P.o.v. Sky
Ik ga in bed liggen. Ondanks het feit dat het al half 3 is en ik een uur geleden opstond voor een extreem laat ontbijt, kan de buitenwereld me geen fuck schelen. Vandaag is de begrafenis van Mama. Over 2 dagen is het een week geleden dat we haar verloren maar het is voor mij nog net de dag van gisteren. Damen en ik zijn gisteren met tegenzin naar de stad geweest om een outfit te halen. Damen een zwarte skinny jeans met een wit overhemd en een netjes zwart jasje. Ik een zwart jurkje in de style van mama en een zwarte panty. Een zwarte haarband met een klein roosje en aangezien mijn zwarte Chuck Taylor All-stars kapot zijn en ik die weg heb moeten gooien, heb ik daar ook een paar nieuwe van gehaald. Papa heeft nog hele mooie kleding van de begrafenis van Oma. Ik heb ze uitgezocht. Oma vond zwart altijd vreselijk bij mij staan, omdat ik altijd zo vrolijk ben. Daarom heb ik niks zwarts aangetrokken die dag.
Ik kijk naar het jurkje dat aan mijn deur hangt. Ik zucht, sta op en begin spontaan te huilen. Enrique is er ook nog, maar die heeft inmiddels een tijdelijk baantje aangenomen, dus die is vaak niet thuis. Hij zou op het werk omkleden en dan rechtstreeks naar de begrafenis komen. Ik trek in tranen mijn panty aan. Ik trek mijn jurkje over mijn panty en weet dat ik op moet schieten als papa van onderaan de trap roept: "Sky! Met 5 minuten wil ik vertrekken!" Ik probeer mijn veters te strikken maar mijn handen trillen zo extreem dat het er niet eens op lijkt. Ik zucht geïrriteerd en rol met mijn ogen. Ik probeer het opnieuw maar het gaat steeds slechter. Damen gaat op 1 knie voor me zitten en pakt mijn handen. Ook hij heeft de tranen in zijn ogen staan. Hij schenkt me een gebroken glimlach en ik schaam me dood. Back to basic. Mijn grote broer moet mijn veters weer strikken...
Damen helpt me omhoog en samen lopen we naar beneden. Achter papa aan in de auto. Ook papa ziet er tegenop. Ik heb gezegd geen speech te kunnen doen. Ik zal zo hard huilen dat praten onmogelijk is. Mama heeft een mooie sierlijke antieke witte kist gekregen en een krans met witte rozen. Een lint met haar naam en een mooi plek voor haar graf. We gaan 1 x in de maand terug naar Engeland om haar graf te bezoeken. Damen kan dan zijn vrienden bezoeken want hij gaat mee terug naar Nederland. Papa houd het huis. We hebben genoeg geld om de hypotheek en alles rondom '2 huizen te onderhouden. Damen kan dan af en toe het huis weer voor zich nemen en een week daar blijven. Papa krijgt promotie en dubbele loonsverhoging, hij heeft de totale omzet van 2 jaar geleden verdubbeld en krijgt daar bonus voor.
We hebben een kleinschalige en korte begrafenis geregeld. Een paar collega's van Mama zijn er, vrienden en familie vanuit zowel Nederland als Engeland. We blijven hier nog een week en dan gaan we naar Nederland. Ik barst in tranen uit zodra ik de kist van mama zie liggen. Ik sla mijn handen voor mijn mond en draai me om, in de startblokken, klaar om weg te rennen. De armen van Enrique houden me tegen. "Je kunt het wel, kom... Ik blijf bij je." Fluistert hij dan. Ik kijk omhoog, recht in zijn ogen. Hij veegt mijn tranen weg en lacht. Ik knik en slik de brok in mijn keel weg als ik over mijn schouder naar de kist kijk. "Het is moeilijk, ik weet het... Maar je zult blij zijn dat je niet weg bent gerend." Er is nog bijna niemand. Ik kijk hem nog eens aan. Hij knikt voorzichtig en geruststellend. Ik kijk een seconde naar de grond en loop dan langzaam voor hem uit naar de kist van Mama. Ik heb een roos meegebracht, een vanille gele met de uiteinden van de blaadjes overlopend naar oranje of roze. Er was er maar 1 zo mooi als deze. Net als er maar een zo leuk was als Mama...
