Ben bir yalancıyım. En büyük yalanıda kendime söyledim. Her zaman herkese karşı dürüst olan ben, bir türlü kendime doğruları söyleyemedim. Doğru bildiklerim ya da bilmek istediğim doğrular artık doğruluğunu yitirmişti. Kendi kendime, beni seviyor heralde, beni umursuyor, beni istiyor, beni özlüyor diye diye bin bir türlü yalan söyledim kendime. En çokta kendimi kandırdım. Ama o beni çoktan gözden çıkarmıştı. Yetmedi yürekten bile çıkarmak üzereydi. Şu zamana kadar kimseyi kandırmadım, kendimi kandırdığım kadar. Kimseye zarar vermedim, kendime zarar verdiğim kadar. Ama artık yenildim ben. Kendimi kandıra kandıra yenildim. Artık ben sadece kendisine yalan söyleyen profesyonel bir yalancıydım. O her şeye rağmen beni hala umursamıyordı. Umursasaydı bu düşüncelere yaklaşırmıydım? Bu düşünlere iter miydi? Bir insan eğer sensiz yapamıyorsa ne yapar ne eder gururunu dinlemeden gelecekten, olacaklardan korkmadan yanında olmak isterdi, bunun için çaba gösterirdi. Ama o çok güzel bensiz yapıyordu, yapabiliyordu.
