My Girlfriend is a Badass

Chapter 22

Jessica' Pov

Life is so full of hatred and full of pains. My life now is a totally messed up. I lost my two important people in my life kahit na hindi ko ipinapakita o ipinaparamdam. Hindi man kami nagka-sama ng matagal, mahalaga parin sila sa buhay ko. I lost my mother when I was a kid. And now I lost my father and my grandmother who always think what best for me. But I always give her a motherfucking headaches to her. I'am bitch to her. But god! I do love her so much. After all she's my lola. And my father actually, I despised him nung iniwan niya ako but he still my papa and like my Lola I love him. But they're gone. I'm alone in this fucking place. In this fucking earth.

Unti unti kong idinilat ang mga mata ko. Puti. Nasaan ako? In-scan ko ang paligid to see na nasa hospital na naman ako. At deja vu dahil hawak hawak ni Lee ang kamay ko habang mahimbing siyang natutulog sa gilid ng kama ko. I heaved a sigh. "Sana hindi nalang ako nagising at namatay nalang din ako." I whispered to myself. Sana talaga. Naramdaman ko naman na gumalaw na ang lalaking natutulog at agad akong niyakap.

"Urgh fuck I can't breathe." Reklamo ko dahil sa higpit ng yakap niya sakin. Bigla naman siyang humiwalay mula sa pagkaka yakap sakin.

"S-sorry, I can't help it." Nahihiyang sabi niya. Psh! Ngayon pa siya nahiya.

"Nga pala, ilang oras akong tulog?" Tanong ko sakanya. Naramdaman ko naman na kumukulo na ang tiyan ko at nauuhaw ako. Inabot ko naman ang bottled water sa lamesa katabi ng kama ko. Tinulungan ako ni Lee na buksan ito bago siya sumagot sa tanong ko.

"Anong oras? Araw kamo! Two days kang tulog Jess at nag-aalala kaming lahat sayo even with my friends." Sagot niya with a worried tone.

"Two days?" I confiously asked. Seriously? Dalawang araw akong tulog. Sobrang nabugbog ba ako ng mga hudas na iyon at nakatulog ako ng dalawang araw. Napahawak ako sa ulo kong may benda na naman at sa mukha kong may mga ilan akong nararamdaman na band-aid.

"Yeah at salamat na nagising kana. Wait I'll call the doctor." Aniya at mabilis na lumabas ng kwarto. Napahiga nalang muli ako at mariin na pumikit.

--

"What?! No!" Matigas na sambit ni Lee. Si Jacob at si Tito Leon naman ay tahimik lang sa isang tabi na  nakikinig samin. Maging si Tita Leandra hindi rin payag sa desisyon ko.

"Ija hindi muna man kailangan umalis sa bahay na ito. Parte kana rin ng pamilya namin at maging si Manang flor din." Kalmadong saad ni Tita.

I blanky stare at her. "Pero wala na siya." Ani ko.

"Jess wag kanang umalis dito samin, saan ka titira nito? Wala naman diba? Hindi kana man pwedeng bumalik sa Sta. Rosa kaya please stay with us." Nag mamakaawang saad ni Lee habang nakahawak sa mga dala-dala kong maleta.

Umiling ako at blanko ko silang tinignan. "Tama na ang mahigit isang buwan kong pag-tira sainyo, salamat kasi pinatuloy niyo ako dito, salamat kasi pinag-aral niyo ako, salamat kasi tinulungan niyo akong maipalibing ang labi ni papa at lola dito sa manila. Tama na ito' sobra na." I coldly said.

"You don't have to leave." Singit ni Tito Leon na kanina pa tahimik katabi si Jacob. And Jacob nodded.

"Aalis na ako." Aniya ko at tuluyan ko na silang tinalikuran. Ayoko na dito. Tama na. Wala na akong karapatan pang tumira sa bahay na ito dahil wala na ang dahilan kung bakit dito pa ako nakatira.

Isang linggo narin ang nakakaraan mag mula ng mangyari ang pinaka nakakalungkot na pangyayari sa buhay ko. Namatay ang dalawang taong mahalaga sakin na hindi man lang ako nakakahingi ng tawad sa mga kasalanan nagawa ko. Isa akong masamang anak at apo sakanilang dalawa. Dapat ako ang namatay at hindi sila. Puro kabutihan ang ibinibigay nila sakin lalo na si Lola na nagsilbing nanay at tatay ko. Pero ako? Anong isinusukli ko? Imbis na maging huwaran akong tao, imbis na maging mabait at magalang akong tao. Mas pinili ko pa ang maging isang Bad-Ass, maging isang curse machine, isang gangster, isang thief. Nakakahiya ako. Kung kailan nawala na ang mahal ko sa buhay tska ko lang naiisip ang mga kamaliang nagawa ko mag mula ng isinilang ako sa mundong ito.

