Bir yerden sonra insan takılı kalıyor.
Ya birinde ya da bir yerde.
Takılı kaldığı yerde ara ara kayboluyor da.
Ben, sen ve sensizlik arasındaki o ince çizgi de takılı kaldım.
Sen de yoksun, sensizliğini de hissedemiyorum.
Zamanın da gözlerine takılıp kaldığım da çok olmuştur.
Şimdi gördüğüm ama göremediğim gözlerden bahsediyorum.
Ama şimdi sadece boş bir duvara bakıp takılı kalıyorum.
Sana karşı ördüğüm bir duvar bu.
Gelmeme engel olan bir duvar.
Ne kadar boş görünse de acılarla dolu bir duvar.
Belki de üzgün olduğu zamanlar da insanı tatmin eden iki şey;
Bir elde sigara, diğer el de bira.
İçime çektiğim sen.
İçtiğim sen.
Yaşadığım kafa yine sen.
Ve bir daha uğramayacağım bir şehir.
Sadece sokak lambaların aydınlattığı, mum kadar ışık saçamayan karanlık sokaklardan ibaret o şehir.
Çıkmaz sokaklarla dolu bir şehir.
Yansın o şehir bu gece.
Durmadan alev alsın, alev alsın sonunda kül olsun.
Zira bilirsin kül olan bir daha alev almaz, alamaz.
Benim acı yarımlarım, senin gece yarılarından ibaret bilirim.
Gitmek istemediğim ama buna mecbur bırakıldığım o yerdeyim.
Şuan sarhoşum ve sana gelecek yol bulamıyorum.
Bunun ne demek olduğunu bilemezsin.
