KALP YANGINI (Tamamlandı)

41.Bölüm: "İntikam..."

Bölüm hazır. Birçok kişi heyecanla beklediği için hemen yazıp yayınlamak istedim. Umarım hoşunuza gider...

Lütfen oy ve yorum yapmayı unutmayın. Sorularınızı varsa rahat bir şekilde ister buradan ister özelden sorun emin olun cevapsız kalmaz.

Tekrar soruyorum whatsapp grubu isteyenler lütfen mesaj atsın. Sayıya göre kurulacaktır. @mirabeylice33 arkadaşımız fazlasıyla ilgili ona teşekkür ederim burdan. Neyse ben fazla uzattım.

Keyifli okumalar...

"Erkeğe aşkı öğreten kadındır."

Sevmek güven isterdi; gözü kapalı inanmak, sığındığın limanın adı aşk olsun isterdi. Bir ömür sürmesini, ilk rüzgarda yıkılmamasını dilerdi.
Aşk iki bedende bir olmaktı. Bense tek bedende küle döndüm !

Hayal kırıklığı cam olur kalbine batar. Onarılması zor yaralara yol açar. Vazgeçmekle inanmak arasında sıkışıp kalmışken ne tarafa gideceğinizi bilememektir hayal kırıklığı.

Geçmez sanır herşey bitti dersin. Bir daha mı, asla diye tövbeler eder, dünyanın ne kadar karanlık, insanların acımasız, aşkın yalan olduğuna inandığın o günlerde yanlızlık istersin. Ama en büyük düşmanın hayal kırıklığıdır, bilemezsin. Acınla dalga geçer, seni kendine tutsak eder.

Oysa hayal kırıklığı yitip giderek düşlerinin külleri arasında doğacak yeni hayaller vaat eder sana. Duyarsan sesini, inanırsın yüreğinde besleyip büyüttüğün aşka, işte o zaman anlarsın dünyanın aydınlık, aşkın tek gerçek ve tek taraflı olduğuna.

Artık inanmak yok. Bu saatten sonra ne gibi bir mucize benim inancımı, güvenimi ona karşı devreye sokabilir ki? Hiçbir şey. Onsuz hayata kendimi alıştırmaya çalışacağım sadece. O beni nasıl hayatından kolayca çıkaracak hareketler yapıyorsa bende onu kalbimden tamamen söküp atacağım. Bitebilir bu aşk... Ve bitecekte.

Yatağımdan hiç çıkmak istemiyorum bugünde. Tam beş gündür bu yataktayım. Bu gününde tıpkı diğer günler gibi olmasını istiyorum. Uykudan bıkana kadar uyumak istiyorum. Annemler de bu duruma ses etmiyorlar zaten. Çünkü koca bir mazeretim var benim kolum yaralı. Beş gündür Efken sürekli kapımıza gelip benimle konuşmak istiyordu. Tabi onu ben görmüyordum annem söylüyordu ve konuşmak için çok ısrar ettiğini anlatıyordu. Ancak benim tavrım ve kararım netti onu görmek istemiyordum. Sesini duyup, yüzünü görüp ondan bir kez daha iğrenmek istemiyordum.

Keşke onunla hiç tanışmış olmasaydım. Aklımda ve hayalimde platonik sevgilim olarak kalsaydı. O zaman daha az acı çeker ve hissederdim.

Zilin sesini duymamla düşüncelerimden sıyrıldım. Sanırım Efken gelmişti yine. Çünkü hergün bıkmadan bu saatte gelirdi. Sesler gelmeye başladığı zaman konuştuklarını anladım. Bıkmadan usanmadan hergün neden geldiğini anlamıyorum. Onunla görüşmek istemediğimi bile bile gelmek nasıl bir yüzsüzlüktür. Tıpkı diğer olaylar gibi yaptığı bu iğrenç şeyden sonra onu affedeceğimi falan mı düşünüyor hala? Eğer böyle düşünüyorsa hayal gücüne hayranım. Yada beni ne kadar aptal yerine koyduğunu anlamış oluyorum.

Yukarıya doğru koşturma sesleri duyduğum zaman kalbim olduğundan çok hızlı atmaya başladı. Bu annemin ayak sesleri olamayacak kadar güçlü ve sertti. O buraya geliyor olabilir mi? Hızla yerimden kalktım ve kapımı kilitledim. Hemen bir saniyesinde güçlü bir el kapı kolunu tuttu ve hızla aşağı indirmeye çalıştı. Bir kaç defa denemenin ardından hızla kapıya vurdu. Onun vurmasıyla yerimden sıçradım. Onun değil benim sinirli olmam gerekiyordu.