Backstage (voltooid)

31

"Hey" ik glimlach een beetje ongemakkelijk naar Esmee. "Hey, ik heb je gemist" ze loopt op me af en geeft me een stevige knuffel. "Ik jou ook" zeg ik een beetje opgelucht. "Zullen we er gewoon zand over doen zonder het uit te praten?" Ik knik "ik wil alleen even zeggen dat ik echt dacht dat het beter zo zou zijn" "ik snap het, hoe gaat het nou?" "Kan beter, Daley en Viktor allebei kwijt, maar ik heb Nico terug en Candy vond het juist leuk" zeg ik snel samengevat. "Ik kan alleen niet zo heel lang" een beetje angstig kijkt Esmee me aan. "Geeft niet" glimlach ik, hopelijk, een beetje geruststellend.

"Gaat het voor de rest wel goed" ik kijk op van m'n glas thee. "Ja hoor, met jou?" "Ja ook" ze glimlacht blij naar me. "Vertel, waarom ben je zo extreem blij?" "Oke ik ben verloofd, sinds gister" "Niet?" Zeg ik ongelofelijk "jawel" "gefeliciteerd, ik ben zo blij voor je" mijn glimlach wordt nog groter en geef haar een knuffel. "Dankjewel" zegt ze hyper. Ze is nog net geen stuiterbal. Ik grinnik zachtjes totdat Esmee haar telefoon gaat. "Met Esmee" hoor ik haar zeggen "ja" ... "Nee ik kom er gelijk aan" ... "Ja tot zo" ze gooit haar telefoon in haar tas en staat op. "Ik moet gaan, iets dringends op m'n werk. Sorry" "geeft niet succes, het was weer ouderwets gezellig" ze knikt en geeft me snel een knuffel waarna ze het restaurant uit snelt.

Nicolaï: hey kan ik zo met je praten?
Ik: is goed, zou ik naar jou komen?
Nicolaï: ja is goed, tot zo
Ik stop m'n telefoon weer in m'n tas en loop richting m'n auto. Zodra die gestart is zet ik de radio aan en rij richting zijn huis.

Als ik aankom bij z'n huis zie ik dat de voordeur op een kier staat. Voorzichtig duw ik de deur verder open en sluit hem zachtjes. Ik loop door naar de woonkamer totdat ik wat stemmen hoor. "Ja ik kan moeilijk tegen haar zeggen dat Daley contact heeft gezocht met Viktor en dat het weer een beetje goed is" hoor ik Nicolaï zeggen. "Daar gaat ze achter komen geloof me" ik herken het als de stem van Davy. "Als jij niks zegt komt ze er niet achter" ik draai me om en open de voordeur weer. Ik gooi hem achter me dicht en loop snel naar m'n auto.

Net voordat ik wegrij zie ik Nicolaï voor het raam staan kijken. Als hij weer bij het raam wegloopt rij ik snel terug naar m'n eigen huis.

Als ik thuis ben gooi ik m'n sleutels op de tafel en zet de radio aan. Ik neem plaats op m'n vensterbank. Buiten begint het te regenen en starend uit het raam kijk ik naar de druppels die tegen het raam spatten. Dat ik je mis van Maaike Ouboter klinkt door de woonkamer.

Je remt me, je temt me
Je roert en beweegt me
Ik mis je, ik mis je
Ik grijp je, ik gris je
Ik wil je, bespeel je
Ik roer en beveel je
Om bij me te blijven
In donkere nachten
Om niet meer te smachten
Naar jou

Daley en Viktor zwerven door m'n hoofd. Waarom neemt Daley wel contact op met Viktor en niet met mij?

Het schrikt me soms af
Hoeveel ik op je lijk nu
M'n glimlach mijn tranen
M'n liefde, mijn beleven

Iedereen zei altijd dat Daley en ik zoveel op elkaar lijken. Alleen heeft Daley niet zulke krullen als mij. Ik kijk om als ik een geluid hoor. Als ik niks zie kijk ik weer uit het raam terwijl het geluid van het volgende liedje m'n woonkamer vult.

Ik heb een masker opgezet
En als mijn vrienden erom vragen
Zeg ik dat het heerlijk is , alleen
Je foto's zijn al van de wand
Alsof ik zo vergeten kan
Dat ik je mis
Hoe koud het is
Hoe leeg zo zonder jou
Hier om me heen

Ik veeg een traan weg. Waarom heb ik het zo verpest dat ik Daley én Viktor kwijt ben?

Ik heb bijna alles geprobeerd
Alles om je te vergeten
Ik lieg als ze me vragen hoe het gaat
Ik lees wat boeken kijk TV
Maar daar verandert ook niets mee
Ik voel nog steeds
Verlang nog steeds
Ik denk nog steeds
En steeds alleen aan jou

Dit liedje beschrijft het gewoon. Ik heb alles gedaan om Viktor te vergeten maar het lukt gewoon niet. Nog steeds verlang ik naar hem. Zijn sterke armen om me heen.

De tijd staat stil
De tijd die alle wonden heelt
Ze loopt niet zonder jou
Ik kan je niet laten gaan
Al schreeuw ik dat het beter is
Alleen en zonder jou
Ik kan het gewoon niet aan
Ik mis je armen om me heen
En alles aan je waar ik zo van hou
Nee ik leef niet in een wereld
Zonder jou

Ik heb vaak gezegd dat het beter was als Viktor en ik niet samen zouden zijn, maar toch mis ik hem. Als ik weer een geluid hoor loop ik naar de keuken waar ik Nicolaï aantref met zijn mobiel in zijn handen. "W-wat doe je hier?" Stamel ik. "Ik weet dat je Viktor en Daley mist, ik heb meer dan genoeg bewijs hier" hij stopt zijn telefoon die hij de hele tijd in zijn hand had in z'n broekzak. "Ga weg en als je het ook maar aan één iemand laat zien ben je de klos" "waarom negeer je me?" "Waarom lieg je?" Kaats ik terug "je hebt het gesprek van mij en Davy gehoord?" Zucht hij en ik knik voorzichtig. "Zullen we even zitten?" "Ik sta wel prima" zeg ik bot. "Best" zucht hij.

"Kijk ik wou niet dat jij wist dat Daley contact had gezocht met Viktor omdat" "omdat?" Herhaal ik hem als hij stil valt, hij zucht even en gaat weer verder met vertellen. "Ik wou niet dat je je slecht zou voelen, ik wou je beschermen" "ik kan mezelf heus wel beschermen" "dat weet ik en ik zie nu ook wel in dat ik het beter had kunnen zeggen, maar ik ben een mens. Ik maak fouten, vergeef me alsjeblieft?" Smeekend kijkt hij me aan. "Oké" zeg ik zacht, bijna onhoorbaar, omdat hij één van de weinige is die ik nog over heb.

Als m'n telefoon na enige tijd afgaat loop ik naar de woonkamer waar hij op tafel ligt. Ik versteen even als ik de naam zie. "Neem maar op" Nicolaï glimlacht vriendelijk naar me terwijl hij over m'n schouder meekijkt. Ik zucht even diep en neem toch op. "Met Vajèn" probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen.

Wie zou er bellen? Is het Viktor? Of misschien toch Daley? Of is het misschien wel heel iemand anders?