Bir parça acı ve bir damla göz yaşından ibarettim.
Ne insanlar uğruna ne zamanlar heba ettim.
Her yüzü gülen insanı bir melektir zannettim.
Değmeyen insanlar hatırına bir ömürü mahvettim.
Kaç uykusuz gecem oldu, kaç gündüzü ziyan ettim.
Bir viraneydi gönlüm, anılarımı harap ettim.
Bir başkaları uğruna, hep kendimi ihmal ettim.
Bu uğurda rüyalarımı, hayallerimi terk ettim...
Yazdığım her bir şiirde, kaç tükenmezi tükettim...
Bu durumdan çıkmak uğruna ne çabalar sarfettim.
Bütün bunlar ışığında bir tek şeyi fark ettim...
Yaşananların hepsini kendi ellerimle ürettim
Bir yaralı yüreğim artık ben yönümü kaybettim.
Ve sanırım bütün bunları yaşamayı hak ettim.
Sanırım bir tek kendi ruhuma ihanet ettim.
Birçok kitap, bir kalem ve bir kağıttan ibarettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoesíaHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
