Heart of glass - Connor ball

20

p.o.v. Sky.

Damen opent de voordeur en ik hink naar binnen. Ik hoop dat het morgen weer beter gaat, want dit is niks... Ik ga op de bank zitten en open insta. Ik klik mijn meldingen weg en open vervolgens mijn Facebook. niks boeiends. Ik zet de radio aan en zucht. Meteen reclame. Damen komt aan met een coolbag en legt deze op mijn knie. Ik hoor the vamps en ben meteen gefocust. 

Over 2 dagen spelen ze dan eindelijk weer hier. Er zijn nog een paar kaarten over in de verkoop, maar wij geven er 4 weg! Wil jij met je vriendinnen...

Ik luister niet meer. Een traan glijd over mijn wang. Opeens besef ik me hoe hard ik iemand anders nodig heb dan James, Brad, Tris of Damen. Ik heb Connor nodig... Ik wil dat hij me troost. Niemand anders. Hij is nog steeds die ene jongen. Die ene jongen waar ik mijn leven mee zou willen delen. Hij is altijd in mijn hoofd rond blijven hangen. Al die tijd heeft hij mijn gedachten overgenomen. Toen mama ons verliet zat hij ook in mijn hoofd. Al die tijd heb ik hem genegeerd, als hij me aankeek keek ik vol afschuw terug, al die tijd ben ik zo gemeen tegen hem geweest. Ik ben een monster geweest. Ik heb hem niet geloofd, ik heb hem beschuldigd van iets wat hij niet gedaan heeft. Ik had kunnen weten dat Connor zelf nooit zoiets zou doen. Hij zou ertoe gedwongen moeten worden. Ik weet alleen niet of hij het me ooit zal vergeven. Of hij me überhaupt ooit nog zou willen zien. Zoals ik hem nooit meer wilde zien, alleen bij hem zou het terecht zijn. 

Ik pak mijn telefoon en mijn portemonnee. Ik haal mijn creditcard eruit en twijfel. Ik zie hoe Damen scheef grijnst en vervolgens, als hij me ziet kijken, keihard in de lach schiet. "Wat?" Vraag ik. "Ga maar gewoon." Grinnikt hij. Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Zusje, ik weet dat je naar de radio luisterde op het moment dat ze het over het concert hadden. Vrijwel meteen daarna pakte je je creditcard, beetje obvious misschien?" Ik begin te lachen. "Waag het eens om het ze te vertellen." zeg ik met een gemene ondertoon. "Tuurlijk niet, wat jij wil." Grinnikt hij. "Ik wil James verrassen, aangezien ik weet dat ze pas de dag van de show vertrekken vanuit Sydney. Of najah, 's nachts. Ze vliegen dan naar Engeland en dan zijn ze net op tijd voor styling, omdat ze altijd super traag zijn, en dan spelen ze nog wat kinderachtig backstage, en dan moeten ze op. Uit ervaring...

Ik koop kaartjes voor op de eerste rij, al weet ik dat ik zonder ook wel binnen kom. Ik ben eerder met ze mee geweest en heb de crew toen al uitgebreid ontmoet. Ik wil opstaan maar voel dan meteen Damen tegen mijn arm drukken. Ah ja, hij is nog bezig met koelen. Ik zucht en blij zitten. Damen tilt de coolbag op om te kijken of het is opgezwollen. Hij drukt voorzichtig op mijn knie om hem recht te buigen en meteen ga ik door de grond. Ik schreeuw een keer hard, en meteen schrikt Damen. "Oh sorry... Ehh... Gaat het?" Stamelt hij. "Ja... Ja het gaat wel. Maak je niet druk." zeg ik. Gelogen natuurlijk, maar ik wil naar boven, om de ticket uit te printen en dan even met papa, Damen en Enrique wat eten. Vanavond James bellen en dan lekker weer vroeg naar bed. "Zeg... Is het eigenlijk nog wat geworden? Tussen jou en Sterre?" Meteen zie ik hoe hij een kleur op zijn wangen krijgt en verlegen naar zijn schoenen kijkt. "Oeh! Vertel." "ahhh... Moet dat?" "Ja dat moet want ik praat met jou ook over mijn relatieproblemen. Vertel op jij." Grijns ik gemeen. "Eerlijk gezegd gaat het heel goed, alleen we hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien..." "Ahw Damenn..." Binnenkort woon je bij ons, dan kun je haar elke dag knuffelen." "Ja, daarover gesproken..." "Neeee... Je hebt het haar nog niet verteld?" Hij schud langzaam zijn hoofd. "Ik wil haar graag verrassen. Alleen het is zo moeilijk om tegen haar te liegen als we skypen..." "Snap ik." Lach ik. Grappig, ik maakte precies hetzelfde mee. 

"Damen, ik ga naar boven om de tickets even uit te printen. Kee?" Hij kijkt me twijfelend aan. "Ja of ik moet jou extra dure macbook lenen mogen en draadloos printen?" Grap ik. Ik begin te lachen als hij wegloopt en even later terugkomt en de printer aandrukt. Onder zijn arm heeft hij zijn blauw getinte macbook. Valt me niet van hem tegen. "Is goed." Grinnikt hij dan. Ik haal mijn schouders op en neem de macbook over. Ik start hem op en log in op de mail. Ik print de kaarten uit en meteen haalt Damen ze op. Dan zet hij de printer weer uit en geeft hij mij mn kaartje. Ik leg het op tafel en zucht. Lekker zeg, om weer tijdelijk gehandicapt te zijn. Ik scroll door de tweets en sommigen zijn echt zo lief. Nog steeds veel vragen over hoe het nou zou gekomen is tussen mij en Connor, en of het nog goed gaat komen. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet...

"Ben thuis!" Roept papa. "Hey pap!" "Hey schat, wat is er gebeurt?" Vraagt hij dan. Hij gooit zijn sleutels op tafel en legt zijn jas over de stoel. "Niks pap, echt niet." Hij kijkt me totaal niet overtuigd aan. "Papa. Luister. Het begon te regenen toen we in het bos waren en toen begonnen we te rennen. Ik rende te snel, waardoor ze viel." "Damen doe even normaal tis jouw schuld niet en het gaat best." Ik sla de ijszak van mijn knie af en strompel kwaad naar boven. Naar mijn kamer. Mn knie is dan nu misschien wat stijf, maar het gaat verder prima. Ik laat me op bed vallen. Ik wissel mijn skinny jeans met een grijze nike joggingbroek en mijn witte nikes eronder. Ik zucht en ga zitten. Kwart over 5. We zullen zo wel gaan eten.... Ik pak mijn telefoon en een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik mijn insta profiel bekijk. Net als Connor, heb ik de foto's niet van mijn profiel verwijdert. Ik was te kwaad en te druk met andere dingen dat ik daar niet aan dacht en dat het me om eerlijk te zijn ook vrij weinig kon schelen. Ik kijk op Connor's insta. Een brok vormt zich in mijn keel. Hij heeft ze verwijdert... Ben ik dan te laat? Is hij me vergeten?...