KALP YANGINI (Tamamlandı)

11. Bölüm: "İstek..."

"İçimizde kalan şeyler var, oradan sağ çıkamıyoruz..."

Hayat bir nefesten oluşuyor... O nefes bittiği, tükendiği an bizim hayatımızda tükenir. Birde nefes yerine koyduğumuz insanlar var. Hayatımızın en önemli kişisi yaparız onu. Hayatımız en önemli yerine koyarız onu. Kalbimizin, aklımızın yerine koyarız... İşte seçtiğimiz o kişiye çok dikkat etmeliyiz çünkü bazen kalbimizi alıp gider ve bizi ömrümüz boyunca nefessiz bırakır. Yani kısacası hayatımızı mahfeder bir boşlukta kalırız ve asla o boşluktan çıkamayız... Hayat karşımıza böyle şerefsizleri umarım çıkarmaz... Kimse boktan bir hayat yaşamak istemez...

Bugün çok heyecanlı hissediyordum kendimi. Toprak ile buluşacaktım geçireceğim değişim hakkında bana bilgi verecekti. Bilgi derken yani yardım edecekti işte. Kendimi nedense çok heyecanlı hissediyordum. Tanımadığım bir insana ne kadar güvenmek doğru bilmiyorum ama nedense ona güvenmek istiyordum. Benim için karşıma çıkmış bir fırsat gibi Toprak. Bunca zaman hiçbir erkek ile konuşup arkadaş olmayan ben erkeklere güvenmeyen ben nedense Toprak'a güveniyordum. Yada güvenmek istiyorum. Artık ne olursa olsun...

Hızla yataktan kalkıp üzerimi giyindim ve kahvaltı masasına indim... Bugün ilk dersime girip ardından Toprak ile buluşacağım. Annem yine erkenden kalkıp masayı hazırlamıştı ancak bir farklılık vardı abim masada yoktu bugün. Anneme sorduğumda bugün işi olduğu için gelmeyeceğini söyledi... Artık ne gibi işlerse!

Kahvaltımı yapıp kapı önünde beni hazır bekleyen taksiye bindim ve okula doğru yola çıktım. Taksi geldiğinde ücreti ödeyip indim. Okulun girişinde bekleyen Efken'e gözlerim takıldı kim bilir bu defa kimi bekliyordu. Bana bakınca bakışlarımı ondan kaçırıp hızla dersimin olduğu sınıfa doğru ilerledim... Kolumda bir el hissettiğim zaman durmak zorunda kaldım ve bu elin sahibi bilin bakalım kim? Efken...

"Vaktin varsa biraz konuşabilir miyiz?" Diye sorduğunda şaşırdım. Hem benimle konuşmasına hemde böyle kibar olmasına.

"Nedenine bağlı." Dedim her dediğine evet demek olmaz. Ben bir bayanım biraz ağırdan almam lazım.

"İnan çok önemli bir nedeni var. Hemen hayır deme istersen dersine gir seni kafeteryada bekliyor olacağım." Dedi ve gitti. Yine kendi kişiliğini koydu ortaya. Bravo sana Efken...

Onu boşverip hızla dersimin olduğu sınıfa gittim ve derse girdim... Derste sürekli Efken'i düşündüm... Çok sakin ve birşey olduğu belli olan bir tipi ve ses tonu vardı. Ne olmuş olabilir ki böyle düşünceli bir hali ve tavrı vardı? Ve en önemlisi beni böyle soru işaretleri içinde bıraktı. Benden yardım istedi... Bu kadar önemli olay nedir acaba? Ders bittiği gibi Efken ile buluşacağım yere gittim. Kafeteryada tek başına bir masaya oturmuş beni bekliyordu. Bir sandalye çekip yanına oturdum. Ben oturduğum gibi bakışları hemen beni buldu.

"Seni dinliyorum benimle konuşacağın önemli olay nedir? Ve çabuk söyle bir yere gitmem lazım. " dedim net bir sesle. Derin bir nefes alıp buz mavisi renge sahip gözleri ile gözlerimin içine baktı. Bende aynı şekilde onun gözlerine baktım...

"Belki kabul etmezsin seni zorlayacak bir şey isteyeceğim ama mecburum. Lütfen hemen kestirip atma. Senden benim için birşey yapmanı isteyeceğim." Dedi ve durdu meraklı gözler ile ne diyeceğini beklemeye başladım. Efken bugün çok farklıydı ve ne isteyeceğini çok merak ediyordum çünkü daha önce onu böyle görmedim.

"Artık söylesen." Dedim dayanamayarak...

"Bana yardım etmeni istiyorum. Ne istersen bunun karşılığında yaparım yeterki kabul et..." Dedi... Canımı istese sırf onu sevdiğim için ona verirdim... Bu isteği çok fazla ve kabul ettim ben. Başıma neler geleceğini bilmeden kabul ettim. Onu çok ama çok sevdiğim için kabul ettim bana sunduğu teklifi... Ve ben sevdiğim için hiç pişman olmadım...