Heart of glass - Connor ball

15

p.o.v. Connor

Ik neem de laatste hap van mijn broodje gezond en wacht tot de jongens klaar zijn. Ondertussen drink ik mijn jus d'orange langzaam op terwijl ik in mijn hoofd alle insta posts door lees. Het word tijd om weer eens wat te posten, alleen zou ik niet weten wat. Er gebeurd niet zo heel erg veel naast de concerten maar daar staan allerlei stukjes van op de band pagina. Ik scroll vervolgens door mijn twitter notificaties en dan door mijn WhatsApp. "Con, ga je mee?" Ik kijk op als de jongens op staan. "ehh, ja." Ik sta op en stop mijn mobiel in mijn zak. We lopen naar buiten en wandelen wat door de stad. Na een tijdje vinden we inderdaad ook een paar fans. We delen handtekeningen uit en maken wat foto's. We lopen rustig verder en gaan hier en daar een winkeltje in. "Zeg James... Heb jij nog wat van Sky gehoord sinds ze weg is?" Hij schud ontkennend zijn hoofd en haalt zijn schouders op. "Ik denk eigenlijk dat ze tijd nodig heeft om na te denken en dat we haar even een tijdje met rust moeten laten. Na de tour zoeken we haar weer op."Ik knik. Dat snap ik zelf ook heus wel. Ik haal mijn schouders op. "Ik vroeg het alleen..." zucht ik. Ik stop mijn handen in mijn zakken en samen lopen we verder de stad door. Het is mooi hier..

*Week later*

P.o.v. Sky

We zijn vorige week even kort uit geweest, ik mocht van Damen en Enrique niks drinken, geen alcohol. Dat was echt gewoon verboden terrein voor mij. Het was ontzettend gezellig en we hebben ook een aantal artiesten als Chris Brown en Years and Years gezien. We hadden geluk, we wisten niet dat er gastoptredens aanwezig waren en dit was tevens een of andere special party ofzo. Weet ik het. Alleen sinds een paar dagen word de sfeer in huis alleen maar slechter omdat Mama al niet eens meer thuis mag komen. Ze gaat snel achteruit en de artsen worden steeds onzekerder of ze het aalt. De chemo krijgt het zwaarder haar op de been te houden en het ziet er bepaald niet goed uit. We zitten nu ook weer met zijn alleen in het ziekenhuis te wachten tot we haar kamer in mogen. Het is inmiddels tegen 7 uur en we hebben net een pizza op. Ik scroll door mijn foto's en zoek er een uit voor op instagram. Een selfie die ik in Nederland nog gemaakt heb met Papa. IK heb er lang over na gedacht, maar ik wil het toch doen. Niet direct zeggen dat mijn moeder hier ligt enzo. Ik geef een hint dat ik het moeilijk heb door het bijschrift: It's hard to fight, when the fight isn't fair.

Ik voel hoe er een traan over mijn wang glijd. Ik veeg hem weg en bijt op mijn lip. Ik staar voor me uit en pruts aan mijn wijde sweater. Wat als Mama wel dood gaat? Verhuis ik dan weer naar Engeland? Laat ik Lot en Sterre achter? Blijft Léon dan in Nederland? Zie ik Sarah dan nooit meer? Ik kan niet nog eens verhuizen en ik kan mama niet missen. Ik kan me geen leven zonder mama voorstellen... Damen komt naast me zitten en trekt me in een stevige knuffel. "Damen... Gaat Mama dood?" Vraag ik zachtjes. Enrique lijkt terug te denken aan zijn verhaal met deze vreselijke ziekte die zo je hele leven kan verzieken. "Ik weet het niet..." Fluistert Damen in mijn haar. Ik heb Papa ook verteld wat er met Mama aan de hand is. Hij zou hier morgen zijn, hij kon niet eerder vrij nemen van zijn werk... "Damen, ik wil niet dat Mama weg gaat." "Ik ook niet..." Ook bij hem beginnen tranen over zijn wangen te glijden. Enrique houd zich sterk maar ik zie aan hem dat ook hij het liefst een schouder heeft om op te huilen... Damen gebaard me dat ik maar bij Enrique moet gaan zitten.  Ik knik en sta op. Ik loop voorzichtig naar Enrique toe en schenk hem een glimlach. Hij lacht kort terug. Ik trek hem tegen me aan en fluister "Ook jij mag huilen, vergeet dat nooit oké?" Hij vouwt zijn armen om me heen en ik voel hoe langzaam de mouw van mijn shirt nat word. Ik wrijf zachtjes over zijn rug en staar voor me uit. Waarom is alles niet gewoon perfect? Waarom is alles niet zoals het hoort te zijn... "Familie van mevrouw Bleu?" "Ja?" Antwoord Damen. "U kunt uw moeder opzoeken." We staan op en lopen rustig richting haar kamer.

P.o.v. Connor

Ik weet niet wat het is, maar sinds een paar dagen krijg ik langzaam weer steken in mijn pols. Ik ben blij dat ik de brees nog bij me heb, aangezien ik die vandaag toch ook echt wel nodig heb. De jongens raken er ook steeds meer over in paniek. Ik breng vluchtig mijn haar in model en strek me nog eens uit. Ik heb me net uitgekleed en toch de brees uit mijn tas gehaald. Ik maak de bandjes vast en zucht. Ik ben benieuwd naar de reacties van de jongens. Ik sluit de deur van mijn kamer achter me en draai me om. Ik haal mijn hand door mijn haar. Misschien valt de brees niet zo snel op omdat ik er een jack over aan heb getrokken. Ik plof neer op de bank en gooi vervolgens mijn benen ook op de bank. Ik pak mijn telefoon erbij en slik als ik een post van Sky zie. It's hard to fight, when the fight isn't fair. Zit ze in de problemen? Meteen bekruipt het lege gevoel me weer. Het gevoel wat ik had toen Sky me geen blik waardig gaf. Alle reacties blijven onbeantwoord. Something wrong? en Ahw, something we need to know?

Ik vraag me af waar James is. Hij slaapt bij mij maar toen ik wakker werd was hij al weg. Hij is nergens in het appartement te vinden. Bradley was aankleden en Tristan ligt in bed muziek te luisteren, dus die zal zo ook wel komen. Ik blijf naar de foto kijken. Wat moet ik nu denken? Wat moet ik doen? Moet ik haar een appje sturen om te vragen of het wel gaat? Nee. Ik laat haar met rust zoals James zei. James kent haar al langer, en als James het zegt zal het toch wel goed zijn? Toch?

_________

Alloha! Er zit meer tijd tussen de updates omdat ik er kort gezegd bijna geen tijd voor heb. Pakt Connor het juist aan denken jullie?

lovies xx