Bir aşk hikayesiydi onlarınki sonu olmayan...Bir adam acı çekiyordu bir Kadın için...Kadın da acı çekiyordu fakat bir başkası için...İki ayrı acı yakıyordu yürekleri...
Sen bilmezsin geceleri dökülen göz yaşlarının acısını...
Bir kadın nasıl döker saçlarını bir aşkın yoluna bilmezsin...
Kaç geceyi gündüze bağladım...
Kaç karanlık geceyi aydınlattı gözyaşlarım...
Bahar akşamları yağmurlarla karışıp yağmak nedir bilemezsin sen...
Ellerin vardı tutmak için ne umutlarla beklediğim...
Gözlerin vardı ilk ve son durağım olmasını istedigim...
Bir limandın sen benim için sığınmayı beklediğim...
Şimdi ben bir okyanus ortasında kaybolmuş bir gemiyim...
Bir yol göster, Şimdi ben nereye gideyim...
Bilmezsin sevdiğim...
Neler çektim...
Kaç kalem tükendi...
Kaç kağıt israf oldu yolunda bilmezsin...
Bende batar giderim bu gidişle...
Bilirim belki o gün bile gelmezsin...
Nerden bileceksin...
Bakamadım ki gözlerine...
Söyleyemedim..
Ben bir güne bakan çiçeğiyim güneşim ol diyemedim..
Çünkü kadındım, sessizdim, guruluydum...
Yuttum kelimelerimi ,sustum...
Benim için hiç ulaşamayacağım bir yoldun...
Ben pes ettim sevdigim...
Sende zaten başkalarıyla mutluydun...
Dedi kadın...
Ne isterdim bu hayattan inan bilmiyorum senden başka...
Kimsesiz bir çocuk sevgiden daha fazla ne isteyebilirdi ki...
Yada susuz kalmış bir çiçek...
Ne eksikse onu istedim...
Bir tek eksiğim vardı o da sendin...
Karşına çıkıpta diyemedim...
Ver elini koşalım yağmurlu caddelerde...
Sırılsıklamken gökyüzü kuru kalmak yakışmaz bize...
Söyleyemedim...
Atalım kendimizi bir banka alalim kitaplarımızı,
Okuyalım diyemedim...
Ellerimi uzatıp dokunamadım yüzüne
Ben bilmem yanaklarının kokusu nasıl...
Saçların kaç gecenin birikimi...
Alıp bir bahar çiçeğini saçlarına takamadım...
Kaç yıldız kayar gökyüzünde...
Gözlerin gün geçtikçe nasıl taşır acıları
Ben göremedim...
Bir kez bile bakamadım...
Bakamadım gözbebeklerine...
Insanlardan yara aldım çok
Bir sen kırmadın beni biliyor musun?
Konuşmadık hiç çünkü...
Ve belki de budur en guzel yanı...
Senin kadar da kimse düşünmedi bak ışte beni...
Çok ağladım evet belki ama helal olsun gözyaşlarım.
Ama yine de yandı be canım...
Sen başkalarına aglıyordun ya geceleri ...
Sen başkasına ağlarken...
Ben sana ağladım...
Iki kere yandı canım...
Dedi adam...
İşte böyle son buldu onların hikayeleri...Bu kadar garipti işte aşk dedikleri...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoesíaHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
