo. I fished my cellphone out my pocket and I texted him.

Ako:

Nasa school ka pa ba?"

I pressed the send button and waited for his answer. Hindi nagtagal ay nakatanggap ako ng message and it was from him.

Nile:

Yes but I'm about to leave. I an at the university's parking lot.

I immediately composed a reply.

Ako:

Nagmamadali ka ba?

Nile:

Not really. Do you need something or...  do you need me?

Alam ko na namula ang mukha ko dahil sa hirit niya. Gusto ko siyang sitahin pero pinigilan ko ang sarili ko. Hinayaan ko na lang.

Ako:

Dala ko ang mga damit na ipinahiram mo sa akin. Pwede mo ba akong hintayin dyan? Mabilis lang to.

Nile:

Okay. I'll wait for you here.

Hindi ko maiwasang mapangiti nang basahin ko ang naging sagot niya. Mula kasi ng sabay kaming pumasok matapos kong magpalipas ng gabi sa condo niya ay hindi na ulit kami nagkita. Although kinukumusta niya ako sa text (na kahit kailan ay hindi ko sinagot) ay hindi na ulit nagtagpo ang landas naming dalawa. Naisip ko na naging busy din siya dahil sa midterms.

I could not deny that I was feeling giddy and anxious at the same time at lalong nadagdagan iyon nang naglalakad na ako papunta sa kung saan siya naghihintay. Subalit nang malapit na ako sa parking lot ay gusto kong magsisi. Bigla kong na-realize na I was meeting him in a public place and it was not a good idea because someone might see us together.

Napatigil ako sa paglalakad at nagdalawang isip ako kung tutuloy pa ako o hindi na. Hindi ko gusto na may makakita sa amin but it was me who texted him at nagpahintay pa ako sa kanya. I think it was not right to ditch him kaya kahit gusto ko na i-text siya at sabihin na hindi na ako tutuloy ay hindi ko ginawa.