Günün koynuna terk edilmek üzere ıssız caddeler...
Vakitlerden deruni siyah bir gece ertesindeler...
Pencere kenarına sıralanmış hercai menekşeler...
Dizilmiş telefon telleri üzerine sıra sıra serçeler...
Yıldızlar soluklaşırken gecenin koynunda sere serpe...
Güzel,genç ve de uykudan uyanmış körpe;
Kaldırım taşları, tarifsiz bir telaş içindeler...
Böylesi şiirler insanı hep bu vakitlerde zapteder...
Aylardan Temmuz olmuştur çoktan, saat beşi çeyrek bizi ise teğet geçer...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoesíaHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
