Başlangıç: Tehlikeli Kızıl

2.Bölüm: "Damga"

**

-Hatırlatma-

Kerem adamla bir şeyler daha konuştuktan sonra kendimizi arabada bulduk.Bey amcanın dediğine göre -Kerem'in adres verdiği yere- bir saat içinde varırmışız.Saat akşamın 7'si oldu.Etrafta karardı.Kerem'e baktığımda yola odaklanmış olduğunu gördüm.Ben sana biliyorum ama yapacağımı.Uykum gelmiş gibi esnerken Kerem'in omzuna yaslandım.Kocam (!) değil mi sonuçta? Benim bunu kasıtlı yaptığımı anladı ama itemedi.Hatta sarmalamak zorunda bile kaldı.İçimden sinsi sinsi gülerken gözlerimi tamamen kapattım.Tam da o sırada kulağıma fısıldadı.

"Bunun hesabını ödeyeceksiniz hanımefendi! Sakın sahiden uyumaya kalkma seni taşıyamam daha." diye sitem ederken onu gıcık etmek istercesine ona daha çok sokuldum.Ve nefesimi boynuna üfledim.Kaslarının gerildiğini hissesiyorum.

"(Yalandan esner.) Sana da iyi geceler.."

-Hatırlatma Son-

**

(KEREM)

Kız çoktan uyumuştu,omzumda.Baya inatçıydı belli.Kendisine biri takıldı mı yediremiyordu.Yaklaşık olarak yarım saatlik yolumuz vardı ve ben çok sıkılmıştım.Hanımefendi fosur fosur uyuduğu için amcanın da sorularını bir tek ben yanıtlamak zorunda kalmıştım.Nihayet bizim eve vardığımızda kızı da kucağıma alıp arabadan -Tabi ki siyah çantam da kucağımdaydı- indim.Tabi,amcaya da teşekkür etmeyi unutmadım.Güç bela bizim dairenin otomatına bastıkran sonra açılan kapıyı popomla ittirerek içeri girdim ve merdivenleri çıktım.

"Oha! Bu kız kim lan?!" dedi Ömer.Ona yanıt vermeden içeri girdim ve kızı benim odama götürüp yatağa yatırdım.Ardındansa siyah çantamla içeri döndüm.Ömer elleri belinde bana bakıyor ve benden bir açıklama bekliyordu.Sakince yerine oturdu.

"Abi kıza bir şey mi yaptın?" dedi şüpheyle.Sinirlendim tabi anında.Sanki bilmiyor beni!

"Heee! Irzına geçtim kızın." dedim sinirle.Ömer sakin olmamı işaret eden bir hareket yaptı ve oturduğu yerde geri yaslandı."Zaten sabahtan beri o kız yüzünden başıma gelmeyen kalmadı! (Homurdanır.) İnatçı!"

"Ne oldu abi? Kim bu kız? (Kerem'in elindeki çantaya bakar ve sırıtır.) Oh bee! Çantayı almışsın!" dedi büyük bir sevinçle.Uyku gözümden akıyordu ve daha fazla dayanamayacaktım.'Yarın senden alırım.' diyerek çantayı Ömer'in kucağına bıraktım ve odama dopru gittim.Ayaklarım artık taşımıyordu beni.Bütün gün o inatçıyı taşımak zorunda kalmıştım.Bir de üstüne üstlük bana kafa tutmuştu.Kabul etmeliyim ki hayli cesurdu.Odaya girdim.Uyuyordu hala.Bu zamana kadar uyanmadıysa bundan sonra hayatta uyanmazdı.Sabah bana -bugün ki tecrübelerime dayanarak söylüyorum bunu- çemkireceğini bile bile yanına yattım.

* * *

"ÖKÜÜÜÜÜÜÜZZ!" Duyduğum sesle birden yataktan fırladım ve ardındansa anlamadığım bir biçimde bedenim soğuk ve bir o kadar da sert yerle birleşti.Gözlerimi hala tam olarak açamamıştım."SEN NE HAKLA BANA SARILARAK YATARSIN YAAAAAAAA!!" Gözlerimi açamamıştım demiştim değil mi? Unutun onu! Adeta şok etkisiyle uyandım.Dün ki kıvırcık -adı Zeynepti galiba- yatağın üzerinde ayakta,elleri belinde bana kızgın kızgın bakıyor.Saç baş karışmış.Bu hali onu pasaklıdan başka bir şey yapmasa da epey tatlı gözüküyor.Komikte ayrıca.Yanakları falan kızarmış.

"NE GÜLÜYORSUN BEE!" diye bağırınca -Bağırmıyordu,cırlıyordu- güldüğümü fark ettim.Gülüşüm yüzüme iyice yayıldı ve sırıtış haline geldi.Toparlanıp ayağa kalktım.Hala sırıtıyorum.

"Bağırma sabah sabah ses tellerin acır." dedim.Kaşlarını çatıp gözlerini belertti.Sonra yatağın üzerinde birkaç kez zıpladı.

"SANA NE YA! BIRAK ŞİMDİ ONU,BUNU! BANA HESAP VERECEKSİN! SEN.BANA.NASIL
SARILIRSIIIIN?!" diye bağırdı bu sefer.Cümlesi biter bitmez yatakta olan yastığı bana fırlattı.Bende havada yakalayıp birkaç kez salladım ve sırıttım.Kesik kesik nefes alıyordu.