Başlangıç: Tehlikeli Kızıl

37.Bölüm: "Mezarlık"

Multimedya: Bölüm içinden temsili ZeyKer ^.^

Ertesi Gün

Kerem, dün gece Zeynep'in aksine hiç uyuyamamıştı. Bugün, merkeze gidip Turgutla konuşacaktı genç adam. Şirketin başına geçmeyi, babasına olan hırsından ötürü istemiyordu. Gerçi, beyninin bir yerinde bu fikir vardı ama tümüyle neden bu değildi. Nihat Kara'nın silah kaçakçılığı işine girdiğini telefonda bizzat Turgut söylemişti kendisine. Bunun altında yatan imayı biliyordu Kerem. Camın kenarındaki tekli koltukta oturuyordu şimdi ve şirketten -Egemen aracılığıyla- yetkili birisine -Suat-'a- ulaşmış, ondan son birkaç yılın aylık raporlarını istemişti. Suat, itiraz etmeden raporları Kerem'in mail adresine göndermişti ve o dakikadan bu yana genç adam o raporlarla uğraşıyordu. Bütün günü böyle geçmişti. Zeyneple bile ilgilenmeye pek fırsat bulamamıştı. Başını tabletten kaldırıp, yatakta uyuyan sevdiği kadına baktı Kerem. Tableti dizlerinin üzerine bırakırken gülümsemeden edemedi genç adam. Beyninin dolduğunu hissetse de son birkaç rapor kalmıştı ve onları da bitirmek zorundaydı.

Okuduğu onca raporlardan anladığı tek şey; şirketin 2013 - 2014 yılları arasında çöküşe girdiği ve toparlanmaya çalışsa da, tam olarak verim kazanamadığıydı. Ancak son raporlara bakılacak olursa, babasının "silah kaçakçılığı" işine girmesi holdingdeki mali durumları ortalamanın üzerine çekmiş gibiydi. Mali açıdan sıkıntı olmazken idari açıdan büyük bir sıkıntının baş gösterdiği gayet tabi, belliydi. Derin bir çekip, tablete odaklandı ve anlamsız birçok kelimenin yan yana gelişini okumaya devam etti.

Zeynep, sabahın ilk ışıklarıyla gözlerini aralarken, güneşliğin açık olmasından kaynaklı açtığı gözlerini tekrar kapatmıştı. Aslında yatakta biraz daha keyif yapmak istiyordu ama aklına Defne'nin her sabah ona çemkirişleri gelince gözlerini açmıştı. Defneyi uzun süredir ihmal ediyordu ama Defne'nin de bundan pek bir şikayeti yok gibiydi. En son -3 gün önce- aramış ve eşyalarını almak için eve geleceğini söylemişti. Zeynep, Defne'nin yine kendisine çemkireceğini düşünse de, kabul etmişti. Telefon da duyduğu kadarıyla birisi daha vardı yanında. Bunun Ömer olduğunu Keremden öğrendiğinde emin olmuştu. Yatakta doğrulup, iyice kabaran saçlarını düzeltti ve derin bir nefes aldı. Yanında Kerem yoktu ama çok geçmeden görmüştü onu. Kerem, tekli koltuğu yatırmış orada uyuyakalmıştı. Üzerinde hiçbir şey yoktu, ocak ayı her ne kadar bitmiş olsa da hava soğuktu ve genç adamın buz kestiğine emindi Zeynep. Derin bir nefes verip üzerindeki pikeyi attı ve ardından Kerem'in yanına gitmişti. Tablet ekranı açık bir biçimde kucağında duruyordu. Zeynep yüzündeki tatlı gülümsemeyle, biraz daha onu izlemek istese de, kıyamıyordu onun böyle iki büklüm uyumasına. Kucağından tableti usulca çekti adamın, Zeynep. Kerem bir iki mırıldansa da, uyanmamıştı. Genç kadın tabletin ekranını kapatıp yatağın üzerine bırakmıştı. Geri dönüp Kerem'i uyandırmaya çalıştı.

"Kızıııııl..." diye seslendi önce ama Kerem kafasını sağa çevirip uyumaya devam etmişti. "Kızııııl... Kereeemm... sevgilim uyan... belin tutulmuştur şimdiye."

Yine bir faydası olmamıştı.

Derin bir biçimde ofladı Zeynep. Yanaklarını şişirdi ve ellerini beline koydu. Nasıl uyandırabilirdi ki? Dün gece kesin uykusuz kalmıştı, o yüzden uyuması iyiydi onun için. Uyumasına izin verirdi ama bu şekilde değil. Kıyamazdı böyle uyumasına. Bakışlarını tavana dikmişken belindeki ellerinden bir tanesinin kavranıp çekildiğini hissedince şaşkınlıkla ağzından bir çığlık kaçmıştı.

Kerem, Zeynep'in kendisinde ilk seslenişinde uyanmıştı aslında ama onun sabah mahmurluğuyla istemsizce yaptığı hareketleri izlemek istemişti. Ayrıca bugün ona bir sürprizi vardı. Kızın bakışlarını tavana dikmesiyle aralık olan gözlerini açmış, kızın belindeki kolunun bileğini kavrayıp kendisine doğru çekmişti. Zeynep'in ağzından firar eden çığlıkla birlikte ufak bir kahkaha atarken uykulu gözlerini tekrar kapatmıştı. Zaten yatık olan tekli koltuğa iyice yerleşmiş, kızı kendisine sarıp sarmalamıştı.