Sesin bana bir şeyler anlatabilirdi, duyabilseydim eğer. Sesini duymak belki de bana iyi gelebilirdi. Mutsuzluğumun tam ortasında arayıp sesini duyacak olmanın düşüncesi dahi gülümsetebilirdi. Sesini bilmek, özlemek bile.. iyi gelirdi,
Gelebilirdi.
Olmadı.
Sesinle başlayan cümleleri daha çok kurardım belki. Sesini hayal etmek yerine, oturup gecenin bir yarısı sesini düşünmek yerine "arasam mı, sesini çok özledim" diyebilirdim, belki. Bana yalnızca belkileri bıraktın.
Hatta belki o bile fazla. Sen bana mutsuzluktan, umutsuzluktan, özlemekten düşünüp delirmekten başka bir şey bırakmadın. Kendi senaryolarımda kaybolmama sebep oldun.
Olsun, canın sağolsun.