Hinawakan ko ang grave ng lola at papa ko dito sa manila memorial cemetery, dahil dito ako dinala ng mga paa ko matapos kong umalis sa bahay nila Lee.

"La, pa. Kamusta ka kayo dyan sa itaas? Siguro masaya na kayo dyan ngayon. Kasama niyo ba ngayon diyan si mama? Ikamusta niyo ako sakanya ah. Miss na miss ko na kayo." I wiped my tears. "Duga niyo naman eh, hindi kayo nag paalam sakin na aalis na kayo, na iiwan niyo na pala ako. Nag sabay pa kayo." I hold back my tears as if kaya ko pero taksil ang mga luha ko dahil patuloy parin sila sa pag bagsak. "Papa ang duga mo, sabi mo babalikan mo ako pero hindi naman eh. Iniwan muna ako. Mag isa nalang ako ngayon.... Kaya ko kaya? Papa, lola mag isa nalang ako. Dapat kinuha niyo nalang din ako. Matapang nga akong tao pero parang unti-unti ng nawawala eh. Hindi ko na alam ang gagawin ko papa at lola." I cried hard.

Naramdaman ko nalang na may taong yumakap sakin kaya naman mas lalo pa akong naiyak. Isinubsob ko ang mukha ko sa matigas na dibdib ng taong yumakap sakin. I need this. I need a warm hug. "Ang sakit-sakit na mawala sila sakin. Hindi pa ako nakakapag pasalamat sa lola ko, hindi pa ako nakakahingi ng tawad sakanya. Ang sakit-sakit."

Naramdaman kong humahaplos ang kanyang palad sa aking buhok habang pinapatahan ako sa pag-iyak. "Shhhh everything is gonna be fine. Please Jess moved on. Im sure hindi magugustuhan ng lola at papa mo kung umiiyak ka, matapang ka diba? Ipakita mo sakanila na matapang ka at kaya mo. I'm always here for you Jess. Diba Boyfriend mo ako?" Kalmadong saad niya.

Napahiwalay ako ng yakap sa taong ito at tinignan siya. "Jasper?" Ngumiti lang siya sakin na sobrang sincere at niyakap niyang muli ako. I love his warm hug, I felt relief and comfortable. I felt secure at the same time.

--
"Are you sure na dito ka titira? Ayaw mo bang bumalik sa bahay? You know na you're always welcome there." Aniya at inilibot pang muli ang kanyang mata sa kabuuan ng apartment ko. Yeah apartment! Actually maliit lang siya, pang-akin lang pero maganda at malinis. Kumpleto sa kasangkapan at furniture. Mura pa ang bayad dahil kala Vince itong apartment a.k.a Primo my co-gangster in Black Sunrise noon.

"Ayos na ako dito. Salamat nalang." I said to him at naupo na sa sofa. Umupo naman siya sa tabi ko kaya napatingin siya sakin. Hindi pa ba ito uuwi? "What?" Annoyed na tanong ko.

"About your study----"

I cut him off. "Don't worry, ipag papatuloy ko. Tatapusin ko lang ang highschool dahil naka fully paid naman ako. After kong makuha ang diploma ko, ako ng bahala sa pang college at mag tatrabaho ako." Tamad kong sabi sakanya.

"You don't need to work Jess." Pagtutol niya.

"At ano? Umasa ako ng umasa sa pamilya mo? No fucking way. I can manage myself. Lumaki nga akong mag-isa, ngayon pa ba?" I said to him. Magsasalita pa sana siya pero pinandilatan ko nalang siya ng mata. Mabuti at nanahimik.

Inabutan niya ako ng ten thousand habang nandito kami sa labas ng maliit na gate ng apartment ko. Nagtaka naman ako kung bakit ako inaabutan ng isang to ng pera. Tingin niya sakin pulubi? "Oh ano naman yan?" Taas kilay kong sabi sakanya habang nakatingin sa 10k na hawak niya.

"Take this please. It'll help, pang grocery, allowance or everything. Please take this Jess." Kinuha ko nalang para hindi na humaba, sayang kasi 2000 nalang ang laman ng wallet ko. Babayaran ko nalang kapag may nahanap na akong trabaho. Ngumiti naman ng pagka lapad-lapad itong si Lee matapos kong kunin ang pera niya. "So goodnight. See you tomorrow my girlfriend!" Aniya at mabilis akong hinalikan sa pisngi at mabilis siyang sumakay ng kotse niya at kumindat pa. Aba't! Bago pa ako makapag react, mabilis niya na itong pinaharurot.

Napahawak ako sa pisngi na hinalikan niya. Fuck! Why my heart beating so damn fucking fast? Urgh! Lee Jasper Lim you idiot!