Sevginin anlamını yitirdiği bir uçurumdan süzülür gibi;
Sardunyaları düşürdüm bugün,balkon kenarından...
Elim mi değdi yoksa öfkem mi ?
Bilmiyorum...
Kendimden gittim,kendimde değildim.
Sararan yaprakları uçuştu etrafa...
Oysa ki yeşildi zamanında yemyeşildi...
Kar kokulu şehrin kaldırımlarında kan revan...
Anlayacaksın elbet bir gün;
Anlayacaksın beni;
Bir avuç vatan toprağına tutunan;
Sardunyaları sevdiğin zaman...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoesíaHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
