Baby's Father•zaylena

Twenty One

Bölüm şarkısı : Ed Sheeren-Photograph

Keyifli okumalar!

Yeniden uyandığımda daha güçlü hissediyordum.Bacaklarımdaki sızı hala oldukça şiddetliydi fakat daha dayanılabilir bir haldeydi.Başımı çevirmem ile Zayn'i koltukta sızmış bir şekilde görmem bir oldu.Sancılandığım gece aklıma geldiğinde buruk bir şekilde gülümsedim.O güne geri dönmeyi şuan çok istiyordum.

Hafifçe doğruldum ve başucumdaki sudan bir kaç yudum aldım.Serumlarım yoktu fakat feci ağır ağrı kesiciler veriyorlardı.Ayaklarıma hastane pabuçlarını geçirdim ve ses yapmamaya dikkat ederek odadan çıktım.Kalbim küt küt atıyordu.

Tüm gece ağlamış,minik bedenleri için dua etmiştim.Belki ilk anında harika bir anne olmadığım belli olmuştu fakat en azından yaşamayı hak ediyorlardı.Anneleri olmam onların suçu değildi.Derin bir nefes almaya çalıştım ve yoğun bakımın buğulu camlarından içeriye baktım.Bunu yüreğim kaldırmıyordu.

'' Yine mi Effie?''

Zayn uykulu ve telaşlı bir şekilde yanıma yaklaştığında geri çekildim. Bana yaklaşmasını istemiyordum. Yutkundu ve ellerini havaya kaldırdı.

'' Dokunmuyorum,korkma.''

Başımı yavaşça sallayıp gözlerimi silerek yeniden camdan içeriye bakmaya başladım.Dudaklarımdan onlar için duayı eksik etmiyordum.

Düşük geçirmeden önceki saniyeler aklıma sızdığında düşünmemek için çabaladım.Fakat yapamadım.Zayn,bebeklerim bu halde olduğu için belki suçlu sayılmıyordu.Fakat tüm bu olanlar onun yüzündendi.Tek bir yalanın bedeli miniklerimin suçsuz ruhlarına yazılmamalıydı.Titrek bir nefes alarak hıçkırdığımda elini koluma sardı. Kolumu geriye çektim ve duygusuzca konuştum.

'' Senin yapabileceğin bir şey yok.Git istersen.''

Gözlerime baktığında aynı şekilde ona baktım.

'' Yanında olmak istiyorum.''

Acı çeker gibi konuştu.Kim bilir,belki de acı çekiyordu?Fakat bunu saklayabilecek kadar iyi oyuncu mu orası tartışılırdı.

'' Benim için Kylie'yi arar mısın?Burda sana değil kız kardeşime ihtiyacım var.''

Camdan içeriye yeniden bakmak için hareketlendiğimde kolumu sımsıkı tuttu.Yeniden ona baktığımda kirpiklerini kırpıştırdı ve gözlerini kapattı.

'' Ben,özür dilerim Effie.Her şey için.''

Acı acı güldüm.Gözlerimi yeniden silmek için parmaklarımı gözlerime götürdüğümde beni durdurdu ve her ikisine de birer öpücük kondurdu.

'' Oyun oynayacak halim de vaktim de yok Zayn.'' sert bir ses tonuyla konuştuğumda alnıma minik bir öpücük daha bıraktı ve geri çekildi.

'' Kylie'yi arıyorum fakat gitmemi isteme,lütfen.''

Başımı usulca salladım ve onu umursamadan yeniden bebeklerime baktım.İki hemşire içeriye geçtiğinde peşlerine takıldım fakat sonuç,yüzüme kapanan bir kapı olmuştu.Elimi cama sürterek ağladığımda omuzlarıma sessizce ceketini bıraktı.Bebeklerin önündeki makinalar yavaşça çekildiğinde korkuyla cama vurdum.Zayn,hemen beni kendine çektiğinde çırpındım beni bırakması için.

