Adı "MAVİ"Olsun..

->32.Bölüm.(Kaza..)

Özgür'den

"Hey!"

Tek gözümü açtım. "Uyansana."

"Beni dürtmeye devam edersen uyanmam ikimiz içinde iyi olmaz." Dedim sinirle. Uykumdan uyandırılmaktan nefret ediyordum.

"Özgür." Dedi kızgınlıkla. "Üstüne su dökmemi istemiyorsan hemen kalk."

Yataktan doğrulup esnedim. "Ayşenur ne istiyorsun sabah sabah?" Diye sordum. "Niye evimdesin?"

"Senin evin mi?" Diye sordu şaşırarak. "Benim evimdesin farkında mısın?"

Gözlerimi ovuşturup etrafa bakındım. "Doğru.eve gitmemiştim." Dedim sonra. Gözlerini devirip karşımdaki koltuğa oturdu.

"O kadar sarhoşta değildin aslında." Dedi.

Üstümdeki battaniyeyi yana atıp ayağa kalktım.

"Dün gece konuşamadık. Hemen uyudun." Dedi Ayşenur. Saçlarımı karıştırdım.

"Konuşacak durumda değildim."

Lavaboya girip yüzümü yıkadım. Kendime gelmiştim.

"Aslı burada değil dimi?" Diye sordum sonra yanına gidince.Onu hiç çekemezdim.

"Aslı bana küs. Defne de kalıyor." Dedi. Güldüm. Herkesle küstü o. Doğru.

"Otur şuraya da konuşalım." Dediğinde olumsuz anlamda başımı salladım.

"Buraya susmak için mi geldin yani? Hem seninde benimle küs olduğunu düşünüyordum."

"Beni tek anlayan kişisin." Dedim itiraf ederek. "Sana küsersem bana zarar."

Gülümsedi. "Hadi anlat. Aramızda kalacak. Söz vermeme gerek var mı?"

Yanına gidip oturdum. "Gerek yok. Kimseye anlatmayacağını biliyorum."

"Hadi o zaman." Dedi ısrar ederek. Derin bir nefes aldım. Tek konuşabildiğim kişi Ayşenur'du. Beni tek anlayan. En önemlisi kimseye satmıyordu bunları. Bana karşı kullanmıyordu. Böyle arkadaş kalmamıştı artık. Tek kelimeni bekliyorlardı seni bitirmek için.

"Ona gittim." Dedim sonunda. Şaşkınlıkla gözleri büyüdü. "Neden gittim bilmiyorum. Ama bir anda oldu. Engel olamadım kendime. Onu o çocukla görünce.."

"Hangi çocuk?" Diye sordu.

"Haberin yok mu? Kerem adı. Onunla takılıyor."

"Yok." Dedi. Şaşırmıştı. Bende şaşırmıştım.

"Emin misin? Ülker yapmaz öyle şey."

Acıyla gülümsedim. "Niye yapmasın?" Diye sordum. "Özgür sonuçta. Onu tutan yok. Kalbi serbest."

Bir şey söylemesini bekledim ama konuşmadı. Sustu.

"Beni sevmediğini söyledi. Hala ona gidip hesap soruyorum." Deyip kafamı geriye attım. "Aptalım."

"Özgür.."

"Ona inandım Ayşenur." Dedim ona dönerek. "Herkesin önünde sen benimsin diye bağırdığını unutamıyorum. İyi bir oyuncu mu? Yoksa vicdansız mı?"

Uzanıp elimi tuttu. "Özgür ben.."

"İlk defa bir kıza bu kadar önem verdim. O.. Hayatımın kazığını attı bana."

"Onun suçu yok."

Ayşenur'a baktım. "Onun suçu yok mu?" Dedim alayla.

"Evet yok. Mecburdu Özgür."