CINGULOMANIA.( Zayn Malik)

Part 39.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΕΝΟ

''Πήγαινε να τον βρεις κορίτσι μου.Σε χρειάζεται.'' την συμβουλεύει ο Nathan και πλησιάζει προσεχτικά κοντά της.

Το χέρι του ακουμπάει τον ώμο της στην προσπάθεια του να την παρηγορήσει.
Η Violet,κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και σηκώνεται από την καρέκλα της με την λιγοστή δύναμη που της έχει απομείνει.
Οι τύψεις την κυριαρχούν.
Δεν έπρεπε να τον ρωτήσει για τη Diana.Δεν έπρεπε να τον ωθήσει να της μιλήσει για κάτι που προσπαθεί να ξεπεράσει.
Σιχαίνεται να τον βλέπει έτσι.
Να τον βλέπει να μετατρέπεται σε έναν αδύναμο νεαρό.
Μισεί να τον βλέπει να μην μπορεί να πολεμήσει τα συναισθήματά του,να τον βλέπει να σπάει και να καταστρέφεται σαν εύθραυστο αντικείμενο,να νιώθει τον πόνο του,που φαντάζει τόσο διαπεραστικός εφόσον καταφέρνει να διαλύσει την καρδιά της σπάζοντας την σε εκατομμύρια μικρά κομμάτια.Είναι λυπηρό και άδικο να περνάει τόσο δύσκολα,να μην μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του,τα οποία καταστράφηκαν και χάθηκαν,έφυγαν μακριά τη στιγμή που χάθηκε και εκείνος.Ο πραγματικός εαυτός του.Σήμερα,μετά από πέντε χρόνια,ακόμα δυσκολεύεται να γνωρίσει,να φέρει στην επιφάνεια τον Zayn,που έχασε τότε και αυτό είναι απογοητευτικό.
Τόσο απογοητευτικό.

Κατευθύνεται με γρήγορα βήματα στην έξοδο του μαγαζιού.Πιάνει το κρύο,ατσάλινο πόμολο της πόρτας και βγαίνει έξω.
Το ψυχρό αεράκι σε συνδυασμό με το απόλυτο σκοτάδι που έχουν κυριεύσει την ατμόσφαιρα την δυσκολεύουν στο να επιβραδύνει το βήμα της.
Η καρδιά της χτυπάει σε γρήγορους ρυθμούς και αρχίζει να τρέχει φωνάζοντας το όνομά του.
Αυξάνει την ταχύτητα της και περνάει γρήγορα από τα σκοτεινά στενά προσπαθώντας να τον εντοπίσει.
Το όνομα του συνεχίζει να επαναλαμβάνεται από τα χείλη της και καταλήγει σε ψίθυρο.
Συνεχίζει να τον ψάχνει.
Αφήνει ένα λυγμό να ακουστεί από τα χείλη της και αφήνει το σώμα της να πέσει στο πέτρινο σκαλοπάτι που βρίσκεται στο πίσω μέρος της καφετέριας.

''Σε παρακαλώ.Ας μην έχεις φύγει.'' μιλάει με χαμηλή φωνή και τοποθετεί το κεφάλι της ανάμεσα στις παλάμες της.
Η αναπνοή της βγαίνει ακανόνιστη και κουρασμένη ύστερα από την ταχύτητα και την δύναμη που κατέβαλλε στην προσπάθεια της να τον εντοπίσει.
Νιώθει εξαντλημένη ενώ αισθάνεται το σώμα της να μουδιάζει,να πονάει.
Κλείνει τα μάτια της και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει όλα όσα συνέβησαν τη τελευταία ώρα.
Καταλήγει στο να κατηγορεί τον εαυτό της για την απότομη τροπή που πήραν τα πράγματα.
Το αριστερό της χέρι καταφέρνει να πιάσει το κινητό της από την στενή τσέπη του παντελονιού της.
Το ανοίγει και παρατηρεί πως η ώρα είναι μόλις δύο τα μεσάνυχτα.
Εύχεται να μην έχει φύγει.
Θέλει να τον δει,να της πει πώς αισθάνεται ακόμη και να ξεσπάσει πάνω της,κατηγορώντας την για όλα μέχρι εκείνος να αισθανθεί καλύτερα.
Περιμένει για λίγη ώρα ακόμη στην ελπίδα πως θα είναι εδώ.
Οδηγεί το βλέμμα της στον απέραντο,γκρίζο από τα σύννεφα ουρανό,φαινόμενο συχνό για τους κατοίκους της Αγγλίας.
Ένα πινέλο κρέμεται από την μεγάλη τσέπη της ζακέτα της και καταφέρνει να χαμογελάσει τη στιγμή που το εντοπίζει.
Όσο περίεργο και να φαίνεται,ένα πινέλο μαζί με κάποιο μπουκάλι πράσινης μπογιάς βρίσκονται πάντοτε κοντά της.
Η ζωγραφική είναι για εκείνη η συντροφιά της.
Καταφέρνει να εκφράσει όλα όσα νιώθει και να ξεφορτωθεί την ένταση από πάνω της μόνο με μία ίσια γραμμή σε μία άδεια επιφάνεια.Ένας κύκλος,ένα τρίγωνο,μερικά μοτίβα,κάποιες πινελιές σε ένα μόνο φύλλο χαρτί,την ηρεμούν.
Βγάζει προσεχτικά το πινέλο και το αφήνει να ακουμπήσει το χέρι της.
Νιώθει ξαφνικά να ζωντανεύει.
Το πινέλο είναι το όπλο της,η δύναμή της.
Αφήνει την μπογιά να στάξει πάνω σε αυτό.
Σηκώνεται από τη θέση της και προχωράει προς το τσιμεντένιο τοίχο που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά της.
Αφήνει το πινέλο να ταξιδέψει πάνω στην σκληρή επιφάνεια του τοίχου δίνοντας του ζωή.
Το χέρι της δουλεύει με επιδεξιότητα.
Δεν σχεδιάζει κάτι συγκεκριμένο.
Μερικές γραμμές μαζί με κάποια γεωμετρικά σχήματα στολίζουν το τοίχο.
Ταιριάζουν αρμονικά μεταξύ τους και εκπέμπουν ηρεμία.