Sende ne var bilmiyorum...
Rüzgar gibisin sanki...
Savuran,özgür bırakan ama hep bir adım yakınında tutan...
Sımsıkı tutan...
Anne şefkati gibi...
Geceleri sakin sesiyle uyutan..
Kokunu bilmiyorum ama sanki...
En hasta anımda ihtiyaç duyduğum ıhlamur kokusu gibi...
Nasıl desem...
Bilmem ki
Söylesem kıskanır sanki hanımeli...
Çiçeklerin hangi birini saysam şimdi her birinin yeri ayrı senin gibi...
Papatyaları sevmemin de sensin sebebi...
Sen kağıt helvası,elma şekeri...
Çocukluğum gibi varlığının bendeki yeri...
Vazgecilmezimsin aldığım nefes gibi...
Misal en güzel alışkanlığımsın
Çay gibi...
Demlikte demlenen sıcak çayım...
Fırınınımdaki elma tarçın kokusu...
Okudugum kitaplarımın kahramanı da sensin bayım...
Ve şiirleriyle uyuyan bir şairin en derin uykusu...
Sensin bütün bunların ta kendisi..
Sen bilmezsin senle geçen kaçıncı uykudayım...
Mavi gibisin...
Salınırsın,dalgalanırsın...
Bende huy olduğunu bilir gibi...
Uçsuz bucaksız gökyüzü gibi....
Ulaşılamayacak olanımsın belki ama saklımda olacaksın bir hatıra gibi...
Sana ayırdığım yer, şu naçizane kalbimin en guzel yeri...
Çocuksu gülüşlerimin,masumiyetimin meskeni...
Biliyor musun ben her gece varlığından bir haber düşledim seni...
Gelmeyeceğini bilerek bekledim gelmeni...
Sensin aslında tüm sözcüklerimin sebebi...
Sen gelecegim,gecmisim
Gardolaplarda saklanan naftalin kokusu...
Sen ki yağan yağmurlarda ıslanan toprak kokusu...
Ben ki gönlümün sofrasına tek seni seçmişim...
Bitmesini hiç istemedigim ayva reçelim...
Ve içinde gizlenen karanfil tortusu...
En sevdigim öğün kahvaltıdır benim...
Ben seni anne elleriyle hazırlanan bir kahvalti tadinda sevdim..
Sen her çayımda attigim tek şekersin...
Ne de guzel gülümsersin...
Gözlerinde ne var bilmiyorum...
Senin gözlerin o eski Istanbul mudur?
Martılar uçuşuyor yüreğimin derinliklerinde...
Kuşatmış olsan ve hüküm sürsen kalbimin en ulaşılmaz yerinde...
Kucaklayıp gelsen göğsünde geceyi...Kılıcını kuşanıp da fethetmek için,
Kimselere bırakmadığım şu kaleyi...
Ben...
Bir kız kulesi olsam Üsküdar sahilinde...
Sen...
Kılıcını kuşanmış bir
Beylerbeyi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoetryHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...