Ik snik en lach om de knuffel die ik en Damen op de kist hebben gezet. Er ligt er ook 1 bij mama, in de kist. Die heeft ze van haar geboorte en ze was er nog steeds dol op. Hij stond al die tijd op het kastje in de woonkamer. Een keertje met een hartje waar haar naam op stond. Hij was er natuurlijk al flink oud uit gaan zien, maar dat maakt de emotionele waarde er niet minder om. Ik zucht en schrik van Damen, die me van achteren met een ruk naar zich toe draait. Een traan rolt over zijn wang. Hij lijkt lichtelijk in paniek. "Sky, ik kan die speech niet doen hoor, ik kom nu al amper uit mijn woorden." "Wat? Die 5 zinnen die je met je trillende hand op papier hebt gezet? Tuurlijk kan je dat wel! Je hebt ze zelf geschreven, en ik weet bijna zeker dat Mama ze ook mooi zal vinden." Verzeker ik hem. "Denk je?" "Tuurlijk, je hebt ze uit de grond van je hart geschreven en dat is altijd mooi. Je gevoelens op papier zetten is moeilijk, maar jij hebt het er in 5 zinnen uit gekregen. Ik heb er respect voor en ik had het serieus niet gekund." Ik leg mijn hand op zijn schouders. "Ik weet zeker dat je het kunt." fluister ik lachend. Tranen zijn er nog steeds, en nog steeds prikken en branden ze in mijn ogen, maar ik negeer het. Want deze lach, is oprecht. Opgedragen aan de beste moeder die er bestaat...
Iedereen is er. 6 mannen in nette pakken s
taan rondom de kist. Geleidelijk gaat de kist omhoog en meteen klinkt er muziek. Iedereen is stil. Langzaam word de kist naar een soort glazen tafel gedragen waar hij vervolgens word neergelegd. Ik begin te shaken, krijg kippenvel, krijg tranen in mijn ogen en weet niet hoe ik dit moet plaatsen. Ik heb dit gevoel nog nooit eerder gehad en weet ook niet wat ik ermee aan moet. Damen gaat bij de kist staan en houd zijn speech. Ik moet zeggen dat ik het echt een hele goede speech vind... ookal bestaat deze maar uit 2 zinnen.
Toch verwoordde hij in die 2 zinnen zijn gevoelens. Een traan loopt over zijn wang en hij komt weer naar me toe. Ik geef hem een knuffel en zo zijn er nog 3 mensen die graag wat kwijt willen. Als ook dan gedaan is barst ik in tranen uit omdat ik weet dat de kist nu de grond in gaat en we mama nooit weer zullen zien. We zijn haar definitief kwijt. De mannen in pak komen de kist weer wegdragen. We lopen een stukje achter ze aan naar het graf waar Mama komt te liggen. Als de kist in de grond verdwijnt vormen mijn lippen geluidloos: Dag mama...
Papa wilde het graf meteen netjes achterlaten, dus heeft hij alles tot in de puntjes geregeld. Een gasmat, precies groot genoeg. Hij heeft een heel mooi ontwerp gemaakt en heeft daar alles al voor klaarstaan. Zodra iedereen weg is laat papa het plaatsen en is het weer netjes. Ik heb een fotolijstje met een foto van mij, mama, Damen en papa mee voor op het graf. Ik leg mij roos op de krans met witte rozen. Een traan glijd over mijn wang en valt op de kist. Dan komen de condoleances. Iedereen wenst ons sterkte in het verwerkingsproces van het verlies van moeder en ex echtgenoot. Het loopt inmiddels al tegen half 8 en ik heb sterk de behoefte om in bed te gaan liggen. Het is dan misschien nog vroeg, maar een dag als deze is behoorlijk zwaar...
Als we dan eindelijk thuid zijn, kwart over 9, zeg ik iedereen snel welterusten en duik ik mijn bed in. Al vrij snel worden mijn oogleden zwaar en val ik in een diepe en droomloze slaap.
________
Heeyheey!Eerst wil ik graag weten of jullie het nog wel leuk vinden nu dat Connor en Sky elkaar een tijdje niet zien. Mochten jullie van plan zijn hierdoor af te haken, niet doen! Connor komt snel weer terug ;)
Dan... zijn jullie ook zo enthousiast aan het wachten op wake up? Laat het weten in de commentssss xx

JE LEEST
Heart of glass - Connor ball
FanfictionHet vervolg op Unexpected love - Connor Ball De relatie tussen Sky en Connor loopt op rolletjes. Alles is nog zo perfect, zo mooi. Misschien zelfs ietsje te mooi? Sky slaat door en gaat aan de alcohol. De relatie word verbroken en beiden zijn er kap...