Heart of glass - Connor ball

28

P.o.v Sky

Ik open moeizaam mijn ogen. Ik kijk om me heen. Het is donker, maar toch kan ik concluderen dat ik op de kamer van Damen lig. Daardoor weet ik ook meteen de wekker te vinden. Ik kijk op de wekker en zie dat het 02.34 aanduid. Ik denk na. Wat is er allemaal gebeurd. Ik weet nog dat ik op de grond lag en dat Connor me meenam naar het muurtje, hier in de stad. Dat hij vertelde dat ik bloedde en dat ik out ging. Hij was er, en hij heeft er voor gezorgd dat ik zonder al te veel schade hier lig. Ik zie zijn jas op de stoel liggen. Ik leg voorzichtig de dekens van me af en sta op, meteen voel ik mijn knie. Ik heb een trainingsbroek aan, mijn schoenen draag ik nog. Oké, ik MOET naar Connor. Ik weet nog dat James vertelde dat hij daar bleef slapen. Dus ga ik daar naartoe. Al moet ik zachtjes zijn, Damen word snel wakker.

Ik zet voorzichtig en zachtjes mijn stappen richting de deur. Ik heb Connor's jas van de stoel gepakt en leg mijn hand op de deurklink. Voorzichtig duw ik hem naar beneden. Ik houd mijn adem in als Damen zich kreunend omdraait. Ik doe voorzichtig de deur open en loop bijna op mijn tenen door de opening. Ik doe heeel langzaam de deur achter me dicht en zucht. Ik trek Connor's jas aan en ga zachtjes de trap af. Papa gaat zo boos op me zijn... Ik pak de klink van de voordeur. Dit word de grootste struggle. Ik duw tegen de deur en haal de klink naar beneden. Dat was succesvol, het duwen tegen de deur het geluid gedempt. Ik haal de deur langzaam naar me toe en stap over de drempel. Dan haal ik de klink opnieuw naar beneden, en trek ik voorzichtig de deur dicht. Ik haal opgelucht adem als niemand me gehoord lijkt te hebben. Ik draai me om en loop met behoorlijk tempo, ondanks mijn knie, het terrein af, richting James' huis. 

Na een kwartier lopen en 5 minuten strompelen kom ik aan bij het huis. Ik heb de tranen in mijn ogen staan en vecht nog steeds deze binnen te houden. Ik bel niet aan, dan heb ik het hele huishouden wakker. Ik pak mijn mobiel uit Connor's jas en trek de jas uit. Holy shit, het is best koud buiten. Ik weet dat Connor altijd het geluid aan heeft staan, voor het geval er iets is gebeurd ofzo. Ik zoek hem op in mijn contacten en druk op het groene mobieltje achter zijn nummer. Ik haal de mobiel naar mijn oor en wacht tot hij wakker genoeg is om op te nemen. "Ja?" Hoor ik hem aan de andere kant van de lijn, met een zachte, krakerige en slaperige stem. "Heey..." Zeg ik verlegen, misschien had ik tot morgenochtend moeten wachten. "Heey, hoe is het nu met je?" "Kom even naar de deur, ik heb nog wat voor je." "Wat?! Wat doe jij hier? Het is 3 uur middernacht!" Fluistert hij kwaad. "Sorry... Maar kun je please de deur open doen? Het is nogal koud hier." "Ja, tuurlijk. Ik kom eraan." "Okeej." Hij hangt op. Een paar seconden later hoor ik gestommel achter de deur en gaat de deur zachtjes open. Als er een traan ontsnapt stapt hij op me af. "Hee, kom hier. Niet huilen... Wat is er?" Hij vouwt zijn armen om me heen en meteen barst ik in tranen uit. Hij trekt me naar binnen en sluit de deur achter ons. Hij draait hem weer op slot. Zijn haar zit helemaal door de war, hij draagt een trainingsbroek en een t-shirt. "Kom even mee naar mijn kamer." Fluistert hij. Ik knik. Ik snik en loop achter hem aan. We lopen zijn kamer in en daar trekt hij me meteen weer in een knuffel. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug. 

Hij gaat zitten en gebaart me hetzelfde te doen. Ik ga naast hem zitten en voel hoe hij voorzichtig met zijn hand mijn hoofd naar hem toe draait. "Gaat het wel?" Vraagt hij dan zachtjes. Hij veegt mijn tranen weg. Ik knik. "Wat kom je hier zo om middernacht doen?" Vraagt hij dan rustig. "Ik kon niet slapen." "Nou, ik wel."Grinnikt hij. "Ja, sorry..." "Geeft niks. Weet je vader dat je hier bent?" Ik schud mijn hoofd ongemakkelijk. "Damen?" Ik schud opnieuw mijn hoofd. "Ik denk dat je ze zo maar een sms moet sturen, of beter, teruggaan." "Dan heb ik een groot probleem, want ik heb geen sleutels bij me en ik heb de deuren weer goed dicht gedaan..." "hmm..." Zucht hij. "Als je me hier liever niet hebt dan.." "Nee, nee dat is het niet. Echt niet..." "zeker? Want ik..." "Zeker." Ik knik. Ik wend me tot hem en kijk hem diep in zijn ogen. "Bedankt, voor alles wat je voor me gedaan hebt." Hij slaat zijn ogen naar de grond en glimlacht verlegen. "Sky, ik blijf altijd om je geven, wat er ook gebeurd."

"Maar...." "Maar??" "Connor weet je nog dat ik je wat wilde vertellen in de kleedkamers bij het concert, maar dat ik dat nooit gedaan heb?" Hij knikt. Ik slik de brok in mijn keel weg. "Ik moet het gewoon 1 keertje zeggen, en jij moet het gewoon 1 keer horen. Ik ehh... Toen mama overleed... Ik besefte nooit hoe belangrijk je voor me was. Toen ik mama verloor, drong het behoorlijk tot me door. Ik besefte dat jij altijd daar was, jij was er altijd als ik je nodig had. Doordat jij er niet was, miste ik dat. En tuurlijk ik had papa, en Damen. Maar zij zaten ook diep in de shit. Ik miste jou, en alleen jou. En ik begrijp het, als je niet meer zo close wilt zijn als we waren, maar ik wil dat je weet dat ik je gemist heb en dat ik je niet haat. In tegendeel..." Ik slik als hij gespannen zijn hand door zijn haar haalt. "Kut.... Nu heb ik het awkward gemaakt hé? Tussen ons... Ik wil niet zeggen dat..." Hij snoert me de mond, zoals hij dat voorheen altijd deed. Hij drukt zijn lippen op de mijne. Als hij toestemming vraagt laat ik hem toe. Ik heb hem zo gemist... Als hij langzaam terugtrekt kijkt hij me diep in mijn ogen. "Ik houd van je." Fluistert hij bijna onhoorbaar. "Ik ook van jou." Fluister ik terug.