GO NEYMAR GO

Artık Benimsin

Her kız sevdiği adam tarafından yağmur altında ıslanırken öpülmeyi hayal eder ve ben bir dakika önce Neymar tarafından başımızdan aşağı su fışkırırken kısa ama sert bir öpücük almıştım. Sırf bunu yapabilmek için Rafinha ve Dani den yardım alıp okulda sahte bir yangın karmaşası çıkarmışlardı. Neymar'ın psikolojik sorunları olduğunu biliyordum ama diğerleri nasıl oluyorda böyle bir çılgınlık yapacak kadar gözlerini karartabiliyordu anlayamadım.

Neymar kolumdan tutup beni okulun arka kapısına doğru çekiştirmeye başladı. Hiç birşey söylemeden titrek adımlarla onu takip ediyordum. Ne kadar olayı Neymar çıkarmış olsa da bunu beni görebilmek için yapmıştı. En az onun kadar bende suçluydum. Eğer Neymar yakalanırsa okuldan atılabilir, bütün haberlere konu olurdum. Bunun olmasına izin vermek yerine Neymar'ın komutlarına uyup kimseye görünmeden okuldan çıkmak zorundaydım.

Neymar başını öne uzatıp etrafı inceledikten sonra beni okuldan çıkarıp otoparka doğru çekiştirmeye başladı. "Eve gitmek istiyorum," dedim bitkin bir ses tonuyla. Sesimin tonu onu rahatsız etmiş olacak ki bana doğru bakıp kaşlarını çattı.

"Dünyanın sonu gelmedi. Sadece seni kaçırıyorum," deyip kırmızı Ferrariye doğru yöneldi.

Beni ne yapıyormuş? Bunu gerçekten yapabilir miydi? Devlet üniversitesinde numaradan yangın çıkarıp herkesi buna inandılaran biri kız da kaçırabilirdi, adam da öldürebilirdi. O bir deliydi ve kafasına ne koyarsa onu yapardı. Doğru yada yanlış!

"Îstemiyorum," dedim gözlerimi devirerek. Sanki benim isteklerimi önemsiyormuş gibi.

"Sana fikrini soracak olsam," diye başladı söze ve o sırada Ferrari nın kapısı açılıp Dani dışarı çıktı. "Buna adam kaçırma denmezdi bayan zeka küpü."

"Islanmışsınız," dedi Dani şeytani bir sırıtış eşliğinde. Gerçekten olanları tuhaf bulan tek kişi ben miydim? Dani herşey çok normalmiş gibi karşımıza geçip arabaya yaslandı.

Neymar ensesini kaşıdı ve "Zamanında kaçamadık," diye yalan söyledi. "Rafinha nerede?"

Dani'nın suratında belli belirsiz bir gülümseme oluştu. "Kameralara sakız yapıştırma görevi onundu biliyorsun," diye söze başladı ve sonra kahkahalara boğuldu.

Neymar ve ben ona şaşkınlıktan büyümüş gözlerle baktık. İlk kez ikimiz de aynı duygu içerisinde aynı tepkiyi vermiştik. "Yakalandı mı?" Diye sordum yutkunarak. Zavallı Rahinha!

"Hayır." Dani omuz silkti. "Sakızlardan biri göz kapağına yapıştı ve sağ gözündeki kirpiklerin hepsi koptu."

Neymar kahkahalara boğulurken ben de gülümsememe engel olamadım. İlah-i adelet işte. Neymar'a uyup kameralara sakız yapıştırıtsa sonuçlarına katlanmak zorundaydı. "Siz delisiniz," dedim kollarımı göğsümde birleştirirken. "Siz gerçekten delisiniz."

"Senden yaşça büyük insanlara hakaret ettiğin için utanmalısın," dedi Neymar ve sürücü koltuğuna geçti.

"Gerçekten de utanması gereken kişi ben miyim?"

Neymar başını camdan dışarı uzattı. "Dani elin değmişken Didy yi içeri atıver."

İçeri atıver cümlesini söylerken Neymar' ın ne kadar ciddi olduğunu Dani yolcu koltuğu kapısını açıp beni içeri attığında anladım. Neymar deliydi, Dani akıllı rolü yapan multideliydi. Rafinha ise iki delinin yaptığı plana kurban giden günah keçisiydi.

Neymar kontaktaki anahtarı çevirip arabayı çalıştırdı. "Arkadaşlarım muhteşem değil mi?" Yüzünde beliren gururlu gülümseme beni çileden çıkarmaya yetmişti.