CINGULOMANIA.( Zayn Malik)

Part 74.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΈΝΟ

''Ήταν εκεί;Σε πείραξε;Ωω..Violet το ήξερα πως δεν θα έπρεπε να σε αφήσω να εισέλθεις σε αυτό το σπίτι.'' η ανησυχία στην φωνή του πατέρα της την στιγμή που κάθεται στην θέση του συνοδηγού,επιδεινώνει την κατάσταση.
Αισθάνεται προδομένη.Γνώριζε,πως ο Zayn είναι ένα αγόρι,δύσκολο να λυθεί.
Ο εσωτερικός του κόσμος σχεδόν λυσσομανούσε και χτυπούσε με εξαιρετική δύναμη τις,μη επουλωμένες,πληγές του.
Ήξερε πως ο Zayn,ήταν απρόσμενος αλλά ποτέ δεν πίστευε πως θα μπορούσε να την πληγώσει με αυτό τον τρόπο.Ποτέ δεν πίστευε πως ήταν ικανός να την οδηγήσει σε μία πλάνη περιορισμένη στα ακατάπαυστα ψέματα του.
Πονάει ακόμη περισσότερο όταν στις σκέψεις της περιλαμβάνεται η απαίσια αυτή εικόνα.
Το γέλιο της Christine σε συνδυασμό με το δικό του,την σκίζουν.
Μισεί τον εαυτό της την στιγμή που σκέφτεται πως η Christine ίσως μπορεί και να τον κάνει χαρούμενο,ευτυχισμένο,να τον μετατρέψει στον Zayn που συνήθιζε να είναι.
Τα χέρια της γραπώνονται στο ύφασμα της μπλούζας της,τραβώντας την δυνατά.
Δαγκώνει το κάτω χείλος της στην προσπάθεια της να σταματήσει τον χείμαρρο δακρύων της,κάτι στο οποίο αποτυγχάνει.
Αισθάνεται τις παλάμες της ιδρωμένες ενώ οι χτύποι της καρδιάς της έχουν πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αρρωστημένη αυτή κατάσταση.

''Violet!Τί σου είπε;'' ο Dylan τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση της κρατώντας την,σφιχτά στην αγκαλιά του.

''Συγγνώμη αγάπη μου.Συγγνώμη.'' τον ακούει να απολογείται αφήνοντας τα δάχτυλα του να χαθούν μέσα στα καστανά μαλλιά της.

''Συγγνώμη.'' λέει ξανά.

"Μπορούμε απλά να επιστρέψουμε πίσω;'' σχεδόν τον παρακαλάει όταν απομακρύνεται από κοντά του.

''Θέλεις να πάω να του μιλήσω;" η απόγνωση τον κυριαρχεί.
Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.
Δεν θέλει να του ομολογήσει πως ο νεαρός,είναι αυτός ο οποίος οφείλεται για την τωρινή της μορφή.
Δεν επεκτείνει περισσότερο την συζήτηση.
Δεν επιθυμεί να μιλήσει στον πατέρα της για τον Zayn.
Είναι σχεδόν σίγουρη πως θα την κατακρίνει και θα την κατηγορήσει για τις λανθασμένες επιλογές της.
Το κινητό της δονείται στην στενή τσέπη του παντελονιού της.
Το όνομα του αναγράφεται στην οθόνη της συσκευής.
Απενεργοποιεί το τηλέφωνο τοποθετώντας το πίσω στην αρχική του θέση.
Η διαδρομή μέχρι το σπίτι μοιάζει ατέλειωτη και βρίσκει την πληγωμένη κοπέλα να κοιτάζει έξω από το γυαλιστερό τζάμι του αυτοκινήτου.