KALP YANGINI (Tamamlandı)

2. Bölüm: "Küçük kız..."

Hatırlatma...

Eve yavaş yürüyerek gitmeye karar verdim. Belki biraz rahatlarım . Evimize az bir mesafe kala ağzıma kapanan eller ile korkuyu iliklerime kadar hissettim. Hayatımda ilk defa biri benim ağzımı zorla kapatıyordu. Ellerinde eldiven vardı ve buda nefesimin kesilmesine neden oluyordu. Evimiz hemen karşımda duruyor ama ne yardım isteyecek biri var etrafımda nede kendimi kurtaracak güç var bende.

Evimiz ormanlık alanda ve evler birbirine uzak. Hayatımda hiçbir zaman hissetmediğim korkuyu hissediyorum. Arkamda bulunan kişinin bir erkek olduğuna eminim. Kim bilir bu ormanlık alanda bana neler yapar. O kadar aciz bir durumdayım ki kendime bile acıdım. Ben bu kadar zavallı bir insan mıyım? Arkamda bulunan kişinin konuşması ile daha çok korktum. Bugün başıma bir iş gelmezse bir daha asla gelmez... Bu adam kimdi ve benden ne istiyordu. Kimseye bulaşmayan etrafı ile iyi geçinen benden kim ne isterdi?

"Bu daha başlangıç küçük fare. Kedinin fare ile oynadığı gibi seninle oynayacağım ve hayatını mahvedene kadar durmayacağım..."

***

Sevmek için insanın önce sevilmesi gerekiyor. Sevilmeyen bir insan sevmenin ne demek olduğunu bilemez ki. Hayatım boyunca beni herkesten , herşeyden çok sevecek birini aradım hep umarım o kişiyi bulur ve hayatımı yaşamaya devam ederim...

Ensemdeki şiddetli ağrı ile açtım gözlerimi. Etrafıma göz gezdirdiğimde kendi odamda olduğumu anladın. Ama bu nasıl olur... En son ensemde bir nefes ve tehdit ile söze başlayan bir erkek sesi vardı. Yoksa gördüklerim bir rüyaya mı aitti. Ama böyle birşey olamaz çünkü yaşadığıma eminim.

Kapı bir anda açıldı ve annem telaşlı bir şekilde yanıma geldi önce yüzümü iyice inceledi ardından şefkatli kollarına hapsetti beni. Buda neydi şimdi. Bir insanın sevdiğin bir insanın gideceğini bilirsin ama gitmesini istemezsin ve ona sımsıkı sarılırsın ya işte öyle.

Annem ayrıldığında yüzümü ellerinin arasına aldı.

"Ne kadar korktum bilemezsin Masal. Kimin benim melek kızımdan ne istediğini bilmiyorum ve sana zarar vermesinden çok korkuyorum neden peşinde bir bela olduğunu söylemedin. " dedi annem üzgün ses tonu ve sitem dolu sözleri ile.

"Bende bilmiyorum anne. İnan yaşadıklarıma halen inanamıyorum. " dedim yorgun bir sesle. Annem tam konuşacakken kapı açıldı abim ve babam sert yüz ifadeleri ile içeri girdi. Benim uyanık olduğumu gördüklerinde yüzlerinde bir aydınlanma oldu babam hızla gelip bana sarıldı. Demekki gerçekten korkmuşlar yoksa böyle davranmazlar...

"Ne oldu sana pamuk kızım? Kim nasıl bir güç ve cesaretle sana bunu yaptı ? Anlat bana sakın korkma. " dedi babam bana her zaman güven veren sesiyle. Yutkunarak sesimi bulmaya çalıştım.

"İnan hiçbir bilgim yok baba bende ne olduğunu bilmiyorum eve yürüyerek geliyordum az bir mesafe vardı ve biri ağzımı kapattı geresi ise karanlık. " dedim tekrar o anları hatırlayıp ağlayarak. Babam beni kendine çekip sarıldı. İnsana hayatta en iyi gelen şey ailenin varlığı ve onların seni sarıp sarmalamasıdır. En büyük yaralarını ailenin gelip sevgiyle kapatmasıdır.

"Bu yapanı bulucam ve en ağır şekilde cezalandıracağım meleğim sen sakın merak etme. " dedi babam ve anlımdan öpüp hızlı bir şekilde odadan çıktı. Abim yanıma gelip yanağımdan bir makas aldı.

"Merak etme ufaklık kimse sana birşey yapamaz ben nefes aldığım müddetçe. " dedi ve oda odadan çıktı. Annem yanıma gelip ellerimi tuttu korkma der gibi.