Soluk alamıyor benliğimin içindeki ruh...
Sevgimin canı yakılmış, kalbi kırılmış, acıları yüz üstü bırakılmış belli ki...
Yorgun gözlerim...
Tuzlu suların çoraklığı var , kurak olan göz kapaklarımda...
Ben geceleri sevdim hep;
Çünkü bir tek ben duydum ağlayışlarımın sesini...
Karanlığa büründüm hep gece gibi...
Halsizliğimin kuytu köşelerine hapsedip kendimi...
Soluk alamıyor benliğimin içindeki ruh...
Sevgimin canı acıtılmış, gönlü yıkılmış, anıları yırtılıp atılmış belli ki...
Durgun sözlerim...
Anlamsız hecelerin suskunluğu var kör bir bıçak olan dudaklarımda...
Ben geceleri sevdim hep;
Çünkü bir tek ben sustum,sessizliğimin iç sesini...
Issızlığa büründüm hep gece gibi...
Yalnızlığımın tenha köşelerine hapsedip kendimi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoetryHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
