Kalem tükenmiyor ama insan bazen yazmakta istemiyor. Sadece kaçıp gitmek istiyor. Bende istiyorum. Hatta kaçıp gitmekten ziyade bu dünyadan göçüp gitmek istiyorum. Beni de bu düşünceye insanlar sürükledi. Yoruldum artık. Fiziksel olarak bir yorgunluk değil sadece bu, ruhen bir yorgunluk. Yoruldum. Ne istediğini bilmeyen insanlardan. Seviyormuş gibi yapan insanlardan. Çıkar ilişkilerinden başka bir ilişki kuramayan, bunu beceremeyen insanlardan. Hep bir menfaat duygusu doğrultusun da ilerleyen, bir yola varamayan insanlardan yoruldum. Bencil olan insanlardan da yoruldum. Empati kurmanın ne demek olduğunu bile bilmeyen, dünya onun etrafında dönüyormuşçasına kendini kılıktan kılığa sokan insanlardan da yoruldum. Bukalemun misali renk değiştiren insanlardan da yoruldum. Aslında ben sevmekten yoruldum. Sevipte sevilmemekten yoruldum.Nefret bile etmiyorum ya da edemiyorum ama yordular beni. Ve bende yorgun düştüm. Bunda hemen hemen herkesin bir payı var. Düşüncesizlik onlara ne kazandırıyor bilmiyorum. Artık insanlara, onların sözlediklerine, yaptıklarına dair inancımı kaybettim. Bunların sebebi hep insanlar. Ben artık duyguları, hisleri ölmüş, yaşama olan inancını kaybetmiş, insanlara güvenemeyen ve insanlara karşı hep bir duvar ören bir insan haline geldim. Beni bu hale neden getirdiniz?
