Gözyaşları boğar mı insanı olduğunda sağanak?
Hele de bırakıp gitmişse tutundugu tek sığınak.
Ben bu satırları dökerken bir kağıdın ön yüzüne
Sen hasreti çıkarıp gidiyorsun gün yüzüne
Gidiyorsun şimdi herseyi yakmış gibi
Gidiyorsun vedalara çoktan alışmış gibi
Eyvallah...
Ellerin gidiyor önce benden
Bir yarısını koparmışlar gibi bu bedenden
Kalakalıyorum öyle
Hadi son kez bir kaç yalan söyle
Ya da sus sessizliğinde bulayım ben söylebileceklerini...
Sen nasılsa bulursun söylediklerini kabullenecek birini...
Kısacası hoşçakal...
Hoşçakal iki gözüm
Sevdamız kalsın bir uçurum kenarında
Sana dönük bir yüzüm
Bir yüzüm giden sen ile...
Bakma sakın; ardın sıra
Hoscakal
Hoşçakal iki gözüm
İğde ağaçlarının efsunlu kokusunda
Sana söylenecek tek sözüm
Tek bir sözüm bile...
Kalmadı artık, bakma kusura...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞİYAN
PoesíaHayat insanı sürükleyip duran bir rüzgardır...Bazılarımız rüzgara karşı koyup hayata tutunmaya çalışırken bazılarımız da bu rüzgarda savrulup gidiyoruz..Ben de bu rüzgarın beni sürüklediği limanlardan ve düşlerimden kopardığım anıları getirdim sizle...
