Son bir bahar kaldı elimde diyor şair...
Sonbaharım olacak...
Ve ekliyor;
Koparıldığımız yerden kanıyoruz...
Kırılıyor,inciniyoruz...
Koparılmak ve kırılmak bir ağacı,doğayı aktarır gibi..
Peki ya;
Incinmek kelimesi;
İn-cin-mek
İnli cinli korkuların bir araya getirdiği bir inanış değil...
O zaman nedir?
İnci-n-mek
Birer "inci" tanesi gibi düşen gözyaşlarını mı anlatıyor?
Yoksa keliminin kökünde "ince" bir yer mi var?
Dokunulmaması gereken...
İnce ince dökülüyor saçlarımız...
Ve ince ince bütün yapraklar...
İncindigi yerden...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoetryHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
