KALP YANGINI (Tamamlandı)

17. Bölüm (Kesit)

Telefonum cebimde titrediği zaman Efken'den ayrılıp telefonu aldım. Atakan arıyordu. Umarım kötü birşey yoktur. Telefonu bekletmeden hemen açtım.

"Alo Atakan kötü birşey mi oldu? " dedim telaşlı sesim ile.

"Hayır kötü birşey yok babam uyandı şimdi yanına giriyoruz senin burada olmadığını gördüm ve haber vermek istedim eğer işin yoksa gel hemen. " dediğinde derin bir nefes alabildim günün sonunda. Baban uyandı tekrar aramıza döndü.

"Hemen geliyorum. " dedim ve telefonu kapattım. Soru dolu gözler ile bana bakan Efken'e gülmeden edemedim. Çünkü tipi çok komikti. Sevimcimi onunla paylaşmak amacı ile hızla kollarımı boynuna sardım. Onun varlığı babamın uyanmış olması bana hiç veren en önemli iki etkendi.

"Uyandı Efken. Bizi bırakmadı. " dedim sevinç gözyaşları içinde. Efken tepki olarak sırtını okşadı.

"Sizi istese bile bırakmaz çünkü o bir baba. Evladını seven tüm babalar çocuğunu yarı yolda bırakmaz. Benim babamı ise başkaları aldı ve hızı bırakmak zorunda kaldı..." Efken'in son söylediği cümleyi anlayamadım ama eminim iyi birşey söyledi. Ondan ayrılıp gözlerine baktım.

Gözlerinde birçok duygu vardı. Sevgi, özlem ve bunlara benzer duygular. Anı resmen benimle yaşadı. Efken beni anlıyor.

"Ben gideyim artık. " dediğimde gülüp kafası ile onayladı.

"Git artık.." dedi gülümseyerek. Ona aynı şekilde karşılık verip arkamı döndüm. Koşar adımlar ile babamın bulunduğu kata geldim. Odanın önünde ve koridorda kimse yoktu anlaşılan herkes babamı benden önce görmüş. Kapıyı açıp içti girdiğim zaman herkesin gözleri bana döndü. Hepsinin yüzünde belli olan bir mutluluk ve rahatlama vardı. Anlaşılan babam iyiydi.

Babamın yattığı yatak görüş alınma girince gözlerim babam ile buluştu. Yüzünde yorgun bir ifade vardı. Tabi onca saat ameliyatyaydı gayet normal. Hızla yanına gidip sarıldım.

"Çok korktum baba. " dedim. Babam ise saçlarımı okşuyordu..

"Korkma güzel kızım ben her zaman yanınızda olacağım. " dedi ondan ayrılıp mutlu gözler ile baktım yüzüne. Annemde yanımda yaşlı gözle ile bizi izliyordu.

Babam rahat etsin diye biraz geri çekildim. Babam huzursuz bir şekilde yerinde dolanmaya başladı bu defa. Yüzünde hoşnutsuz bir yüz ifadesi vardı. Acaba canı falan mı yanıyor? Fakat söylediği söz ile bende dahil tüm aile üyeleri şoka girdi.

"Arya bacaklarımı neden hissetmiyorum bir ilaç falan mı yaptınız bana?" Dedi babam. Bu nasıl bir acıdır. Babam sakat mı kalacak yoksa? Babamın hayatını mahfettim resmen. Ben bu vicdan azabı ile nasıl yaşayacağım peki?

Merakınızın giderilmesi içindi bu bölüm. Gelecek bölüm sizce ve nasıl olacak?