Başlangıç: Tehlikeli Kızıl

29.Bölüm: "Kıskançlık"

Bölüm şarkısı: Bahadır Tatlıöz - Beni Yak.

Bölümler bundan sonra (ara sıra tabi ki karakterlerden de olacak ama) Yazardan yani 3. Ağızdan yazılacak. Çünkü hem ben böyle daha rahat yazıyorum, hem de size aktarmak istediğim duyguları daha net aktarabildiğimi düşünüyorum.

'Günahların en iyi saklandığı yer masumiyetin kalbidir... beni kalbinde saklar mısın?'

Genç kız karşısında birkaç dakikadır sadece baksırla duran adama bakmakta artık zorluk çekiyordu. Yanakları adeta alev topuna dönmüştü. Ve, Kerem ona biraz daha böyle bakmaya devam ederse elmacık kemiklerinden duman dahi çıkmaya başlayabilirdi. Elinde değildi kızın... utanmıştı. Adam da farkındaydı bu durumun, ancak bakışlarını kızdan çekemiyordu. Derin bir nefes verip elindeki ıslaklıktan birkaç ton koyulaşmış pantolonu yere bıraktı. Bakışları birkaç saniye de olsa, yerdeki siyah T- shirtüne kayarken dudaklarını birbirine bastırdı. Kendi T- shirtü Zeynepteydi az evvel. Yeşilleri tekrar kızın yüzüyle buluşurken, Zeynep'in kendisine bakmamak için sarf ettiği çabayı sezdi. Sürekli bakışlarını kaçırıyor ve ara ara nefesini tutuyordu, kız. Kerem yutkunup onu daha fazla utandırmamak adına boğazını temizledi ve parmaklarını ensesine götürdü. Islak olan kısa saçlarında parmakları dans ederken bir adım geriye gitti.

"Sen o zaman ııığm, aşağı in. Ben giyinip geleyim." dedi Kerem boğuk çıkan ses tonuyla. Kız, sanki bunu beklemişcesine kafasını hızla aşağı yukarı sallayıp hızla arkasını dönmüş, minik ama hızlı adımlarla aşağı kata inen merdivenlere yönelmişti. Her bir adımında hareketlenen bukleleri adamın derin bir nefes almasına neden olmuştu. Zeynep merdivenlerden aşağı inip gözden kaybolurken ensesindeki elini aşağı indirdi. Boğazını temizleyip üst kata çıktı. Odası alt kattaydı ancak, üst kattaki misafir odasında da kıyafetlerinin olmasını umuyordu. Yoksa aşağı inmek zorunda kalacak ve Zeynep'in domatese dönüşünü bir kez daha izleyecekti... geniş koridorda yürürken evin her tarafına bakınıyordu. Bu evi, kara para aklamaya başladığı ilk zamanlarda almıştı ancak burada geçirdiği zaman bir elin parmağını geçmezdi. Hiç kimse -artık Zeynep dışındaki hiç kimse- bilmezdi burayı. Koridorun sonundaki odaya girdi ve geniş odadaki kardolabı açtı. Neyse ki içinde birkaç adet eşofman bulabilmişti. Gri renkte olanını üzerine geçirirken aynada kendi simasına baktı. Bir anlık dalgınlıkla aynada Zeynep'in az önceki halleri, dilini dudağının üzerinde gezdirmesini görünce gözlerini sım sıkı kapattı. Bu kıvırcık kız, onun senelerdir kilitli olan kalbinin kilidini kırıp içeri adeta bir hırsız gibi sessizce girip yıkıp dökmekle kalmamış, onu değiştirmeye de başlamıştı. Tanıştıkları ilk zamanlarda kız kendisine 'hırsız' diyordu da, şimdi asıl hırsız kızın ta kendisiydi! Acemi kalp hırsızı...

Kendisi de bir nevi hırsız sayılsa da -aslında sayılmazdı, sonuçta hırsızlıkla kara para aklamak çok farklı şeylerdi- cezasını çekiyordu. Zeynepte acemi -körpe- bir hırsız olduğuna göre, o da cezasını çekmeliydi. Belki bir ömür adamın yanında durarak cezasını çekebilirdi. Sonuçta Kerem Sayer'in yanında durmak -hemde bir ömür boyu!- az buz ceza değildi hani... derin bir nefes verip eşofmanının içine giydiği beyaz T- shirtü düzeltti. Derin bir nefes verip yüzüne sert bir ifade yerleştirmeye çalıştı. Pek başarılı olduğu söylenemese de, kızın da iyi bir gözlemci olduğunu söyleyemezdi. Odadan çıkıp ikişer üçer merdivenleri indi ve bodrum katına ulaştı. Merdivenlerin en alt basamında duraksarken kum torbasıyla cebelleşen kıza odaklandı. Kum torbasıyla adeta savaşıyordu. Duvardaki saate baktı. Saat 5'e gelmek üzereydi, bu da güneşin neredeyse doğacağına işaretti. Ağır adımlarla son basamağı da indi ve kızın yanına doğru yürüdü. Ellerini eşofmanının cebine yerleştirmişti.

"Kum torbasıyla cebelleşmene gerek yok. Sadece yumruk atsan yeter." dedi umursamıyormuş gibi çıkardığı -en azından öyle çıkmasını umduğu- ses tonuyla. Bir süre böyle davranmalıydı. Turgut'un tasmasını eline tamamı ile alana dek sadece bir süre...