Backstage (voltooid)

27

"Jeetje Vajèn wat zie jij eruit" "en bedankt, kom binnen" een beetje geïrriteerd doe ik de deur verder open en laat ze naar binnen lopen. "Hoe wisten jullie dat ik hier was en Nicolaï hoe weet je waar ik woon?" "Daley" hij ploft op de bank en Esmee gaat ernaast zitten. "Hoe kennen jullie elkaar?" "We kwamen elkaar tegen bij de deur" zucht Esmee. "Waarom heb je gelogen tegen mij?" "Wacht, laat me eerst wat te drinken voor jullie inschenken."

Voordat ik met de glazen de keuken uit loop zucht ik nog een keer diep. Ik loop richting de kamer en zie twee paar ogen me aankijken. "Waarom kijken jullie zo? En waarom zijn jullie hier?" "Ik moest kijken of alles goed ging van iemand" biecht Nicolaï op. "Daley belde me om te vragen of je thuis was, meer niet, nu wil ik weten waar je was toen je wegging uit Engeland een paar dagen geleden" "I-ik kan het uitleggen, maar wordt niet boos alsjeblieft" "dat bepaal ik straks wel" zegt Esmee bot.

"I-ik wist dat Daley boos zou worden als hij erachter zou komen dat ik wat met Viktor zou hebben. Ik wou het niet, maar toen ik in zijn ogen keek was er geen weg meer terug" "waarom heb je het niet tegen mij gezegd? Je weet dat je me alles kan vertellen" zucht ze. "Dat weet ik, maar niemand wist ervan. Behalve zijn gezin toen ik in Denemarken aankwam" "je bent gewoon naar hem geweest en mij vertel je dat je langer in Engeland blijft, ik dacht dat we elkaar alles zouden vertellen. Ongelofelijk dit, ik dacht dat ik je kon vertrouwen" met die woorden staat ze op en loopt richting de deur. "Es wacht nou, ik dacht dat het beter was als niemand er vanaf wist" "dag Vajèn" is het enigste wat ze nog zegt waarna ze hard de deur dichtgooit. De tranen die ik de hele tijd al heb ingehouden stromen eruit en ik laat mezelf via de muur naar beneden glijden.

"Kom Vajèn" ik schrik van de stem. Als ik omhoog kijk zie ik Nicolaï naast me neerknielen. "Ga maar, iedereen verlaat me toch, het is niet erg" snik ik. Hij plaatst zijn hand op mijn wang waarna hij een traan wegveegt. "Ik verlaat je niet, ik zou er voor je zijn in je donkerste dagen net zoals vroeger" zegt hij rustig "d-dankje" snik ik. "Maar dat neemt niet weg dat ik het niet zo slim vind wat je hebt gedaan" ik knik begrijpend en sta met een beetje hulp van Nicolaï op.

"Kan ik wat voor je doen?" "Van wie moest je kijken of het goed ging?" "Dat kan ik beter niet zeggen" hij kijkt naar zijn handen waar hij een beetje aan frunnikt. "Je kan het best vertellen, was het Daley?" "Nee, het was Viktor" "maar hoe weet je dan m'n adres van Daley?" Onbegrijpelijk kijk ik hem aan. "Hij vertelde het een keer" ik knik en staar in zijn ogen. "Waarom heb je toen Daley weg was bij Ajax nooit meer wat van je laten horen?" Ik schrik van zijn vraag. "H-het spijt me, het was beter zo. Het was ook beter geweest als ik niet naar Engeland was gegaan met mijn verjaardag" zucht ik.

"Vroeger konden we altijd zo goed praten en Daley vond het wonder boven wonder goed" "omdat hij wist dat ik met dingen zat, maar over sommige dingen wou ik niet met hem of Esmee praten" zeg ik bijna onhoorbaar.

Vroeger waren Nicolaï en ik best goeie vrienden. Uiteindelijk begon ik wat voor hem te voelen, Daley ging weg naar Manchester united en dat was de perfecte kans om iedereen die met Nicolaï te maken had te laten verdwijnen uit mijn leven.

"Waarom kon ik je opeens niet meer bereiken?" Hij pakt m'n hand en kijkt me doordringend aan. "Afscheid nemen doet pijn dus nam ik een ander nummer en verhuisde ik naar dit huis" "waarom moest je afscheid nemen?" "Het was gewoon beter zo, een afgesloten hoofdstuk."

"Waarom zocht je geen contact toen je weer in contact kwam met de jongens en de meiden?" "Ik had je nummer niet" "die kon je vragen in het spelershome" "jij ook, je sprak me aan" zeg ik kijkend naar m'n handen. "Je leek het ongemakkelijk te vinden" "dat was ook zo, maar niemand had het door" "ik wel, zoals altijd" ik kijk hem aan en zie een kleine glimlach op zijn gezicht staan. Ik glimlach zwakjes en kijk na een aantal seconden weer weg.

"Hier mijn nummer, beloof je dat je me belt als er wat is?" Ik knik en snel schrijft hij z'n nummer op een briefje. "Echt doen Vajèn, Esmee heeft je nu misschien in de steek gelaten, maar dat doe ik niet, ik beloof het" "dankje" zeg ik zachtjes. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt de woonkamer uit.

"Oh Vajèn?" "Ja?" Ik kijk naar de gang en zie Nicolaï zijn hoofd om de deurpost. "Doe je deur op slot alsjeblieft" "ga ik doen, dankje" hij glimlacht vriendelijk. Meteen sta ik op en loop ook naar de gang. Nicolaï zwaait nog snel voordat hij de deur achter zich dicht trekt. Meteen draai ik de deur op slot en loop naar boven.

Nicolaï is qua uiterlijk veel veranderd vergeleken een paar jaar geleden. Hij ziet er nu veel volwassener uit. Zijn ogen zijn anders nog net zo mooi als een paar jaar geleden.

Met een zucht laat ik mezelf op m'n bed vallen en ga onder de dekens liggen. Ik staar wat naar het plafond en probeer alles een beetje te verwerken.