Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

-Δεν μπορεί...-

' 'Εγώ προχωράω Λία... έλα σε λίγο για να τακτοποιηθούμε '' άκουσα την ξαδέρφη μου να μου λέει και έφυγε.

Δεν ήθελα να την κάνω να κλαίει και να στενοχωριέται έτσι την πήρα μία αγκαλιά. Μου είχε λείψει πολύ και την είχα ανάγκη.

' ' Μην μου κλαις δεν θέλω .''Της είπα και την είχα στην αγκαλιά μου. Εκείνη την ώρα ήρθε δίπλα μου η Μαρίνα. Μόλις την είδα με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. ' ' Καλώς ήρθες φιλενάδα..μας έλειψες πολύ.''

Η Μαντώ με κοιτούσε από μακριά αλλά δεν έκανε τον κόπο να με πλησιάσει. Τα κορίτσια μου είπαν ότι ντρέπεται γιατί με κατηγόρησε άδικα μετά από τόσα χρόνια φιλίας. Και εγώ από την μεριά μου δεν ήθελα να της μιλήσω. Την εμπιστευόμουν και εκείνη το ίδιο την είχα σαν αδερφή μου. Δεν θα της το συγχωρούσα σύντομα αυτό που έγινε. Είχα και μία αξιοπρέπεια. Αποχαιρέτησα τα κορίτσια και πήρα τον δρόμο προς το σπίτι. Η διαδρομή μου ξύπνησε ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες αναμνήσεις. Μου είχε λείψει το χωριό. Έφτασα έξω από το διώροφο σπίτι της γιαγιάς μου και ανέβηκα τις εξωτερικές σκάλες της αυλής στο πάνω σπίτι όπου ζούσε η γιαγιά μου. Στο κάτω έμενε η θεία μου η Ρένα με τον άντρα της πριν ακόμη πεθάνει και εκείνος. Δεν είχαν παιδιά αλλά η θεία μου με ένιωθε σαν δικό της παιδί αφού ζούσα μονίμως μαζί της και με την γιαγιά από τα επτά μου χρόνια μέχρι τα δεκαεννιά. Η μητέρα μου έπρεπε να κάνει μία σοβαρή εγχείρηση στην σπονδυλική στήλη οπότε ο μπαμπάς την πήρε και πήγαν στην Αγγλία όταν ήμουν εφτά.Μετά από τρία χειρουργεία χρειαζόταν φυσιοθεραπείες. Οπότε συνέχισαν να μένουν μόνιμα στην Αγγλία χωρίς εμένα. Δεν μου έλειπε η παρουσία της μαμάς μου γιατί είχε αναπληρώσει το κενό η θεία και η γιαγιά.Έτσι έζησα περισσότερα χρόνια μαζί τους.

Ανέβηκα επάνω και η πόρτα της κουζίνας ήταν ανοιχτή. Η Ευγενία μόλις με είδε έτρεξε και με αγκάλιασε. ' 'Καλώς το κορίτσι μας ... Τι κάνεις μπουμπού μου ;''Μου είπε με χαρά.

''Καλώς σε βρήκα Ευγενία..' 'Της απάντησα με σοβαρότητα. Κρατούσα τις αποστάσεις μου από εκείνη την γυναίκα γιατί όταν αρρώστησε η Ρένα δεν ενδιαφέρθηκε να την κρατήσει στην ζωή.Λες και δεν ήθελε να κρατηθεί στη ζωή η κουνιάδα της. Μέχρι και στην κηδεία δεν έκλαψε καθόλου. Μου φάνηκε πολύ περίεργο. Η γιαγιά και η Ρένα την είχαν σαν κόρη τους. Ειδικά η γιαγιά είχε μεγάλη αδυναμία στον γιο της τον Παύλο οπότε επόμενο ήταν να έχει αδυναμία και στην νύφη της την Ευγενία. Όσα χρόνια έμενα μαζί τους λόγω της απουσίας των γονιών μου αλλά και πριν ακόμα φύγουν οι γονείς μου, έβλεπα ότι η γιαγιά μου ξεχώριζε τα παιδιά της. Πάνω από όλα είχε τον Παύλο τον μεγαλύτερο γιο της. Ο πατέρας μου και η Ρένα ερχόντουσαν πάντα σε δεύτερη μοίρα. Η θεία Ρένα είχε παραπονεθεί πολλές φορές σε εμένα για το ότι η μάνα τους τούς παραμελούσε στην παιδική τους ηλικία. Κάποιες φορές μάλιστα παραπονιόταν και για την Ευγενία.