*Bölümü,içinde bulunduğumuz şu zor günlere adıyorum.Biz,herşeyin üstesinden gelebilecek bir milletiz.Sağ duyulu olmayı bırakmayın!*
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nereden başlamalıyım bilemiyordum.
Hayatımın her döneminde,kendi başıma sorumluluklarımı yüklemiş, yaşamımı düzenine oturtmaya çalışmıştım.Ve hayatı çoğu kez nakavt etmiştim.Şimdi,bir şeylere yeniden başlamak beni boğuyormuş gibiydi.
Tükenmiştim ve hayata pozitif bakan yanım artık yoktu.Yine de,bir şeylere dair içerimde umut kırıntıları barındırıyordum.
Üç gün.
Üç koca gün geçmişti.
Ağlamak,susmak,yeni eve sanki yangından mal kaçırırmış gibi taşınmak dışında yaptığım en iyi şeylerden birisi de buydu.
Sürekli düşünmek.
Evin,büyük pencereleri,ışıl ışıl caddeye bakarken yanlız oluşum beni düşündürüyordu.Ağlayacak tek bir damla gözyaşımın kalmayışı da.Liam ve diğerleri sürekli arayıp soruyorlardı ve aldıkları tek cevap 'Ben iyiyim' oluyordu.Ama iyi değildim.Bu eve,yeni hayatıma bağladığım umutlarım sönmüştü.İkizlerin gülümseyişi bir nebze olsun tutunmamı sağlıyordu fakat o aklıma sızdığında her şey uçup gidiyordu.
Beni,kendine nasıl bu kadar bağlayabilmişti?Beni bırakacağını ona defalarca kez söylememe rağmen kendi bildiğim doğruyu nasıl yanlışa çevirmişti?
Parmaklarımı şakaklarıma bastırarak,pencerenin önündeki tekli koltuğa oturdum.Tanrım,ben bu değildim.Ne yaptığını bilemeyen,sürekli ağlayan ve güçsüz bir insan değildim.Fakat yaptıklarımı yeni yeni algılıyordum.
Karşıma geçip,yaptıklarımdan ders çıkarmama sebep olmuştu,evet.Ama inandığım o güçlü kadın olma fikrimi tamamen yerle bir etmişti.Ona aşıktım ve hep öyle kalacağımı biliyordum.Parmaklarım tenine dokunurken,güçsüzleşen omuzlarım bedenine yaslıyken bile içimi kaplayan o duyguyu silip atamazdım.
İlk öpücüğünü ya da dokunuşlarını,ahlaksız kelimelerini,gözlerimin içine bakarken parlayan bakışlarını ve en çokta pişman olduğu hiç bir anı silmek istemiyordum.
Gözyaşlarımı silerek başımı koltuğa yasladım.Bu evde onunla beraber yaşayabilirdik.Onunla,istediği hayatı yaşayabilirdim.
Parmaklarımı masanın üzerindeki kahveye uzatarak,kupayı sımsıkı kavradım ve ardından acı tadın,dudaklarıma yayılmasına izin verdim.
Bir gün bunu anlayacaktım.Bir gün beni bırakma sebebi her ne ise öğrenecektim.Dudaklarını her araladığında kalbime batırdığı cam kırıklarının hesabını sormayacaktım belki ama bilecektim.O cam kırıklarının neden kalbimi delik deşik ettiğini bilecektim.