'' Bırak lütfen bir şeyler yapıyorlar.''

Zayn sımsıkı sarıldığında tıkanmış gibi hissettiğim.Narkozun etkisinden ve beynimin doluluğundan salak gibi olmuştum.

'' Sadece bebeklerin altını değiştiriyorlar.Bu iyi bir şey çünkü verilen besinleri yiyorlar,gelişiyorlar.''

Umut dolu gözlerle ona baktığımda destek vermek istercesine gülümsedi.

'' Sen nereden biliyorsun ki?''

Elini elime kenetledi ve avuç içime minik bir öpücük bıraktı.Yutkundum ve bir cevap bekledim.Zayn,gözlerimin içine baktı.

'' Çünkü sen uyuyakaldığında buradaydım ve en az senin kadar endişelendim.Hemşire sadece gelişme olduğunu söyledi.Bir kaç gün sonra senden süt isteyecekler Effie.Güçlü olman gerek.''

Elimi dudaklarıma kapattım ve gülümseyerek Zayn'e baktım.

'' Gerçekten mi Zayn?''

Başını usulca salladığında sımsıkı sarıldım.Üç günlük cehennem bulutları birazda olsa azalıyordu.

'' Artık dinlenmen gerek.''

Başımı iki yana sallayıp geri çekildim.

'' Bebeklerimin başında kalmak istiyorum.Kylie'yi ara lütfen.''

Zayn telefonunu çıkartarak Kylie'yi aradı.Bakışlarımı camdan bir saniye olsun ayırmadım.Dualarım dudaklarımdan artık daha çok inanarak çıkıyordu.

*

İki saat sonra doktorum artık yatağıma geçip biraz dinlenmem gerektiğini söyledi.Kylie,Niall ve Liam onaylarca homurtular çıkarttığında odama geçtim.Yarın benden süt alabileceklerini söylediler.Hemşire ikisinden birinin daha zayıf olduğunu söyledi.Bu yüzden gıda takviyesi yaptıklarını,ciğerleri gelişene kadar da o makinaların bağlı kalacağını..Fakat bebeklerimin buna dayanıklılığı ne kadardı bilmiyordum.Her an onları kaybetme korkusu ile doluydum.Öte yandan Trisha az önce gelmişti.En az benim kadar o da şişmiş gözlerle ve dağılmış bir haldeydi.Anne olmayı ondan daha iyi kimse bilemezdi.

Zayn ise tamamen sessizdi.Kendi içine kapanmıştı.Bazen kalkıp camda dikiliyor bir şeyler söyleyecek gibi oluyor fakat söyleyemiyordu.

Tavana bakarak gülümsedim. Bebeklerim iyi olacaktı,olmalıydılar.Dualarımız onlarlaydı ve onlar güçlüydü.

Tıpkı ben ve Zayn gibi...

Kapı aralandığında bakışlarımı kapıya çevirdim.Zayn yorgunca koltuğa çöktü ve gözlerini bana dikti.

'' Seni seviyorum.'' diye fısıldadım karanlıkta.

Şaşkınca bana baktığında elimi uzattım ve elini tuttum.

'' Seni seviyorum ve yanımda olduğun için minnettarım Zayn.Çok iyi bir dostsun.''

Hafifçe gülümsediğinde elimi daha çok sıktı.

'' Her şeyin başındayız Effie.İnan bana seninle her şeyin daha güzel olduğu zamanları da göreceğiz.Ve sen,ikizlerle arka bahçemizdeki piknik sofrasında beni bekliyor olacaksın.''

Bölümü burada kesmek zorundayım çünkü elektrik sürekli gidip geliyor ve bu neredeyse beşinci yazışım.Neyse Wattpad önceki sürümü yükle gibi akıllı bir buton yapmış.Bu yüzden sizden özür diliyorum.Hafta içi çarşambaya kadar bu bölümle idare etmek zorundasınız.