Heart of glass - Connor ball

52

p.o.v. Sky.

Ik heb 3 kwartier lang met Connor geappt, maar ik heb hem niet verteld dat we onderweg zijn naar huis. Ik heb gezegd dat we eerst nog even ergens door een stadje heen zouden voor we terug zouden gaan, want als hij erbij is tijdens het opnemen van de cover dan raak ik afgeleid en kan ik 100 x overnieuw. James rijd de oprit van mijn huis op en meteen sla ik de deur open. Ik voel me echt niet lekker door dat lange autorijden. Ik zucht en strek me uit. Ik pak mijn huissleutels en steek ze in het gat. Ik open de deur en zie dat James aan komt lopen met de tassen. Ik ren naar de auto toe om nog snel mijn rugzak van de achterbank te pakken en doe de deur dicht. Ik loop naar de achterkant van de auto en doe ook de kofferbak dicht. Ik ren achter James aan naar binnen en sluit de deur. "Dus weet je heel zeker dat je Wake Up wilt gaan coveren?" "Jup, en... Zou het een idee zijn om de 2e cover ook meteen op te nemen?" "Ja, tuurlijk waarom niet?" "Zing je mee?" "Je wilt je tweede cover met mij doen?" Vraagt hij lachend. "Ja heeeel graag." Hij schiet in de lach.

** 

Bijna 3 uren later hebben we beide covers opgenomen. Samen met James, heb ik het nummer 'Long way home' van 5 seconds of summer gedaan. Ik zucht. "En nu, wil ik Connor hier hebben." Ik plof op de bank naast James en gris mijn telefoon van tafel. Ik scroll door mijn contactenlijst en bel Connor.

"Hey, wat is er?" Vraagt Connor, alsof hij niet verwacht had dat ik hem nu zou bellen. "Hee, ik ben thuis, kom je langs?" "Yeah sure, ik kom eraan, ik zie je zo." Hij hangt op en ik trek mijn wenkbrauwen op. Wauw, dat was een kort en droog gesprek...

Nog geen 10 minuten later gaat de deurbel. Ik sta op, loop naar de deur en open deze. "Heee schat! Ik heb je zo gemist!!" Roep ik vrolijk als ik hem voor de deur zie staan. Ik vlieg hem om de hals en frons mijn wenkbrauwen als hij niks terug zegt. Ik duw me van hem af. "Heb ik iets verkeerds gedaan?" Vraag ik onzeker, waarna ik mijn tanden in mijn onderlip zet, zo hard dat er elk moment een flinke voorraad bloed uit kan lopen. Hij slaat zijn ogen neer en schud zijn hoofd. "Nee, tuurlijk niet." Antwoord hij, zijn stem sterft weg. Mijn ogen zoeken oogcontact met de zijne, en als dat lukt zie ik niet wat ik gewend ben. Tuurlijk, ik zie zijn blauwe ogen, maar het tintelende gevoel wat ik voorheen voelde als ik hem aankeek, is compleet weggevaagd, als sneeuw voor de zon.

"Con, ben je wel oké?" Vraag ik. Ik weet niet wat er aan de hand is, en om heel eerlijk te zijn, ik word er behoorlijk nerveus van...

James komt de hal in, en merkt mijn spanning op. "Zeg, ik ga, ik zie jullie morgen wel weer." Hij geeft me een bemoedigend kneepje in mijn schouder en verlaat het huis. "Con, kom alsjeblieft binnen?" Vraag ik dan maar. Hij knikt en loopt door de gang. "Ik eh.. Ik wil met je praten." Zegt hij dan uiteindelijk, zijn stem kraakt en lijkt zelfs schor. Ik knik, schraap mijn keel en loop achter hem aan de woonkamer in. "Wil je ook wat te drinken?" Vraag ik ongemakkelijk. sinds hij zei dat hij wilde praten, spookt er steeds 1 vraag door mijn hoofd.

Komt hij het uitmaken?

"Ja, ehm, doe maar een Cola." Ik knik en loop naar de keuken, waar ik snel 2 glazen cola inschenk. Ik zet het voor hem op tafel en ga ongemakkelijk naast hem zitten. "Wat wilde je vertellen?" Ik schaam me dood als ik hoor hoe dat mijn strot uit komt. Ik klink heel onzeker, en ik durf te wedden dat hij het ook gehoord heeft. "Sky, je weet zelf ook wel dat ik het niet perse kom uitmaken." Zucht hij. Zie? Ik zei het. "Con, je hebt geen idee hoe ik me nu voel, dus wat zit je dwars?" Stamel ik moeizaam. "Ik... Er zit me niks dwars, maar..."  Hij zoekt woorden, en puzzelt ermee tot hij de juiste zin te pakken heeft. Ik wacht geduldig omdat ik weet hoeveel moeite hij altijd heeft om de juiste woorden te vinden als hij onder druk staat. Nou.. Niet wanneer hij op het podium staat, of als hij een interview heeft, maar alleen als hij bang is om iets te zeggen. 

"Ik eh... Heb goed nagedacht afgelopen dagen." Begint hij. Hij schraapt zijn keel en puzzelt de volgende zin bij elkaar. "Oké, dat is goed, toch?" Mompel ik. "Elke keer als we... naja... De volgende stap wilde zetten... Werden we betrapt. Jij vond het wel grappig, maar ik.... Ik ehm.. Ja hoe zeg ik dat?" "Con, stop maar. Ik weet waar je heen wilt. En ik snap dat je denkt dat ik die stap niet wil zetten. Echt waar, maar Connor, je moet weten, ik zou mijn eerste keer met niemand anders willen beleven dan met jou. Please geloof me en zeg niet dat je twijfelt of het wel is wat ik ook wil, en dat je twijfelt of we wel door moeten gaan met onze relatie, want alsjeblieft, ik ben net mijn moeder verloren, en ik wil jou niet ook nog verliezen." Een traan rolt over mijn wang als ik hem aankijk en zie dat dit wel is wat hij wilde gaan zeggen. Ik veeg de ontsnapte traan weg en trek mijn knieën op, tegen mijn bovenlichaam en sla mijn armen er omheen. Connor bied me mijn glas aan, die ik aanpak en in 1 keer leegdrink. Wat baal ik dat ik van de jongens geen alcohol mee mocht nemen tijdens het boodschappen doen. Ja, ze gaan tegenwoordig ook mee boodschappen doen, omdat ze nog steeds bang zijn dat ik aan de alcohol sla. Wat ik snap, na de gedachten die ik had, die meteen neigde naar alcohol. Ik zet het glas op tafel en sla mijn armen weer om mijn benen. Ik staar voor me uit, naar de muur. Is dit, serieus gebeurt?